Landstitel, beker, achtste finale Ronchetticup, een heel seizoen ongeslagen in België : Kathy Wambé en BCSS Namen waren dit jaar oppermachtig.

Ann Wauters ! De toren van Sint-Niklaas. Een naam die de KBBB, en het hele Belgische basketbal met hen, op zijn grondvesten doet daveren. KathyWambé ! … Enkel een gefronst voorhoofd bij de neutrale basketbalfan. Nochtans : ze is goed op weg om het palmares van Wauters te evenaren, zoniet te overtreffen. Met BCSS Namen behaalde ze dit jaar haar derde landstitel. Meteen werd deze kwieke dame voor de tweede maal op rij verkozen tot België’s beste. Ook buiten onze landsgrenzen begint haar naam weerklank te vinden. In die mate zelfs dat ze enkele maanden geleden als 22ste gedraft werd in de WNBA. De Detroit Shock wilden haar inlijven. Het gaat snel voor Kathy Wambé 21 jaar en 1m74) heel snel, misschien te snel ? “Van kindsbeen af droomde ik van een basketcarrière in de Verenigde Staten. Nu die mogelijkheid zich al voordoet, heb ik op sportief gebied eigenlijk geen grote droom meer. Nu goed, beter je droom te vroeg verwezenlijken dan nooit, denk ik.”

Het is een gelukkige Wambé die we ontmoeten. Morgen (vorige week woensdag) vertrekt ze naar Frankrijk. Naar Villeneuve d’Asq, de ploeg waar ex-Namencoach Marc Silvert haar naartoe haalde. Geen WNBA-avontuur, nee. Maar uitstel is geen afstel. “Ik herinner me nog goed dat Marc ( Silvert,nvdr) me na een training kwam melden dat ik als 22ste gedraft was door Detroit. Ik vond dat eerst een slechte grap. Nadien in de wagen besefte ik plots dat mijn droom werkelijkheid kon worden. Ik was door het dolle heen. Uiteindelijk ben ik niet op het aanbod ingegaan omdat ik nog last ondervond van een operatie aan de knie twee jaar geleden. En deze zomer meedraaien in een fysiek zware competitie als de WNBA had mijn verdere carrière kunnen hypothekeren. Maar volgend jaar ga ik zeker naar de VS. Naar het schijnt ben ik ondertussen zelfs naar de New York Liberty getransfereerd ( grijns).”

Een successtory moet natuurlijk ergens beginnen. Voor Kathy was dat in Kinshasa, haar tweede thuis. Tot haar tiende verjaardag pendelde de familie Wambé geregeld tussen Doornik en Zaïre. Haar vader woont nog steeds in Afrika. Kathy, haar moeder en drie broers verhuisden in 1993 definitief naar België. Maar ze herinnert zich levendig de Kinshasaperiode. “In onze tuin ginds hing zo’n krakkemikkige basketring, samen met mijn drie broers vochten we er legendarische duels uit. In mijn beginjaren speelde ik enkel met en tegen jongens. Puur voor de fun. Toen we ons definitief in België vestigden sloten Olivier, mijn tweelingbroer, en ik ons aan bij l’Aste Koin. Het eerste jaar speelde ik nog met de jongens mee, maar vanaf je dertien mag dat niet meer en dus schreef ik me in bij de meisjes van Doornik. Een jaar later zat ik er al in de eerste ploeg. In de tussentijd ontving ik mijn eerste selecties voor de provinciale ploeg. Op een interprovinciaal toernooi werd ik verkozen tot beste speelster van het toernooi en mocht ik met de nationale kadetten meedoen. Op mijn vijftien jaar kwam Quaregnon, een tweedeklasser, mij halen. Het is daar dat Soubry Kortrijk mij ontdekte – mijn eerste kennismaking met eerste klasse – een erg familiale club waar ik goede herinneringen aan over hou.”

Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Kathy’s olijke gezicht mag dan al stralen van geluk, ondertussen kent ze het klappen van de zweep. “Mijn toenmalige coach bij Kortrijk, Yves Lejeune, was tevens mijn persoonlijke manager. Hij chanteerde mij door te verklaren dat als ik hem aannam als agent, ik een plaats kreeg in de ploeg. En ja, ik was toen vijftien, dan denk je daar niet bij na. Twee jaar later wilde ik vertrekken. Ik had een aanbieding van BCSS Namen, maar hij wou pers se dat ik naar het buitenland vertrok, want … ( maakt het ping-ping gebaar). Ik weigerde en hij dreigde met een proces. Dat proces is er gekomen en gelukkig hebben mijn familie en ik dat gewonnen. Nu heb ik wel een andere agent, omdat als je de buitenlandse markt op wil dat een noodzakelijk kwaad is, maar sinds dat voorval ben ik toch een pak wantrouwiger geworden.” Zo komt het dat Wambé weigert contracten te tekenen van langer dan een jaar. “Je weet nooit wat er gebeurt in een jaar,” spreekt ze uit ervaring.

Kathy Wambé is een twintiger die nood heeft aan vertrouwen en waardering. Die vond ze bij haar mentor Marc Silvert, die twee jaar geleden de fakkel overnam van Marc Foucart bij Namen. Wambé : “Ik dacht voor Waregem te tekenen, maar Silvert wou me behouden. In die twee jaar heeft hij me enorm vooruit geholpen. Ik ben het gewoon van steeds de beste te zijn en als ik speel, wil ik winnen. Als het dan tijdens een wedstrijd niet draait, kan ik snel in de put zitten. Ondertussen gaat het al stukken beter met mijn zelfvertrouwen ( lachje). We beleefden met Namen een fantastisch seizoen, maar nu was het echt tijd om van lucht te veranderen. De motivatie bij BCSS Namen vloeide weg, we hebben hier werkelijk alles gewonnen en we begonnen een wedstrijd in de wetenschap dat we weer met twintig punten verschil zouden winnen. Het was erg moeilijk om de groep scherp te houden.” Dat besefte ook Marc Silvert en volgend jaar gaat hij aan de slag bij Villeneuve d’Asq. Inderdaad, de toekomstige ploeg van Wambé. “Zijn aanwezigheid deed me voor Villeneuve d’Asq kiezen.”

Ze kon ook naar Europees kampioen Valenciennes, waar coach Laurent Bruffard enorm gecharmeerd raakte door de snelheid en explosiviteit van de Waalse. Ze zou er zelfs ploegmaat van Ann Wauters zijn. Of heeft ze daar juist een probleem mee ? Is Kathy het misschien beu om altijd in die schaduw van de ‘grote’ Wauters geplaatst te worden ? “Neen, helemaal niet. Mijn relatie met Ann is uitstekend. Wij helpen elkaar en geven tips, zonder dat we bemoederend willen zijn. Ann fungeert als een voorbeeld. Zo veel succes en toch zichzelf gebleven : hoe kan je daar afgunst voor voelen ? Het gevaar dat ik ga zweven is trouwens ook miniem, daar zorgen mijn drie broers wel voor ( grinnikt even).”

“Neen, Ann zo zien schitteren, doet bij mij alleen maar de vraag rijzen : waarom zou ik dat niet kunnen ? Haar succes in de WNBA stimuleert mij juist om het even goed te doen. Ook ik wil een voorbeeld zijn voor de jeugd. Ook ik wil alles winnen, hoor ! Nu mijn droom om in de WNBA te spelen zo goed als verwezenlijkt is, heb ik er voor mezelf een andere verzonnen. In 2004 wil ik op de Olympische Spelen in Athene aanwezig zijn. En anders in 2008 in Peking,” Wambé lonkt even naar haar vriend Julien die de hele tijd braaf naast haar zat en herhaalt, “Peking… chouette.”

door Matthias Stockmans

‘Ann Wauters zo zien schitteren, doet bij mij alleen maar de vraag rijzen : waarom zou ik dat niet kunnen ?’