Veva Daniels, de woordvoerder van Wegen en Verkeer, heeft dezelfde leeftijd als haar oud-schoolgenoot, trok in Italië naar Napoli-Inter én leerde er dat voetbal religie kan zijn. ‘Blijkbaar zit hij al op het niveau van Diego Maradona.’
Eén en al blijheid straalt Veva Daniels uit wanneer ze met haar drie truitjes van Dries Mertens komt aandraven. ‘De donderblauwe versie van het Napolishirt geef ik waarschijnlijk tijdens de feestdagen weg aan mijn neefje’, vertelt ze eerst bijzonder enthousiast, om daarna twijfels te uiten. ‘Alleen weet ik niet of hij daarmee tevreden zal zijn. Eigenlijk is hij een ferventer aanhanger van Lorenzo Insigne. Aan mijn lichtblauw tenuetje, waarvoor we speciaal naar een tweede officiële fanshop reden, wordt er niet geraakt. En het Rode Duivelstruitje, met een handtekening, een persoonlijke boodschap en getekend hartje van Dries, dat blijft er eentje met een uitzonderlijke betekenis.’
Dries, dat is en blijft er eentje van ons.’ Veva Daniels
Het is duidelijk dat de dertigjarige publiekslieveling al een tijdje haar (voetbal)hart veroverde. ‘Ik ben afkomstig van Leuven’, begint Daniels. ‘Dries is daar de grote held. Een sympathieke gast, door zijn laagdrempeligheid, aaibaarheidsfactor én normaal doen. Want Dries, dat is en blijft er eentje van ons.’
‘Toen in het nieuws kwam dat zijn vader voor een weddenschap zijn snor liet wegscheren, kwam naar boven dat hij les gaf in de school waar ik in de kleuterklassen zat. Ik dacht: tiens, Dries is even oud. Hoogstwaarschijnlijk ging hij daar toen ook, aangezien zijn papa er in het lager leraar was.
‘Mijn echtgenoot probeerde drie maanden lang om dat Rode Duivelstruitje, via zijn makelaar, te laten signeren. Tot we het onderwerp even lieten vallen in de fitness, waar veel vrienden van Dries vertoeven, en vernamen dat de beste vriend van Dries op de hoek een frituur openhield. Daar ligt telkens een stapel shirts die hij komt handtekenen wanneer hij even kort in België verblijft. Pas dan mag Dries zich gaan amuseren!
‘In oktober trokken we naar Napels en de Amalfikust. Op zondag konden we de topaffiche tegen Inter volgen. Helaas werd er niet gescoord. In mijn shirt van Dries en met de Belgische vlag in mijn hand werden we in het stadion constant aangeklampt door uitzinnige supporters. Zijn populariteit is daar ongelofelijk. Blijkbaar komt die verafgoding al op het niveau van Diego Maradona. Onwaarschijnlijk, echt, hetgeen die letterlijk kleine Belg daar veroorzaakt en realiseert. Dat volk bleek zo warmbloedig en passioneel. Voetbal is in Napels een religie. Ze zijn daar echt gek van het spelletje. Op elke straathoek kun je een verwijzing vinden naar hun ploeg.
‘Dries en Katrin verstoppen zich niet in hun ivoren toren. Ze blijven toegankelijk. Ik vind dat echt fantastisch. We werden daar constant omarmd, kregen de hele tijd te horen hoe Dries Napoli naar een hoger niveau brengt. Eenmaal je bent ondergedompeld in dat bad, heb je de smaak te pakken. Een bangelijke sfeer hing daar. Er werd ons gezegd dat we drie uur voor de aftrap best in het stadion zouden zijn. Dat leek gekkenwerk, maar we deden het als plichtbewuste Belgen. Buiten het stadion stond alles bomvol, binnen werden we met onze genummerde tickets uitgelachen door de stewards. Georganiseerde chaos was het, je ging gewoon ergens zitten waar het lukte. In totaal werden we zeker driemaal weggejaagd, omdat we op plaatsen zaten van families. Uiteindelijk lukte het toch, terwijl we rondom ons mensen zagen die hun picknickmateriaal bovenhaalden. Alles kon en mocht daar. Het WK in Rusland zullen wij wel volgen op café, in Leuven.’
