Bruno Govers

Gewogen maar te licht bevonden door Anderlecht, probeert hij zich nu door te zetten bij La Louvière. Het verhaal van Peter Odemwingie, een Nigeriaan die opgroeide in de voormalige Sovjet-Unie.

Quizvraagje. Wie kent er een Nigeriaanse voetballer die vlot Engels en Russisch spreekt ? Neen, niet James Obiorah, de ex-speler van Anderlecht, die nu bij Lokomotiv Moskou speelt. Het juiste antwoord is Peter Odemwingie. De eenentwintigjarige Nigeriaanse international van La Louvière groeide op in de voormalige Sovjet-Unie en droomt nu van de Belgische bekerfinale. La Louvière heeft na de 3-2-nederlaag in Lommel genoeg aan een 1-0-overwinning thuis. De droom van een speler met een interessant verleden kan in april werkelijkheid worden.

“Mijn vader was afkomstig uit Benin City, in Nigeria,” vertelt de flankaanvaller. “Na zijn middelbare studies, kreeg hij een studiebeurs omdat hij voor dokter ging studeren. In tegenstelling tot de beste studenten van zijn richting, vertrok hij niet naar Amerika of Engeland. Voor hem was er maar één keuzemogelijkheid : Tasjkent, de hoofdstad van Oezbekistan. Alvorens hij een stap in het onbekende zette, verbleef hij één jaar in Chisinau, Moldavië, om er Russisch te leren.

“In 1975 schreef hij zich in aan de universiteit. Daar leerde hij zijn toekomstige echtgenote en mijn moeder, Raïsa Usmanova, kennen. Zij was afkomstig uit Kazan, de hoofdstad van de autonome provincie Tatarstan, tussen Moskou en Tasjkent. In die laatste stad zag ik in 1981 het levenslicht. Drie jaar later studeerden mijn ouders af. We verhuisden vrijwel onmiddellijk naar Nigeria. Mijn moeder kreeg al snel heimwee en vervolgens keerden we terug naar Tasjkent. Ik herinner me nog weinig van die periode in Afrika. Wat ik wel weet, is dat ik er heb leren voetballen. Op m’n blote voeten in de straten, natuurlijk. Bij mijn aankomst in Oezbekistan wou ik dan ook maar één ding : me aansluiten bij een club. Ik koos de dichtstbijzijnde club, Naberezhniy Chelny Kamar FC, waar ik van 1994 tot 1996 speelde.

“Elk jaar speelden we in een competitie met de beste Russische clubs en de beste teams uit de Aziatische republieken van de oude Sovjet-Unie : Kazakstan, Oezbekistan, Turkmenistan, Tadzjikistan en Kirgizië. Daar hebben scouts van CSKA Moskou mij opgemerkt. Opgroeien in zo’n grote club. Dat is de droom van vele jonge spelers in Tasjkent. Mijn ouders waren minder enthousiast, 3.500 kilometer van huis, dat zagen zij niet zitten. Toch hebben ze me uiteindelijk toch laten gaan. Voor mij het begin van een mooie carrière.

“Ik was vijftien en kreeg de kans om in een schitterende stad als Moskou te mogen leven. Veel aantrekkelijker dan het grijze Tasjkent. Ik kwam er in een internaat terecht. Er heerste een zeer streng regime in de week. Heel strikt. Enkel in het weekend mocht je een stapje in de wereld zetten. Toch heb ik de wereld in die omstandigheden leren kennen. Door mijn huidskleur had ik veel succes bij de vrouwen, en ik heb ervan geprofiteerd. Waarom zou ik het niet doen ? Spijtig genoeg komt aan alle mooie verhaaltjes een einde. Twee jaar nadat ik naar Moskou vertrok, kreeg mijn vader een depressie. Hij wou maar één ding : terugkeren naar Nigeria. Ik had geen bezwaar tegen een verlengd verblijf in Moskou, maar vooral mijn moeder wou niet luisteren. Ze wilde haar familie absoluut samen houden. Samen met mijn ouders en mijn zus, Alsu, ben ik dan maar teruggekeerd naar Benin City.”

In Nigeria leefde de familie Odemwingie niet lang onder hetzelfde dak. Ze waren nog maar nauwelijks terug of Peter ging op zoek naar een club in de eerste afdeling. L’AS Racings de Lagos bood zich aan en de flankaanvaller ging op hun voorstel in. Ondertussen had zijn vader ook een job gevonden. Hij begon als clubdokter van Bendel Insurance, een voorstad van Benin City. Hij trok zijn zoon over de streep. Peter verliet de oude Nigeriaanse hoofdstad Lagos en sloot zich aan bij Bendel.

“Bendel Insurance is één van de grote namen uit het Nigeriaanse voetbal, naast clubs als Julius Berger, Iwuanyanwu International en de BCC Lions. Veel spelers die nu in Europa spelen, zijn er hun carrière begonnen. Neem nu bijvoorbeeld ex-Antwerpspeler Justice Christopher, Ajacied Pius Ikedia, of Julius Aghahowa, de aanvaller van Shaktar Donetsk. Toen ik er aankwam, speelde ik bij de beloften. Na een jaar belandde ik bij de eerste ploeg. Mijn debuut ging niet onopgemerkt voorbij. Ik scoorde negen keer in tien wedstrijden. Enkel een andere debutant deed beter, Rabiu Baita van de Kano Pillars. Tot mijn grote verbazing kwam hij ook naar België. Hij speelt nu bij Bergen. De laatste weken van de competitie gaven Rabiu en ik echt alles. De selectie van de Super Eagles voor het WK in Japan en Zuid-Korea was toen nog niet bekend en wij wilden absoluut onze plaats bij de drieëntwintig. Op dat moment waren wij de enige spelers uit de Nigeriaanse competitie die in aanmerking kwamen voor een selectie. Uiteindelijk werden we niet gekozen. Spijtig, maar toch blijft het één van de mooiste momenten uit mijn carrière. Het heeft me gestimuleerd om nog meer voor het voetbal te leven. Toch mocht ik van de bond, samen met Rabiu Baita, Kanu Junior en Ademole Bankole, het evenement als toeschouwer bijwonen. Wat een belevenis ! Je ervaringen delen met monumenten als Jay-Jay Okocha en Taribo West. Gewoon super.”

Zijn eerste interland speelde hij in de voorbereiding van het WK, tegen Kenya. Vijftien minuten voor het einde mocht hij opdraven. Peter Odemwingie kreeg vleugels. Zijn makelaars, de Nigeriaan Emmanuel Ibru en de Brit Bill Jennings, een ex-speler van West Ham United, gingen onmiddellijk op zoek naar een nieuwe club. België werd zijn eerste halte.

“In het trainingskamp voor het WK kwam ik met verschillende spelers in contact die vroeger in België hadden gespeeld. Zo sprak ik met Sunday Oliseh, Victor Ikpeba, Celestine Babayaro en James Obiorah. Die twee laatsten vertelden mij allerlei goede dingen over Anderlecht, volgens hen de grootste club in België. En zo kwam ik vorige zomer bij de Brusselse club terecht. Ik heb er lang getest. Daniël Renders, de trainer van de reserven, legde me echt in de watten. Hij zag wel iets in mij. Maar jammer genoeg deelden andere mensen op de club zijn mening niet. Op voorspraak van Renders, bevriend met Ariël Jacobs, kon ik bij La Louvière testen. Na enkele dagen had ik er iedereen overtuigd. Tijdens een wedstrijd met de reserven brak ik mijn kaak. Die blessure zorgde ervoor dat mijn debuut lang uitgesteld werd. Gelukkig kon ik mij herpakken. Zowel in de competitie als in de beker begon het te lopen.

“Vooral het doelpunt van de kwalificatie voor de halve finales van de beker tegen Standard blijft me bij. It was great. En nu dromen we al luidop van de finale. Ik hoop echt dat we Lommel kunnen kloppen. Een finale in mijn eerste seizoen in België, dat zou toch gewoon schitterend zijn. Voor de rest wil ik er ook voor zorgen dat mijn club in eerste klasse blijft en dat ik nog enkele mooie doelpunten kan meepikken. Het zou een ideale manier zijn om me in de kijker te spelen van de bondscoach. Al is de concurrentie natuurlijk wel zwaar met kleppers als Julius Aghahowa, Victor Agali van Schalke 04 en John Utaka van Lens. En dan is er nog Iakubu Ayegbeni, de super sub van de nationale ploeg op de vorige Afrika Cup in Mali. Het zal zwaar worden, maar toch wil ik er alles voor doen.”

door Bruno Govers

‘Door mijn huidskleur had ik in Moskou veel succes bij de vrouwen, en ik heb ervan geprofiteerd.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content