De oorverdovende echo van haar carrière. Bijna zeventien jaar draaide ze mee in het profcircuit. Ze speelde meer dan duizend wedstrijden. De meeste won ze : 107 toernooien, 22 Grand Slams. Dat resulteerde in 377 weken op de eerste plaats in de wereldranglijst en bijna een miljard frank aan prijzengeld. Halfweg 1999 stopte ze ermee. En hoe zou het nu zijn met Steffi Graf ?
Zo te zien wel. De ogen van Steffi Graf glanzen. Ze draagt het haar langer dan toen ze tenniste en ze draagt het los – daardoor lijkt het blonder dan destijds. De frons in haar voorhoofd is dichtgegroeid. Haar gelaat staat mild, glad en rond. Niet meer die scherpe trekken van vroeger, toen haar gezicht een hoog mesgehalte had. Dat was de terreur van de topsport, maar de stress is gesmolten. Het leven lacht haar toe. Echtgenote en moeder geworden, in de correcte volgorde. Echtgenote van Andre Agassi. Moeder van een zoon, Jaden Gil, inmiddels een half jaar in het leven opgeschoten. Het heeft haar vormen veranderd. Malser. De verpakking van de topsporter ingeruild voor die van een vrouw.
Ze geeft een fitte indruk. Geradbraakt was Steffi Graf toen ze er, straks drie jaar geleden, het bijltje (het racket in haar geval) bij neerlegde. Ook dat was de terreur van de topsport – de tol die het van een lichaam eist. Op het laatste stapelde ze de blessures op. Krakend stond ze op de tenniscourt. Toen de laatste slag geslagen was, ging de ellende nog even door. Alarmerende berichten werden toen de wereld rondgestuurd. Graf kon amper nog lopen en fietsen, ze mocht geen gewichten meer heffen, draaibewegingen waren uit den boze. “Ik kan zelfs geen golfbal meer wegslaan”, jammerde ze toen.
Dat verhaal mag ze nu in de verleden tijd vertellen. Steffi Graf (bouwjaar 1969) kan haar lichaam weer oefenen. Joggen, fietsen, werken met de gewichten : twee, drie keer per week is ze daarmee in de weer. “Ik ben zo blij dat mijn lichaam zich eindelijk, beetje bij beetje, herstelt. Ik merk het elke dag. Met mijn rug heb ik totaal geen problemen meer. Toen ik nog speelde, moest ik die dagelijks laten behandelen.”
Joggen, fietsen, werken met de gewichten. En tennissen ? Nauwelijks. Zij het de jongste maanden iets meer, in de hoedanigheid van sparringpartner van haar man. “De handblessure van Andre genas zo traag, in die periode sloeg ik wat balletjes met hem. Heb ik geweldig van genoten.” En het niveau ? Steffi Graf is al blij dat ze de bal raakt. “Natuurlijk, als ik tegen Andre speel, doe ik extra mijn best en word ik nog wel eens kwaad wanneer de slagen niet goed uit mijn racket komen. Maar dat kun je helemaal niet vergelijken met vroeger. Ik ben ontzettend veel kalmer geworden.”
elfs de paparazzi brengen haar niet uit haar evenwicht. Hoewel, ondertussen werd Steffi Graf wel tot societyfiguur gebombardeerd. De eerste keer dat Agassi haar mee naar zijn huis nam, kon ze haar ogen niet geloven. Je kon ongestoord tot aan de voordeur rijden ! Er lag geen ene fotograaf op de loer.
Helaas, ook dat verhaal moet ze vertellen in de verleden tijd. Voortdurend wordt het paar achtervolgd door de persmuskieten – we proberen er niet op te letten, zegt ze. Maar maatregelen namen ze wél. “Tot zelfs ’s nachts namen ze kiekjes terwijl we in huis rondliepen. Ze slopen rond ons huis, kropen in de bomen. We hebben nu overal dekzeilen in de tuin geplaatst. Het is de enige manier om een normaal leven te hebben.”
Want een normaal leven is wat ze wil. Immers, geluk komt van gewone dingen. Wakker worden van het gehuil van haar zoontje, een baby die tandenloos naar haar lacht : Steffi Graf noemt het topmomenten in haar nieuwe leven.
Het toptennis heeft ze nog geen seconde gemist, beweert ze. Hoezo, zwart gat ? “Toptennis behoort tot het verleden van mijn leven. Ik heb geen spijt dat het voorbij is. Nooit gedacht zelfs dat het zo gemakkelijk zou gaan. Hoewel, ook terwijl ik tenniste, waren er zoveel dingen buiten de sport die me boeiden.”
Geluk gehad, dat geeft ze toe. Geluk dat ze tegelijkertijd stopte en Andre leerde kennen. Dat is : ánders leren kennen. De perfecte timing van het toeval. Een paar jaar terug dacht ze niet eens aan een man en een kind. Steffi Graf : “Ik had me voorgenomen om na het tennis mezelf te ontdekken, en de rest van de wereld.” Het draaide anders uit. Of eigenlijk niet, want ontdekt heeft ze zichzelf. “Ik zou me een leven zonder Andre en Jaden niet meer kunnen voorstellen.”
ou ze gelukkig zijn ? Ja, antwoordt ze volmondig. Gelukkiger dan vroeger, zeker weten. Alleszins op een duurzamere manier gelukkig. Helemaal anders dan het vluchtige geluk waartoe de topsporter veroordeeld is. “Als topsporter kun je de momenten van geluk en tevredenheid nooit lang vasthouden. Terwijl je geniet, ben je al onderweg naar een nieuwe wedstrijd, een nieuw toernooi. Doorlopend zat de stress aan je, altijd waren er die schommelingen tussen ups en downs. Daardoor kreeg je geen continuïteit in het beleven van geluk. Het ontbrak aan innerlijke vrede.”
Die innerlijke vrede heeft Steffi Graf nu wel bereikt. “Samen met mijn man zijn, luisteren naar het lachen van mijn zoon : dat zijn zoveel mooiere momenten dan de sport ooit kan geven.”
door Ben Herremans,
