Het volstond niet voor de titel, maar Standard eindigde wel als 1e in play-off 1, terwijl het als 6e de reguliere competitie afsloot.

Dat de titel van Club Brugge nog in het gedrang kwam, ondanks de 6 punten voorsprong op Anderlecht, en de 12 punten voorgift op Standard bij het begin van play-off 1 (ná halvering van de punten), kwam vooral door de uitzonderlijke opleving van de Rouches, zowel qua plaatsen als qua punten. Te vergelijken met de eindronde van 2010/11 toen ze ook als 6e aan play-off 1 startten. Daarin behaalde Standard een record van 26 op 30, maar strandde het als 2e na KRC Genk, weliswaar met evenveel punten als de Limburgers, maar die pakten de titel omdat de Rouches bij de halvering van de punten na de reguliere competitie een half puntje meer hadden gekregen.

In deze play-off 1 haalde Standard 5 punten minder dan zijn play-offrecord (over alle ploegen) van 2010/11: toen 26, nu 21 op 30, liefst 9 meer dan kampioen Club Brugge. Goed voor de 1e stek in play-off 1 en de 2e in de algemene eindranking na de 6e in de reguliere competitie – een evenaring van de recordsprong die de Rouches maakten in 2010/11. Met de 21 op 30 (70%) deden de mannen van Ricardo Sá Pinto qua puntenpercentage liefst 29 % beter dan de 26 op 63 (41%) bij de winterstop, toen ze pas 9e stonden in het klassement – toen de laagste ranking met Nieuwjaar sinds de invoering van het play-offsysteem. De Rouches rechten de rug door na 1 januari nog 18 op 27 te behalen, als beste ploeg met AA Gent, en met de nog grotere heropleving in play-off 1, met 21 op 30. Die punten gingen vooral ten koste van Club Brugge, dat met 12 op 30 zijn slechtste play-off 1 ooit afwerkte. En ook van Anderlecht, dat op even weinig punten strandde, voor Sven Kums en co het op een na slechtste resultaat in play-off 1, na de 11 op 30 in 2010/11. Deze keer verloor Anderlecht wel zesmaal, één keer meer dan in 2010/11. Club en Anderlecht eindigden in play-off 1 zo ook na RC Genk (16 op 30) en AA Gent (14 op 30).