In de lagere regionen van het voetbal bots je soms op verrassende verhalen. Deze week: FC Eendracht Hekelgem. Gulle voorzitters en winstgevende reclamepanelen zorgden destijds voor een kort verblijf in tweede klasse.
Wie elke dag van de kust naar Brussel raast, heeft het waarschijnlijk al opgemerkt. Net voor de afrit Affligem en verscholen achter een rij populieren ligt het voetbalveld van FC Eendracht Hekelgem. Daar werden in de jaren tachtig en negentig bijzondere pagina’s in de Belgische voetbalgeschiedenis geschreven. In slechts twaalf seizoenen promoveerde het bescheiden clubje van derde provinciale naar tweede klasse. Twee flamboyante voorzitters en tientallen lucratieve reclameborden gericht op de E40 lagen aan de bron van het succes, maar na een fusie met FC Denderleeuw in 2001 verdween het stamnummer. ‘We zijn nuchter genoeg om te beseffen dat de glorietijden nooit meer terugkomen’, weet aftredend voorzitter Wim De Smet. ‘Er is ons een half mirakel overkomen en dat moeten we koesteren.’
Onder de naam FC Eendracht Affligem startte de club terug in vierde provinciale. Inmiddels is ze weer omgedoopt tot FC Eendracht Hekelgem. De Smet: ‘We willen op een dag terug in tweede provinciale spelen, dat zijn we aan onze geschiedenis verplicht. Maar de ambitie die Patrick De Doncker en Jacques De Bacquer vroeger hadden, is er niet meer.’
Wilde weldoeners
Het was diezelfde De Bacquer die in 1987 in zijn glimmende Lamborghini de parking van het voetbalveldje in de Langestraat opreed. De excentrieke visboer had grootse plannen met het kleine dorpje en kocht prompt een lap landbouwgrond in de Bellestraat om er een nieuw voetbalterrein aan te leggen. Hij was een belangrijke sponsor van RSC Anderlecht en ook FC Eendracht Hekelgem moest een uithangbord van zijn succes worden. In het daaropvolgende seizoen haalde hij onmiddellijk betere spelers en sponsors binnen en promoveerde de club naar tweede provinciale. In de daaropvolgende drie seizoenen speelden de rood- witten twee keer kampioen waardoor het modale dorpje van 5000 zielen plots in de nationale reeksen mocht aantreden.
Maar De Bacquer mikte hoger. In 1990 haalde hij zelfs de jongens van Clouseau naar de plaatselijke Bellekouterhal voor een exclusief liveconcert om de clubkas te spijzen. Het hele dorp werd betrokken in de triomf van hun graag geziene geldschieter, maar na vier wonderlijke jaren stokte de opmars. Wegens private en financiële problemen was de voorzitter genoodzaakt om zijn persoonlijke speeltje door te geven aan Patrick De Doncker. Samen met ondernemer Frans Krauch wilde die een vervolg aan het sprookje breien. De Smet: ‘Hekelgem zat toen in de flow dat het dat soort mensen kon aantrekken. Iedereen wou onderdeel zijn van het succesverhaal.’ Toch moesten beide heren zeven jaar wachten op een nieuw sportief succes. Pas in 1998 kon het via de eindronde promotie afdwingen naar de derde afdeling.
Blijdschap maakte echter al snel plaats voor vertwijfeling. Een week na de bevordering kreeg Hekelgem een officieel bevel in de bus dat het zeventig reclameborden rond het terrein moest verwijderen. Een groot deel van die panelen was zichtbaar vanop de snelweg en dat was in strijd met de wetgeving. Daardoor raakte de club bijna de helft van zijn inkomsten kwijt. De Smet: ‘Succes gaat altijd gepaard met afgunst en dat was bij ons niet anders. Vroeger zagen wij al onze beste jeugdspelers naar ploegen als Aalst of Anderlecht vertrekken, maar door onze plotse opgang konden wij ook goede jeugdspelers aantrekken. Dat viel bij sommige ploegen in de regio niet echt in goede aarde. Maar we moeten ook de hand in eigen boezem steken. Op een gegeven moment stond er een gigantisch verlicht bord dag en nacht te pinken. Dan weet de inspectie je natuurlijk snel te vinden.’
Hoewel een groot deel van het budget wegviel, sputterde de motor van de rood-witten niet. Commercieel manager Wim Couck stond op dat moment aan het hoofd van het sportieve beleid. Dankzij zijn contacten met makelaars werden de juiste spelers gehaald en pakte Hekelgem in zijn eerste seizoen in derde klasse – 1998/99 – een periodetitel. Daardoor mocht het opnieuw deelnemen aan de eindronde. Daarin verloor het de finale tegen KMSK Deinze, maar door de fusie van KFC Herentals en KFC Verbroedering Geel kwam er toch nog een plaatsje vrij in tweede afdeling.
Fusie
Het eerste jaar in tweede klasse kon Eendracht Hekelgem zich nog gemakkelijk handhaven met een twaalfde plaats, maar binnen de club besefte iedereen dat het boven zijn stand aan het groeien was. Dat zag ook voorzitter De Doncker in en hij smeedde plannen om Hekelgem te laten opgaan in FC Denderleeuw. De speculaties over een mogelijke fusie beïnvloedden ook de prestaties van het team. Na een kwakkelseizoen eindigde het op een zeventiende plaats met een degradatie als gevolg. Dat was het signaal voor De Doncker om de fusie definitief te voltrekken. In 2001 werd FC Eendracht Hekelgem opgeslorpt in de nieuwe fusieclub FC Denderleeuw EH. Het stamnummer en de clubkleuren van Denderleeuw bleven behouden en stamnummer 6826 van Eendracht Hekelgem verdween.
Tientallen supporters volgden hun megalomane voorzitter richting de Oost-Vlaamse club, maar velen bleven hun dorp trouw. Onder impuls van oud-speler en -trainer Erwin Michiels werd FC Eendracht Affligem opgericht. Het teerde op de oude vrijwilligers en behield de rood-witte kleuren. In 2011 werd, na een democratische poll op de website, beslist om de naam Eendracht Hekelgem opnieuw in te voeren. Vandaag dobbert de club in de middenmoot van derde provinciale. De Smet: ‘Soms doet het wel pijn om naar het huidige klassement te kijken. Ploegen die vroeger geen partij waren voor ons, staan nu hoger gerangschikt of spelen in een betere afdeling. We kunnen wel nostalgisch terugblikken, maar de tijden van flikkerende reclameborden en de diepe zakken van vrijgevige voorzitters zijn definitief voorbij. Op toevalstreffers zoals in het verleden rekenen we niet meer.’
DOOR ARNE BLOMME – FOTO BELGAIMAGE
In 1990 kwam Clouseau optreden om de clubkas te spijzen.
