Zondag ook Liverpool-Manchester United gezien, de kraker van de elfde competitiespeeldagdag in de Engelse Premier League ? Rechtstreeks op het scherm in bijna heel de wereld. Nochtans scheelde het maar weinig of de topper ging niet door, vanwege een staking van de Engelse profvoetballers, die lid zijn van de PFA (Professional Footballers Association). De reden is dat deze organisatie een groter aandeel eist van de tv-rechten die de Premier League en de Football League opstrijken. Die bedragen momenteel één miljard pond, zowat 65 miljard frank of 1,6 miljard euro. Vorig jaar bedroeg het aandeel van de PFA nog 8,85 miljoen pond (575 miljoen frank of 14,26 miljoen euro) maar in de toekomst wordt dat aanzienlijk minder.
Waarom heeft de PFA zoveel geld nodig ? In de eerste plaats om zichzelf in leven te houden. Maar ook om een hulpfonds te voeden dat bijstand verleent aan profvoetballers wiens loopbaan vroegtijdig wordt afgebroken ten gevolge van een onherstelbaar letsel. Profvoetballers die in de lagere reeksen spelen, want superstars als Roy Keane, Michael Owen of David Beckham verdienen genoeg om zich een comfortabele verzekering te permitteren. Hierbij kan ervan uitgegaan worden dat de grote jongens er zelfs wel zullen voor zorgen dat hun minder door de voetbalgoden bedeelde collega’s geen barre tijden moeten beleven in geval van onheil. Maar neen, Roy Keane’s jaarlijks lidgeld bij de PFA bedraagt nog geen 5000 frank (123,95 euro). Het gemiddelde per speler is 3500 frank (86,76 euro) of de laagste bijdrage van alle leden van professionele vakverenigingen in het Verenigd Koninkrijk.
De leiders van die vakverenigingen zijn vanzelfsprekend goed betaalde burgers. Maar de voormannen van bijvoorbeeld Unison (openbare sector) of TGW (transport) verdienen nog niet het vierde van secretaris-generaal Gordon Taylor van de PFA. Die int, wedde en premies samen, 458.370 pond per jaar, zowat 30 miljoen frank of 740.000 euro). Joe Melling van de The Mail on Sunday rekende uit dat dergelijk bedrag overeenstemt met het jaarlijkse inkomen van de gemiddelde profvoetballer in de Engelse eerste klasse en het dubbele is van wat premier Tony Blair van de Engelse staatskas toegeschoven krijgt.
Het is dan ook geen wonder dat de voor afgelopen zondag geplande staking niet is doorgegaan. Ken Merrett, de secretaris-generaal van Manchester United, zei ons vorige week al in Lens – waar zijn ploeg voor de Champions League tegen Lille voetbalde £- dat het, zoals de vorige keren met de PFA-stakingen van 1992 en 1997, wel weer eens niets zou worden. Toen kreeg Gordon Taylor nochtans tachtig procent van de profvoetballers achter zich, maar echt staken en de betalende toeschouwers en televisiekijkers als gijzelaars nemen, zover zullen de voetballers het wel nooit durven te drijven.
Temeer daar het nu nog wat moeilijker is geworden door de grote aanwezigheid van buitenlandse spelers in de Engelse profrangen. Dat moesten Graeme Le Saux en Gary Neville al ondervinden. Zij zijn de vertegenwoordigers van Chelsea en Manchester United bij de PFA. Men kan zich voorstellen hoe zij bij Gianfranco Zola, Marcel Desailly en Celestine Babayaro enerzijds of Fabien Barthez, Juan Veron en Ruud Van Nistelrooy anderzijds, werden onthaald toen ze de problematiek bij die buitenlandse spelers kwamen aankaarten.
door Mick Michels
