Psychologe Leen Van Acker is hoogzwanger van KV Kortrijkkeeper Glenn Verbauwhede. ‘Hij verlangt om op een heel andere manier voor zijn dochtertje te kunnen zorgen dan hij het als kind zelf meemaakte’, zegt ze. ‘Je moet weten: zijn vader verliet hem en zijn moeder toen hij nog heel klein was.’

L een Van Acker: “Ons privéleven is minder privé dan dat van mensen die buiten de schijnwerpers leven. Het maakt een relatie kwetsbaarder, maar het biedt tegelijk ook kansen om erin te groeien. We zijn nu iets meer dan drie jaar samen en ik denk dat we al heel veel meemaakten in vergelijking met andere koppels in dezelfde tijd. We kenden moeilijke momenten, maar kwamen er sterker uit.

“Doordat Glenn in de belangstelling staat, sociaal en niet onaantrekkelijk is, krijg je op den duur verhaaltjes waar je niet meer naast kan. Zo ben ik beginnen te twijfelen. Ik geef niet snel mijn hart aan iemand, maar als ik het doe, wil ik zekerheid. Als daar dan iemand probeert tussen te komen en je krijgt er opmerkingen over, is dat zwaar. Dat komt ook omdat ik de vroegere reputatie van Glenn ken. Het is ook daarom dat het zo lang duurde voor we een koppel werden. Ik ging anders door het leven dan hij, ik was niet in voor avontuurtjes. Hij was meer een losbol, zijn feestjes waren decadenter dan de mijne. In die periode kwam dat allemaal weer wat boven. Uiteindelijk hielpen mijn ouders mij erdoor. Ze zegden: ‘Kies je ervoor om zijn verleden een rol te laten spelen of om een toekomst uit te bouwen met de persoon die hij nú is?’ Ondertussen is Glenn al veel veranderd.”

Voorspel

“In het begin moest ik niets van Glenn weten, maar hij gaf niet op. Hij wist waar ik in Gent op appartement zat, waar ik in Varsenare bij mijn ouders woonde, in welke bakkerij ik in het weekend werkte en hij bleef maar contact zoeken. Een keer chatte hij zelfs met mij onder de naam van zijn vriend die bij mijn zus was, maar aan de praat kreeg ik snel door dat hij het was. ( lacht) Het gebeurde dat hij mij belde als ik al lang lag te slapen. ‘Kom je niet naar mijn appartement in Brugge, we zullen een fles champagne kraken.’ Hij was veel te opdringerig en werkte mij echt op de zenuwen. Maar hoe meer ik hem van mij afduwde, hoe erger het werd, dus dacht ik na een tijd: ik kan er misschien beter eens mee babbelen.

“Hij is een speciale en als persoon vond ik hem eigenlijk wel boeiend. Er zijn ook karakteriële gelijkenissen tussen ons: we weten beiden wat we willen, we zijn doorzetters, komen voor onze mening uit en zullen ons voor elkaar niet veranderen. Als hij ‘a’ zegt, blijft hij ‘a’ zeggen, ook al zeg ik duizend keer ‘b’. Dan denk ik: jij bent wellicht de enige man ter wereld die niet onder de sloef te krijgen is.

“In het begin drong hij vaak zijn opinie aan mij op en botste het soms heel fel tussen ons. Twee seconden later was hij dat al vergeten, maar bij mij bleef dat dikwijls lang hangen. Nu ik hem beter ken, vertaal ik zijn woorden anders dan ze eruit komen. Nog vaak vraag ik hem: ‘Als je iets wil zeggen, zou je niet beter eerst eens nadenken over hoe je dat het best formuleert om er het best mogelijke resultaat mee te bereiken?’

“Soms is hij een zeer moeilijk geval, maar anderzijds trekt precies juist dat mij in hem aan. Alsof ik wil dat het mij niet gemakkelijk wordt gemaakt, omdat het anders te saai zou zijn. Een van de redenen waarom hij aan mij vasthield, was wellicht dat hij wist dat hij bij mij de stabiliteit kon vinden waarnaar hij op zoek was.

“De meeste moeite kende ik met het feit dat hij niet gemakkelijk praatte over zijn emoties. De hele tijd zag ik hem peinzen en piekeren, maar waar hij op dat moment mee zat, kwam er ontzettend moeilijk uit. Ik vind: als je kiest voor elkaar, moet je je durven open en kwetsbaar op te stellen voor elkaar. Vaak zeg ik: ‘Als koppel ben je niet twee, maar een.’ Vertrouwen, communicatie en eerlijkheid zijn voor mij de basis van een relatie. Daar blijf ik op terugkomen.

“Ondertussen is hij daar al fel in verbeterd. Bijvoorbeeld het toewijzen van het peter- en het meterschap van de kleine is voor hem een emotionele beslissing, maar toch begint hij zelf over wat het met hem doet.

“Glenn is in het algemeen een moeilijke loslater. Zijn overgrootmoeder is al jaren dood, maar elke keer hij over haar praat, is het emotioneel. Ook als een vriendschap eindigt, steekt hem dat heel hard. Anderzijds: als hij jou in zijn hart toelaat en je kwetst hem, is het voorbij. Ook daar is hij heel radicaal in. Hij is een beetje een man van extremen.

“Waar ik nog altijd iets van krijg, is dat zodra je met hem buiten kwam, hij een andere persoon werd die precies altijd in het middelpunt van de belangstelling wou staan. Dat is een stukje onzekerheid in hem, een beetje bevestiging zoeken bij anderen.

“Als de emotie de overhand neemt, gebeurt het dat Glenn een grote mond opzet en heel frank is. Wie hem echt kent, weet dat het altijd met goede bedoelingen is. Hij kan bijvoorbeeld ook totaal onverwachts zijn ma en mijn ouders bellen om hen te bedanken voor alle steun. Blijkbaar komt dan plots dat gevoel van dankbaarheid naar boven en durft hij het ook even te laten zien. Op zo’n moment zegt iedereen: ‘Kijk nu!’ ( lacht) Maar ze weten natuurlijk wel dat ook dat allemaal in hem zit en dat hij eigenlijk een klein hartje heeft.” ( lacht)

KV Kortrijk (1)

“In het begin dacht ik wel eens: hij was beter arbeider of bediende geweest. Ondertussen weet ik hoe ontzettend belangrijk voetbal voor Glenn is. Het voorbije seizoen merkte ik meer dan ooit dat hij het echt nodig heeft om gelukkig te zijn. Nu ik zie met welke vreugde hij gaat trainen en spelen en wat de invloed daarvan op zijn leven is, zeg ik: ‘Ik volg jou overal, waar jouw carrière jou ook naartoe leidt.’

“Al in november moeten stoppen, niet meer welkom zijn op KV Kortrijk, met de beloften van Club Brugge trainen: ik vind dat Glenn vorig jaar wel heel zwaar is afgestraft. Onderschat dat niet, zo uitgespuwd worden. Er wordt van alles gezegd en geschreven waar je geen controle over kunt houden, jouw leven wordt voor een stuk bepaald door mensen van buitenaf. Ook dat is eigen aan de voetbalwereld.

“Bovendien waren daarvoor kort na elkaar drie vrienden van hem verongelukt, werd bij zijn moeder kanker vastgesteld, was mijn bobonne pas overleden en verloren we door ziekte ook onverwachts onze hond. Dat was een opeenstapeling van opdoffers.

“Ik zag hem geleidelijk aan achteruitgaan en wegkwijnen. Praten ging moeilijk, hij zocht zijn weg in eten en piekeren. Ik merkte toen dat eten bij hem een manier is om met emoties om te gaan. In die tijd kwam hij negen kilogram bij. Toen ik hem vroeg of hij nog wel genoot van zijn dagen, antwoordde hij mij dat hij niet meer wist wat genieten was.

“Van Glenn is altijd gezegd dat hij een groot talent is, maar als je in zo’n diep dal raakt, denk je: die carrière, komt dat er eigenlijk nog wel van? De eeuwige optimist was plots helemaal weg. Als ik thuiskwam, was het niet altijd even aangenaam. Spanningen en frustraties kropte hij op en als hij eens ontplofte, ving ik de brokken. Het enige wat ik toen kon doen, was proberen om er zo veel mogelijk voor hem te zijn als hij dat nodig vond, te luisteren en desnoods duizend keer hetzelfde te aanhoren.

“Ook voor mij was het een heel lastige periode en ik kreeg niet het gevoel dat hij dat besefte. Ik zag mee af met hem en verkeerde zelf ook in grote onzekerheid met een voetballer zonder diploma die altijd een megacarrière werd voorspeld maar helemaal aan de grond zat.

“Toen ben ik ook echt geschrokken van de voetbalwereld. Ik zag vooral veel egoisten, mensen die vooruit willen en enkel aan zichzelf denken. Ook bij de journalisten waren er die geen enkele rekening hielden met de gevoelens van een ander.

“Natuurlijk raakte Glenn niet zomaar in die situatie. In het begin zegde ik hem vaak dat hij zich moest aanpassen aan Kortrijk en niet andersom. Dan gaf hij zijn mening over de infrastructuur en de aanpak van de club in vergelijking met die van Club Brugge, overdreef daar wat in en wekte wrevel. Dat was ook weer het gevolg van: moeilijk kunnen loslaten.

“Als er dan onder de spelers gezaagd wordt over een bepaald punt en alleen hij het aan de trainer of het bestuur durft te vertellen, is weer hij het die commentaar levert, hè, terwijl hij dat louter in het belang van de groep doet. Op zulke momenten moet Glenn weten dat het voor hem nog allemaal moet beginnen en dat hij zich nog niet in de positie bevindt waarin hij zich wat arrogantie kan veroorloven en zijn mening kan opdringen.

“Wat hij vooral moet leren, is op het juiste moment zijn mond te houden. Alles wat hij denkt, floept hij eruit en pas achteraf bezint hij zich daarover. Dan zal hij er zogezegd uit leren, maar de volgende keer is het weer hetzelfde. Die impulsiviteit van hem is een karaktertrek die heel moeilijk te veranderen is, maar niet noodzakelijk negatief is.”

KV Kortrijk (2)

“Met zijn tegenslag van vorig jaar is zijn motivatie nu dubbel zo groot. Hij voelde toen dat het plots helemaal gedaan kan zijn.

“Van Glenn wordt soms beweerd dat hij niet professioneel is, maar dat klopt niet: bijna dag en nacht is hij met zijn sport bezig, eigenlijk staat in zijn leven alles in het teken van het voetbal. Hij is een beetje een chaoot, maar vindt in de chaos wel gemakkelijk zijn orde terug. En: hij is bijgelovig. Net voor de wedstrijd belt hij bijvoorbeeld nog altijd eens met mij. Dan moet er haast niets gezegd worden, eens even mijn stem horen volstaat meestal. Het gaat om het ritueel. Daar put hij kracht uit.

“Hij laat ook veel aan zich voorbijgaan. Heel dat uitgaansleven en veel vrienden van vroeger maken nu geen deel meer uit van zijn leven.

“In de moeilijkste momenten vond ik het belangrijkste dat ik hem hielp om in zichzelf en zijn capaciteiten te blijven geloven. Dan kwamen de juiste woorden wel, door mijn opleiding als psychologe en door de persoon die ik ben. Ik wou vermijden dat hij met angst in de goal ging staan. Want als je begint te geloven in de negativiteit van wat mensen zeggen en schrijven, ben je pas echt verloren. Dan is er eerst een hele tijd nodig om mentaal weer te groeien alvorens je kunt terugkeren.

“Het was ook goed dat hij zijn hart eens kon luchten bij mensen die midden in het voetbal zitten. We gingen toen geregeld naar Stijn Stijnen, blijkbaar is het toch mogelijk om vrienden te vinden in het voetbal. ( lacht) Ook van Jacques Caluwé ( totaaltherapeut, nvdr) en Kees Ploegsma, zijn nieuwe makelaar, kreeg hij veel steun. Op een bepaald moment zijn verschillende factoren samengekomen en waren plots het inzicht en de klik daar en was hij klaar om de knop om te draaien en alles los te laten. Het liet hem toe om toch weer voor KV Kortrijk te kiezen. Chapeau dat hij dat durfde, want zelf vond ik dat een gigantisch risico.

“Nu al kan je de positieve impact van die negatieve periode zien, vind ik: hij staat iets rustiger, zelfverzekerder tussen de palen, is wat minder snel geïrriteerd door een slechte bal of een bepaalde uitspraak. Gemakkelijker dan voorheen kan hij relativeren en loslaten. Wat er gezegd wordt, laat hij nu al meer voor wat het is.

“Zelf leer ik nu ook de mooie kanten van de voetbalwereld kennen.” ( lacht)

Naspel

“Glenn verlangt naar de geboorte om zijn dochtertje eindelijk te kunnen vastnemen en ervoor te zorgen op een heel andere manier dan hij het destijds zelf meemaakte. Hij zegt: ‘Een kind heeft zowel een papa als een mama nodig en als iemand dat uit ervaring weet, dan ben ik het wel.’ Je moet weten: zijn pa verliet hem en zijn moeder toen hij nog heel klein was. Vorig jaar stond hij op het voetbal plots oog in oog met hem en herkende hij hem niet eens. Hij erkent hem ook nog altijd niet als zijn vader.

“De kans is groot dat ik zal bevallen ergens rond de wedstrijd Club Brugge-KV Kortrijk ( komende zondag, nvdr). Hopelijk gebeurt het ervoor of erna, want ik zou het ‘het voetbalsysteem’ zeer kwalijk nemen, mocht Glenn er niet bij kunnen zijn.

“We lieten haar uit onze top twee al zelf haar naam kiezen. Glenn zou aan mijn buik voelen en als ze meteen zou schoppen, dan zou het de eerste optie zijn. Zijn hand lag pas neer of ze reageerde al met een trap.

“Soms denk ik: wat zal dáár uitkomen? ( lacht) Bij de eerste echografie was het al meteen met de neus omhoog en de vuistjes gebald, precies of het wist dat de camera op hem of haar gericht was. Ik zei meteen: ‘Ja, dat wordt een ventje, hè, met dezelfde show, streken en deugnieterij als de papa.’ Sinds ik weet dat het een meisje is, houd ik nog meer mijn hart vast. Ik denk dat ik snel grijs en rimpelig zal zijn.” ( lacht)

door christian vandenabeele – beelden: jelle vermeersch

Nieuw: de tweede helft van

In de nieuwe rubriek ‘De tweede helft van’ laat Sport/Voetbalmagazine elke maand de vrouw, verloofde of vriendin van een voetballer uitgebreid aan het woord.

Vorig seizoen zag ik Glenn geleidelijk aan achteruitgaan en wegkwijnen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content