Geen eersteklasser die de afgelopen tien jaar zoveel trainers versleet als Sint-Truiden. Sinds medio 1996 werden er op Staaien veertien trainerswissels doorgevoerd. Zelfs Standard kan daar niet aan tippen. Sint-Truiden blijft een roerige vereniging die wild op en neer danst op de golven van het sentiment. Continuïteit was en is daar niet echt het sleutelwoord. Ook niet onder een bedrijfsmatig denkende voorzitter.
Nog niet eens drie jaar is het geleden dat STVV in een bodemloze put dreigde te tuimelen. Als een soort weldoener daalde toen de zakenman en politicus Roland Duchâtelet neer. Hij redde de club van een financiële dood en ontvouwde een beleidslijn : met nieuwe spelers en een nieuwe structuur moest er onder leiding van Marc Wilmots aan een ander project worden gewerkt. Wilmots hield het zes maanden vol en van de veertien spelers die er toen werden aangetrokken, voetballen er nog slechts twee ( Debroux en Mulemo) in Sint-Truiden. Duchâtelet reageerde en anticipeerde. Hij begroef het project en wilde Sint-Truiden oude waarden teruggeven. Het heette dat er weer eigen jeugd diende door te stromen. In plaats daarvan kwamen er buitenlanders van de tweede garnituur binnengewaaid.
Het frappeert in de voetbalsport steeds weer dat zelfs intelligente en succesrijke zakenmensen er niet in slagen een politiek van stabilitieit te voeren. Voetbal is voor Roland Duchâtelet een hobby en dan neem je andere beslissingen dan in het bedrijfsleven. Telkens weer worden eerdere opties herroepen en ontstaat er een opportunistisch ad-hocbeleid dat is gebouwd op los zand. Sinds STVV met Marc Wilmots aan een nieuw tijdperk zou beginnen, goed tweeënhalf jaar geleden, werden er 32 (!) spelers aangetrokken en stonden er zes verschillende trainers voor de groep. Steeds weer bleek de club niet bij machte te zijn de juiste mensen op de juiste plaats neer te zetten. Sportief raakte STVV sindsdien geen stap verder. Na de 1-0-nederlaag van afgelopen vrijdag op Club Brugge dreigt de ploeg weer in de degradatiezone terecht te komen.
Vorige week stak sportief adviseur François Laureyssen het vuur aan de lont : hij vond (onder meer) dat er onder Henk Houwaart best wat meer discipline in de groep mocht zijn. Dat is een vreemde opmerking, want een club die de Nederlander contacteert, hoort te weten hoe hij werkt. Het stond na de aanstelling van Houwaart al in deze kolommen te lezen : een trainer die zich niet verdiept in nieuwe stromingen en nog altijd hetzelfde vertelt als twintig jaar geleden. Houwaart is nooit een trainer geweest met een harde hand. Hij bouwde zijn reputatie op vijf seizoenen bij Club Brugge waarin hij profiteerde van de zelfdiscipline en het corrigerend vermogen van de groep. Je vraagt je af in welke mate clubs hun huiswerk maken vooraleer ze tot belangrijke mutaties overgaan. En of er ook afspraken worden gemaakt. De storm waarvoor de aanval van Laureyssen op Houwaart zorgde, is intussen gaan liggen. Roland Duchâtelet liet weten dat het niet de taak van de adviseur is om zich in de media uit te laten. Terwijl je toch zou verwachten dat de terreinen voordien goed worden afgebakend.
Afgelopen vrijdag, na het verlies op Club Brugge, onderstreepte Henk Houwaart de mentale weerbaarheid waarvan zijn ploeg blijk had gegeven. Het volstond niet om Club Brugge, voetballend in slow motion en met een irritant zenuwachtige Cedomir Janevski langs de zijlijn, van de drie punten te houden. Niet één vlotte combinatie viel er van de Limburgers te registreren. Een lichtpunt was alleen de prestatie van de twintigjarige doelman Frans Boeckx. De beslissing om Boeckx op te stellen werd niet alleen door Houwaart genomen. Het zegt veel over de interne verhoudingen. Na dit seizoen gaat STVV gegarandeerd op zoek naar een nieuwe trainer. Het wordt de vijftiende wissel in elf jaar.
Over zakelijke denkbeelden kan er in het voetbal maar tot op een zekere hoogte worden gepraat. Sportief is het een eeuwig herbeginnen.
door Jacques Sys
