De situatie van de Rouches is paradoxaal. Het is moeilijk te vatten dat een ploeg die op tactisch vlak grote stappen vooruit heeft gezet, minder performant is geworden in de zestien en het scorebord niet meer kan doen oplichten. Enkele maanden geleden werd de eindspurt van Standard onder Ricardo Sá Pinto uitgestippeld door de dribbelnummers van Medhi Carcela en de individuele heldendaden van Edmilson. En zo werden de collectieve hiaten van het Luikse spel gecamoufleerd.
Bij hun aankomst hebben Michel Preud’homme en Emilio Ferrera die tekortkomingen meteen aangepakt. De werf was gigantisch. En de taak van het duo werd bemoeilijkt doordat Standard sinds de play-offs beschouwd wordt als een onaantastbare ploeg. Tegen Paul-José Mpoku en co trekken de meer bescheiden tegenstanders zich dus massaal terug om een kat-en-muisspel te vermijden, dat ongetwijfeld in het voordeel van de talentvolle Rouches zou uitdraaien.
Laurent Guyot zakte met een perfect georganiseerd Cercle af naar Sclessin en hij verplichtte Standard om op een zo hoog niveau te acteren als ze het in dit stadium van hun groeiproces nog geen volledige wedstrijd kunnen volhouden. Met Gojko Cimirot en Samuel Bastien werd het Luikse middenveld gevormd door twee spelers die het meer van hun loopacties moeten hebben dan van beslissende passes. In dat scenario was het dus aan Mpoku om tussen de linies de passes van Kostas Laifis en Zinho Vanheusden te onderscheppen en van daaruit het spel de nodige schwung te geven, maar de uitvoering sputterde door een gebrek aan technische finesse. Te vaak werd de bal iets te lang beroerd. ‘We wilden vuur in de match steken, maar het afval in ons spel was zo groot dat we het ritme niet konden opdrijven’, was de diagnose van Preud’homme na de wedstrijd.
Met Razvan Marin liet de coach van Standard na de rust zijn beste passeur invallen. Marin, een crack in het geven van lange passes en voorzetten, kan zijn rendabiliteit maar optimaliseren wanneer hij de hoofdrol mag vertolken in balbezit. De ingreep van MPH bleek niet voldoende om te scoren, maar de beste Luikse mogelijkheden kwamen wel van de rechterkant, waar Marin en Carcela om beurten de bal opvorderden.
