Wachten op de revolutie
Voor het derde jaar op rij zal het seizoen in Luik bijna sneller begonnen zijn dan de transferperiode. Drie jaar na de voortaan beruchte en rijkelijke transferperiode van Michel Preud’homme, lijkt er op Sclessin nochtans minder nood te zijn aan besparingen. Terwijl er op het einde van het tijdperk van Bruno Venanzi zelden transfers mochten gedaan worden van meer dan 2 miljoen euro, schijnen de nieuwe machthebbers van Standard de grote middelen in te zetten om hun nieuwe structuur te bouwen, met een sportief directeur die uit de rijke City Football Group komt en een trainer die vertrok bij New York City dat hem liever niet had zien vertrekken. De investeringen zijn beloftevol, maar de werkzaamheden verlopen niet met het verhoopte tempo.
Sportief directeur Fergal Harkin werd verplicht om zijn opzegperiode uit te doen bij Manchester City en is pas begin augustus in Luik.
Net als zijn voorgangers werd Ronny Deila toch al snel geconfronteerd met de beperkingen van zijn groep, die op haar laatste benen loopt. ‘Te veel spelers hebben geen goesting meer om hier te zijn’, hoorde je al vaker op de oevers van de Maas wanneer het ging over een kern die sinds de pandemie de rug niet wist te rechten over een langere termijn. En toch laat de grote revolutie na de overname door 777 Partners, die aan sommige sleutelspelers in de kleedkamer was beloofd, op zich wachten. Dat is met name te wijten aan Fergal Harkin, die verplicht werd zijn opzegperiode uit te doen bij Manchester City en pas begin augustus, dus na het begin van de competitie, in zijn Luikse kantoor verwacht wordt. Zonder zijn sportief directeur kon Standard slechts met mondjesmaat vooruitgang boeken op de nochtans grote bouwwerf die ligt te wachten. Door het vroegtijdige einde van het vorige seizoen, dat afgesloten werd zonder play-offs, hadden ze bij Standard kunnen anticiperen op de voorbereiding van het nieuwe seizoen, maar het aantal weken dat in status quo werd doorgebracht is uiteindelijk groter dan het aantal nieuwe gezichten. Net als in 2020 en 2021 zijn er amper nieuwkomers te bespeuren. Alleen Henkinet is de uitzondering die de regel bevestigt.
Op apegapen
De opvallendste revolutie voltrekt zich dus momenteel op de bank, waar voor de vierde zomer op rij een nieuwe T1 plaatsneemt. Deila is een adept van pressing en balbezit. Zijn veelbelovende ideeën hebben van New York City FC een van de spectaculairste ploegen van de MLS gemaakt, maar staan nu voor de uitdaging om een groep te reanimeren die na lange maanden van twijfels en teleurstellende resultaten op apegapen ligt.
Er zijn alleszins meer vragen dan antwoorden, ook al werd enige klaarheid geschapen omtrent Sissako en Cafaro, die doorgestuurd werden omdat ze iets te expliciet te kennen gaven dat ze liever elders zouden gaan spelen. Komt Bodart of Henkinet tussen de palen te staan? Zal Dewaele achterin de enige speler zijn die zowel in het begin van het seizoen als aan het einde van de transferperiode deel uitmaakte van de verdediging? De club zoekt ook nog een linksback die titularis kan worden, want Dussenne valt te licht uit voor een ambitieus Standard en Laifis wil, net als zijn kompaan Cimirot, allang andere oorden opzoeken.
Raskin had aanbiedingen maar werd te kostbaar beschouwd voor de plannen van de nieuwe bazen en zou een sleutelspeler kunnen worden in de centrale as. Ook Emond wil daar een plaatsje verwerven, ondanks de concurrentie van ene Dragus, die een van de zeldzame lichtpunten was in het afgelopen seizoen. In afwachting van de versterkingen die voor het eind van de zomer aangekondigd worden, krijgen op de andere posities getalenteerde jongeren uit het opleidingscentrum een kans, ook al bleken die kansen vorig seizoen eerder vergiftigde geschenken. Standard zoekt dus nog altijd naar zijn revolutie, terwijl zijn nieuwe gids nog geen groen licht heeft om Manchester te verlaten.
