Nadat Kim Clijsters zich vorige week in LA tot officieuze wereldkampioene liet uitroepen, deed haar vriendje Lleyton Hewitt bij de mannen hetzelfde in Sjanghai.
Zeventien miljoen inwoners en een tv-bereik van driehonderd miljoen kijkers. Dát plus een hele hoop dollars bood de Chinese havenstad het organisatiecomité om de Tennis Masters Cup naar Sjanghai te brengen. Het werd aangekondigd als het grootste professionele sportevenement ooit georganiseerd in China en als een testcase voor de Olympische Spelen van 2008 in Peking. Het publiek hapte enthousiast toe en ook de grote sponsors stonden met bosjes aan te schuiven. Toch verhuist het samenwerkingsverband tussen ITF en ATP – de Masters in de huidige vorm bestaan nog maar drie jaar – volgend jaar opnieuw naar Amerika. Na heel wat lobbywerk zal het toernooi dat de beste acht spelers van het seizoen verenigt, de volgende twee jaar in Houston plaatsvinden.
Na een dipje de voorbije vijf jaar heeft de Aziatische tennismarkt opnieuw stevige voet aan wal gekregen in de Volksrepubliek China. De internationale tennisfederatie werkte via een hulpprogramma voor coaches en juniores aan de promotie en verspreiding van de bekende balsport. Maar voor de grootste invloed op de populariteit van tennis in Azië heeft misschien wel de Thai Paradorn Srichaphan gezorgd.
Paradorn, wat wel degelijk zijn achternaam is, klom dit jaar zo maar eventjes honderd en tien plaatsen op de wereldranglijst. Hij sloot het jaar af met twee toernooizeges en als nummer zestien van de wereldranglijst. De sympathieke Thai kreeg alvast als beloning een flink budget toegewezen van Thai Airways waarmee zijn vader/coach en hemzelf het luchtruim worden ingestuurd. Even ontstond er paniek toen werd gesuggereerd dat Paradorn volgend jaar zijn legerdienst zou moeten vervullen, maar door een snelle ingreep van hogerhand werd zijn geval als uitzonderlijk geklasseerd.
Buitengewoon waren ook de prestaties van die andere shooting star in het circuit, Fernando Gonzalez. De Chileen, evenzeer iemand die heel wat artillerie in huis heeft, ging als een ware kamikaze tekeer in de rankings. De nieuwe nummer één van zijn land wist meer dan honderd posities te klimmen op de internationale waardeladder en maakte veel indruk met zijn allesverwoestende tennis. De protégé van Horacio de la Pena, zelf vroeger veeleer een stylist, heeft nog een gradatie bijgebracht aan het powertennis. Steunend op een uitstekend benenspel kan hij als geen ander de tegenstanders bombarderen met zijn forehand. Het bracht hem een achttiende plaats op de wereldranglijst op, twee toernooioverwinningen en veel respect in het circuit.
Die waardering valt nu eindelijk ook de oude nieuwelingJiri Novak te beurt. De zevenentwintigjarige vader van drie kinderen wist zich voor de eerste maal in zijn carrière te plaatsen voor de Masters. Voorheen had hij constant tussen de dertigste en tachtigste plaats op de wereldranglijst gependeld. Een nieuwe coach, een nieuw elan en een uitstekende start van het seizoen, met een halve finale op de Australian Open, deden de rest. De immer rustige Tsjech heeft niet echt de uitstraling van een topper maar vertoont ook geen zwakheden, is mentaal erg vastberaden en van het aanklampende soort dat uitstekend gedijt als counterpuncher.
Lleyton Hewitt heeft niet lang moeten wachten op een hernieuwing van zijn titel. In een moordende eindstrijd was zijn wilskracht weer bovenmenselijk en kwam hij een voor zijn doen hoog aantal unforced errors te boven door zijn niet aflatende vechtlust. Hij kende wel wat geluk bij het verlaten van de poules. In een slopende wedstrijd speelde Carlos Moya het spel eerlijk en stuurde Albert Costa, die met Hewitt vocht voor een plaats bij de laatste vier, terug naar hun Spaanse geboorteland.
Moya was wellicht de voornaamste speler van de laatste weken, misschien wel van het hele jaar. Hij schreef vier toernooien op zijn naam, stond nóg in enkele finales en versloeg zelfs vier maal de nummer één van wereld. Hij vond zichzelf beter tennissen dan in 1999, het jaar dat hij heel even nummer één was. De op Mallorca geboren Spanjaard sloop niet enkel terug in de toptien, maar werd door People Magazine ook verkozen in de topvijftig van meest sexy mensen op deze aardbol. Hij klimt bovendien uit een diep dal, getekend door talrijke rugproblemen. Hij lijkt nu aan de top van zijn fysieke mogelijkheden te zitten. De door de Chinese meisjes bewierookte blonde god verblijft tegenwoordig in Genève, waar hij af en toe Roger Federer tegen het lijf loopt.
Federer Express brak dit jaar door tot de zesde plaats van de wereldranglijst. En toch blijft men steeds met het gevoel achter dat er meer inzat. De supergetalenteerde Zwitser mocht dit jaar drie maal een trofee in de lucht steken, maar kende een flinke zomerdip met uitschakelingen in de eerste ronde van zowel Roland Garros als Wimbledon. De klassiek geschoolde leerling van Peter Lundgren zou die onregelmatigheden nog uit zijn seizoen moeten krijgen om voluit naar de topdrie te mikken. De prestaties van zijn favoriete voetbalploeg FC Basel inspireerde hem toch om het jaareinde naar zijn hand te zetten en ook op de Masters schitterend tennis te produceren. Zo ook in zijn adembenemende halve finale tegen Hewitt.
In de wedstrijd daarvóór werd het Spaans onderonsje beslecht. Ferrero, een zeer modeste jongen, die ook dit jaar weer ondanks twee titels en een finale op Roland Garros veelal in de achtergrond opereerde, versloeg daarin verrassend zijn goede vriend Moya. El Mosquito had het voordeel dat hij zijn krachttoer zes weken eerder al eens ingeoefend had. In de finale van Hong Kong versloeg hij na een zinderende wedstrijd Moya, zodat hij met de hoogste eer ging lopen. Ook nu weer werd het, zoals vaak in die Iberische onderonsjes, een krachtenslopend duel. De ultratrage ondergrond en de steeds meer opwollende ballen – Hewitt sprak over ” balls like watermelons” – zorgden voor uiterst lange rally’s, uitermate gesmaakt door het Chinese publiek.
Het Spaanse tennis liet een duidelijke stempel achter op het slotgala van het seizoen. Het voorspelt niet veel goeds voor de Belgische elite die in februari naar het zuiden van het grote schiereiland afreist voor de eerste ronde van de Davis Cup. Toch hoeven onze jongens zich niet minderwaardig te voelen. Olivier Rochus wist zijn eindejaarsranking gevoelig te verbeteren en speelde de finale in Kopenhagen, maar vooral deed hij op Roland Garros en Wimbledon van zich spreken. Het grastoernooi was tot nu toe ook het opus magnum van Xavier Malisse. X-man, een man met onbegrensde mogelijkheden, kreeg nog meer regelmaat in zijn resultaten en liet, buiten een mindere indoorcampagne, het hele jaar mooie dingen zien. Malisse kijkt vast al uit naar de Australische start van volgend seizoen.
Hij zal de enige niet zijn. Met de terugkeer van Rafter en in mindere mate Ivanisevic krijgt het mannentennis opnieuw een injectie van zowel aanvallend tennis als persoonlijkheid. Ook al is de generatiewissel volop aan de gang : de finale van de Masters werd door twee jong twintigers afgewerkt. Niettemin ontbreekt het vooral aan karakters die niet alleen op de baan maar ook daarbuiten van invloed kunnen zijn. Hewitt, die op dat gebied diametraal tegenover zijn maatje Rafter staat, kan wat dat betreft nog iets opsteken van de kersverse vader. Maar vermoedelijk zal dat geen gespreksonderwerp zijn als het goedboerende koppel Hewitt- Clijsters de volgende weken van een welverdiende vakantie geniet.
door Filip Dewulf
‘Moya was de voornaamste speler, misschien wel van het hele jaar.’
