Maart 2018, WK baanwielrennen in Apeldoorn. Nicky Degrendele is net als een raket over de piste gevlogen, waarna de kersverse wereldkampioene keirin een lading emoties in onze microfoon stort. Onverbloemd, onversneden, echt. Af en toe heb je, ook als verslaggever, het geluk zo’n puur sportmoment te kunnen en mogen capteren. Kippenvel. Uren na afloop trekt een direct message op Twitter mijn aandacht. Op Twitter worden namelijk niet zo vaak rechtstreekse berichten gestuurd. Bij mij toch niet. Het is er een van Allan Peiper: ‘Geweldig commentaar vandaag!’ Ik: ‘Dank u Allan, maar is dit bericht wel voor mij, want collega Renaat Schotte verzorgde het commentaar. Ik deed enkel de interviews?!’ Waarop Peiper: ‘Jazeker, jouw interviews waren geweldig en ontroerend.’ Een mooi en oprecht compliment. Onverwacht, want we kennen elkaar niet persoonlijk, enkel professioneel. Deugddoend, zoals ieder toegeworpen pluimpje. Doen we als mensen te weinig voor elkaar.
Allan Peiper: gedreven, maar niet in de spotlights.
Allan Peiper. Geboren ten noorden van Melbourne. Vader werkt voor een bank, het gezin Peiper verhuist ieder halfjaar. De kleine Allan moet telkens opnieuw beginnen, vriendjes achterlaten, nieuwe kameraden maken. Overal andere etiketten en vooroordelen. Stilaan trekt hij een spreekwoordelijke muur op en leert hij om alleen te kunnen zijn. O ja, vader is alcoholist. Getormenteerd door die verschrikking willen leraars hem naar tehuizen sturen. Grote littekens worden geslagen met een rebellerende zoon als gevolg – wat wil je… Allan stopt met school en gaat in een fabriek werken voor een loon van 50 dollar per week. Daarvan staat hij 10 dollar af aan zijn pleeggezin. Hij koerst intussen, vaak succesvol, en een vriend stelt voor om mee naar Europa te gaan. Allan maakt een afspraak met zijn moeder aan verkeerslichten in Melbourne omdat zij papieren moet tekenen om te kunnen vertrekken. Kunt u het zich voorstellen? Hi and bye bye mum!
Door die heavy jeugdjaren heeft hij het karakter ontwikkeld om het harde leven als profrenner in Europa aan te kunnen. Makkelijk gezegd achteraf, maar toen, als zeventienjarige, was zijn psychologische rugzak al behoorlijk gevuld. Europa als vluchtroute. Aangekomen in Gent slaapt hij tussen vochtige vleeshaken in een leegstaande beenhouwerij. Supporters stoppen hem af en toe een frank toe om eten te kopen. Eddy en Walter Planckaert en moeder Gusta vormen even later wel een basis om op terug te vallen.
De kwaadheid, opgebouwd door die woelige tijden, sleurt hem door het harde profbestaan. Pure verbetenheid. In schril contrast met hoe ‘wij’ Peiper kennen: minzaam, zacht, genegen, voorkomend. Later, als ploegleider, wordt hij alom gewaardeerd voor zijn warme en menselijke aanpak van jonge renners. Vraag het maar aan Mark Cavendish, Tadej Pogacar of Jasper Philipsen. Met aandacht voor iedereen, niet alleen voor de kopmannen. Kempenaar Gert Dockx stuurt hem na zijn korte carrière als helper een mooi compliment: ‘Met dank voor alle steun, ook voor een renner laag in rang.’
Allan Peiper heeft de actieve wielersport vaarwel gezegd. De kanker die in zijn lijf zit, is een hardnekkige tegenstander. Twee jaar geleden nog dagenlang eenzaam in de auto door Frankrijk toerend om de ritten voor wonderkind Tadej tot in de puntjes te verkennen. Dat gaat nu niet meer.
Vorig jaar maakte UAE-renner David de la Cruz tijdens de Dauphiné een filmpje van en met Peiper, gemonteerd op muziek van Neil Diamond, ‘Solitary Man’ (het best bekend in de versie van Johnny Cash). Vond Allan wel mooi en toepasselijk. Zo heeft ie het vaak gedaan en deed ie het eigenlijk ook het liefst: op zijn manier, gedreven maar niet in de spotlights. Maar altijd met een glimlach.
‘I’ll be what I am, a solitary man, solitary man.’
But a beautiful human being.
Stay strong!
