In de lagere regionen van het voetbal bots je soms op verrassende verhalen. Deze week: KFC De Kempen Tielen Lichtaart. Dankzij de fondsen van IJsboerke klom de club pijlsnel doorheen de reeksen van het vaderlandse voetbal.
Het voetbalcomplex van KFC De Kempen TL heeft alle schijn van een gereputeerde voetbalclub: ruim zeventig businessseats, een vernieuwde loge en een schitterende tribune. Het heeft zijn bijnaam dan ook niet gestolen. ‘Het Anderlecht van de Kempen’ promoveerde onder impuls van Staf Janssens, oprichter van IJsboerke, begin jaren negentig in vijf jaar tijd vanuit eerste provinciale naar tweede klasse. Lang kon de succesvolle ondernemer echter niet genieten van zijn succes, want een jaar na de titel in de derde afdeling overleed hij. Na zijn dood draaide de familie Janssens de geldkraan onverbiddelijk toe en was het faillissement onvermijdelijk.
Uit de as van KFC Tielen verrees VC Tielen, dat vanuit de laagste afdeling weer snel klom naar eerste provinciale. Daar fuseerde het in 2007 met Lichtaart tot KFC De Kempen Tielen Lichtaart. ‘We zijn nuchter genoeg om te beseffen dat die gloriejaren nooit meer terugkomen’, weet voorzitter Ludwig Aerts. ‘Als dorpen zonder industrie beschikken we over onvoldoende middelen om in de eerste amateurklasse te kunnen meedraaien. Maar een plaatsje in bevordering moet wel nog lukken.’
Bevordering was ook de eerste ambitie van Staf Janssens. De sterke man achter roomijsfabrikant IJsboerke had na interne conflicten de deur achter zich dichtgetrokken bij KFC Turnhout. In KFC Tielen zag hij een nieuwe opportuniteit om zijn succes tentoon te stellen. Op de gronden die eigendom waren van IJsboerke legde hij prompt enkele voetbalvelden aan en bouwde er een later naar hem vernoemd stadion. Maar daar bleef het niet bij. De graag geziene geldschieter haalde de beste spelers uit de regio naar de Tielenheide en na decennialang in de provinciale reeksen te hebben rondgedobberd, promoveerde Tielen in 1991 voor het eerst in haar geschiedenis naar de nationale reeksen. In de twee daaropvolgende jaren moest het zich telkens tevredenstellen met een tweede plaats, om daarna tweemaal op rij kampioen te spelen. Aerts: ‘Toen we in derde klasse aantraden, kregen de spelers bij de contractbespreking zelfs een baan in de fabriek aangeboden. Als speler zakte je dus niet alleen voor het voetbal naar Tielen af. Zo trok hij met George Banica zelfs een voetballer uit Roemenië aan.’
Bekersprookje
Ondanks de snelle opgang wist KFC Tielen zich in zijn eerste jaar makkelijk te handhaven met een elfde plaats. Het jaar daarop deed het zelfs nog eens drie plaatsen beter, maar vooral het ongelofelijke bekeravontuur van dat jaar staat voor altijd in het geheugen gegrift van menig geel-blauw supporter. Met Paul Put als trainer won het in de achtste finale Achter De Kazerne na strafschoppen en in de kwartfinale ging ook het Lierse van Eric Van Meir voor de bijl. ‘Maar dat had helemaal anders kunnen aflopen’, geeft bestuurslid Peter Baeyens toe. ‘Toen we op voorsprong stonden, viel opeens de stadionverlichting uit. Volgens het reglement mag de wedstrijd maar een halfuur stilliggen. Pas na 25 minuten hebben we het defect kunnen herstellen. Anders was ons die halve finale ontnomen.’
Daar wachtte het grote Anderlecht. Maar liefst 7500 supporters zakten af naar het Staf Janssensstadion, waar ze paars-wit met het kleinste verschil zagen winnen: 0-1. Ook in Brussel verloor Tielen nipt met 3-2. Baeyens: ‘Met een beetje geluk hadden we op Anderlecht gewonnen en de finale gespeeld. Onze Ghanese topschutter Robert Eshun vond normaal blindelings de goal, maar tegen RSCA miste hij kans na kans. Achteraf werd in de kleedkamer gezegd dat er voor de halve finale contacten waren tussen hem en Anderlecht.’
Inmiddels was de gulle voorzitter overleden en hadden zijn zonen de club overgenomen. Na een teleurstellende zeventiende plaats met degradatie als gevolg zagen zij geen reden meer om de zuurverdiende centen van hun vader nog verder in de club te investeren. In 1997 verkocht de familie het bedrijf aan Albert Frère, waardoor de sponsoring met onmiddellijke ingang stopte en de club failliet ging.
Fusie
Onder de naam VC Tielen nam de club in 1999 een nieuwe start. Over veel middelen beschikten de geel-blauwen niet, maar de club vond een alternatieve manier om de clubkas te spijzen. De Rode Duivels werkten op de Tielenheide hun voorbereiding van EURO 2000 af. Met het geld dat ze daarvoor kregen, haalde het enkele oude krijgers terug. De combinatie van ervaring en eigen jeugd bleek de perfecte mix, want onder leiding van ex-speler Bruno Weyts speelde het drie keer op rij kampioen. In eerste provinciale kwam VC de buren van KVV Lichtaart tegen, waarmee het in 2007 fusioneerde. ‘De clubs hadden alle twee baat bij een samensmelting’, vertelt veteranencoach Paul Mertens. ‘Lichtaart-Sport beschikte over een bruisende achterban en Tielen had een sterke jeugdopleiding. Bovendien speelde zowel Lichtaart als Tielen in dezelfde geel-blauwe kleuren, waardoor de eigenheid van beide clubs behouden bleef.’
KFC De Kempen Tielen Lichtaart kon opnieuw dromen van bevordering. In 2010 werd die droom zelfs even realiteit, maar twee seizoenen later zakte het opnieuw. Na een desastreus seizoen degradeerde de fusieclub dit jaar zelfs naar tweede provinciale. Desondanks blijft Aerts heel ambitieus. ‘Volgend jaar willen we direct promotie afdwingen, dat zijn we aan onze status verplicht. Ondanks dat het sportief niet loopt zoals verhoopt, leeft deze club nog steeds. We hopen tegen volgend seizoen drie nieuwe velden aan te leggen en een nieuw sanitair blok te bouwen. Met die accommodatie verdien je een plaatsje in de nationale reeksen.’
DOOR ARNE BLOMME – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Toen we in derde klasse aantraden, kregen de spelers bij de contractbespreking zelfs een baan in de fabriek aangeboden.’ Ludwig Aerts
