STIJN DE SMET

Redactie Sportmagazine

15-09-2015, 20:00 Bijgewerkt op: 05-07-2022, 10:44

Hoe ziet een thuiswedstrijddag van een Noord-West-Vlaamse profvoetballer bij een Zuid-West-Vlaamse profclub eruit? Het leven van Stijn De Smet zoals het is op de zaterdag van KVK-OHL.

12/09/2015 08: 00

Het is tijdom op te staan.Een wekker is bij ons niet echt nodig, meestal zijn de kinderen eerst wakker en dan komen ze naar onze slaapkamer. Als ze te vroeg zijn, kijken ze daar wat tv of spelen ze een beetje op hun kamer. Vandaag is het rond kwart voor acht als Louis (5) en Jules (3) bij ons binnenkomen.

08: 30

Na de douche ontbijten we samen. Ik eet twee spiegeleitjes en een kiwi of twee. Na het ontbijt speel ik wat buiten met de kinderen. We voetballen een beetje. Onze hond loopt ertussen. Af en toe gooien we zijn tennisbal eens weg en dan is hij ook weer tevreden.

09: 45

Met Louis en Jules vertrek ik met de wagen naar de Aveve bij ons in Varsenare. Ik heb nog wat tuig voor de tuin nodig, graszaad en meststof onder meer. Dat komt omdat ik een opblaasbaar zwembad in het gazon gezet had en het gras eronder er nu niet zo goed meer uitziet. Ik zal het opnieuw moeten inzaaien. Daarna rijd ik door naar de schoenmaker, om een herstelde voetbalschoen van mij op te halen. Vandaar gaat het naar de training van de U6 van KFC Varsenare. Louis deed een paar jaar turnen op zaterdagochtend, een beetje bewegingsleer op een mat, maar was dat wat beu en wou voetballen. De training duurt een uurtje en ik blijf kijken. Hij doet het graag, met zijn voetbalschoenen en zijn scheenbeschermers aan. Om kwart voor twaalf zijn we weer thuis.

12: 15

We eten. Voor mij is dat dit keer: wortelen met kippenschnitzel en aardappelen. Om kwart voor één ga ik slapen. Dan kruip ik voor anderhalf uur in mijn bed.

15: 15

Ik vertrek thuis. Zoals altijd spreek ik met Lukas Van Eenoo, Birger Verstraete en Anthony Van Loo af aan de afrit Zedelgem. Van daar rijden we om de beurt samen naar Kortrijk. Dit keer is het aan Birger om te rijden. Om 16 uur worden we op de club verwacht. Daar doen we ons kostuum uit, trekken we onze training aan en rijden we naar het Parkhotel in het stadscentrum voor het buffet. Ik neem soep, spaghetti, warme groenten en kip. Daarna pak ik ook nog een rijsttaartje met een koffietje. Weer op de club biljarten de zes Vlamingen wat en ondertussen kijken we ook voetbal op televisie: eerst Crystal Palace-Manchester City en daarna nog het eerste halfuur van Zulte Waregem-Gent.

18: 30

Anderhalf uur voor de wedstrijd geeft de trainer de theorie. Dat duurt vijftien à twintig minuten. Daarna maken we ons klaar voor de wedstrijd. Voor ik rond twintig na zeven het veld op ga, maak ik mij een beetje los in de doucheruimte.

20: 00

Het wordt een saaie match met dan ook nog bij het begin van de tweede helft een domme rode kaart voor ons. Jammer dat we niet winnen, want thuis tegen Leuven hoop je toch de drie punten te pakken. Negen van de elf spelers zijn dezelfde als vorig seizoen, maar we kunnen veel beter en het samenspel met de nieuwe jongens voorin zal de komende weken wel verbeteren. Iedereen doet zijn best, maar het was te weinig. Hopelijk kunnen we volgend weekend iets meer brengen en eindelijk het KV Kortrijk laten zien dat mensen gewend waren te zien. Al drie keer 0-0 thuis, dat was de voorbije seizoenen niet onze gewoonte. Ik denk dat uit bij KV Oostende daar wel de ideale match voor is. Achteraan staan we stevig, we geven weinig weg, dus ik denk niet dat we daar kansloos zullen zijn. Ook voor mij is het nog een beetje zoeken. Ik ben een tijd uit geweest met een breuk in een stukje bot van mijn rechterenkel, ik voel mij fysiek beter en beter worden en ik hoop dat ik zaterdag zelf ook meer kan brengen dat ik tot nu toe kon brengen.

22.30

Na de douche trek ik naar het spelershome. Met familie en een paar vrienden drink ik daar een paar pintjes en een paar colaatjes. De kinderen zijn niet mee, die blijven bij mijn schoonouders slapen. We brachten ze al eens mee naar een wedstrijd van 18 uur, maar ze kunnen echt niet goed stilzitten en daarom pakken we hen meestal niet mee.