AA Gent moet zonder voetballeraar Trond Sollied zorgen dat het de voeling met de top zes niet kwijtraakt.
De Gentse beleidsmakers schrokken stevig toen ze informeerden bij Frank Vercauteren. Financieel op dit moment een brug te ver voor AA Gent, dat volgens Ivan De Witte pas in het nieuwe onderkomen (vanaf juni 2013 het Arteveldestadion, met een capaciteit van 20.000 toeschouwers) “als club bekwaam zal zijn om constant mee te strijden voor een plaats bij de eerste vier.” De naam van voormalig beloftecoach Bob Peeters viel ook, maar men aarzelt of voor hem de stap naar een subtopper niet te vroeg komt.
De Witte en Louwagie gaven – in afwachting van een coach die voldoende streng is, de Belgische competitie kent en de jonge spelersgroep kan begeesteren – hun vertrouwen aan assistent-trainer Manu Ferrera, sinds 2008 de rode draad binnen de technische staf van de Buffalo’s. De Brusselaar, die Michel Preud’homme volgde vanuit Standard naar Gent, is een voorstander van het verticaal voetbal van de ex-international. Van hem mag er al eens een lange bal vertrekken vanuit de verdediging, kiest Gent voor twee controlerende middenvelders, een draaischijf daarvoor én een stevige targetman voorin. Ferrera staat ook voor een stevige analyse van de tegenstander en een gedetailleerd overzicht van elke speler. Op dat vlak bestonden er een pak meningsverschillen met Sollied, die altijd uitgaat van de eigen sterkte en zelfdiscipline bij de spelers, weinig rekening houdt met videoanalyses en daarom de twee iMacs in zijn bureau op het oefencomplex aan de Waarmoezeniersweg onaangeroerd liet tijdens zijn passage.
Groot ongenoegen
Bovendien was er de afgelopen weken en maanden een haantjesgevecht ontstaan tussen Sollied en Louwagie, hoewel die naar buiten laat uitschijnen dat ze goede vrienden werden. De Noor – die zich nooit mengde in het transferbeleid van de algemeen manager – stelde teleurgesteld vast dat het vertrek van de routiniers Tim Smolders, Zlatan Ljubijankic en Jesper Jørgensen veel zwaarder doorwoog dan ingecalculeerd was. Omdat ook natuurlijke leiders als Bernd Thijs en Rémy Maréval veel langer geblesseerd waren dan voorzien, werden Sollieds sterkhouders César Arzo (die had gerekend op een transfer afgelopen zomer, zich onaantastbaar waande en conditioneel in de problemen kwam) en Ilombe ‘Petit-Pelé’ Mboyo, die de eerste competitieweken out was. Bovendien plaatste de coach, tot groot ongenoegen van Louwagie, de zomeraankopen Jordan Remacle, Marcel Gecov en Magnus Eriksson snel op de invallersbank of in de tribune.
Ferrera blijkt wel bereid toegevingen te doen bij de verzuchtingen van zijn bazen. Met Rafinha als rechtsachter koos hij voor ervaring, want de dekkingsfouten en het concentratieverlies van de Spanjaard Pau Cendrós – in augustus aangeworven – konden niet meer worden getolereerd. Aan de overkant krijgt de Braziliaan Wallace in afwachting van de terugkeer van certitude Maréval de voorkeur op de onregelmatige Sloveense ex-belofte-international Matija Skarabot. Ook besefte AA Gent dat het met zijn dominante combinatievoetbal op de helft van de tegenstander heel kwetsbaar werd, met veel ruimte in de rug van de verdediging. Vandaar de keuze voor een fysiek sterk brekersduo op het middenveld plus meer druk op de man in balbezit bij de tegenstander.
Door het tactisch geschuif is de positie van nummer zes niet langer cruciaal voor de opbouw van achteruit. In Sollieds logica was daar de aanwezigheid van Thijs als passing machine cruciaal. Nu rust er meer verantwoordelijkheid op de schouders van de flankspelers die het veld breed moeten houden. Yaya Soumahoro – die terugkeert na een lange blessure én competitieritme mist – en Remacle zijn explosief, maar verliezen gauw het overzicht én missen precisie in hun voorzetten. Christian Brüls blijft zich verstrikken in zijn dribbelbewegingen maar blijft wel als spelmaker de ballen opeisen. Het was veelzeggend dat hij na het laatste fluitsignaal door Mboyo – op zijn 25e bijzonder volwassen reagerend op zijn tijdelijke kapiteinsband – bij de arm werd genomen om de eigen supporters te groeten.
door Frédéric Vanheule
