Een ander woord is er niet voor het machtsvertoon van de zusjes Williams. Op het gras van Wimbledon herstelden ze hun hegemonie. Maar ook Roger Federer kwam dichtbij de perfectie en drukte een schitterende stempel op Wimbledon 2003.

Deze editie van Wimbledon stond in het teken van de bevestiging. Confirmatie dat de Williams-zussen de handdoek wel degelijk opnemen om de aanval van de Belgen af te weren. Erkenning bovendien dat onze landgenotes nog een tikkeltje tekortkomen op deze snelle ondergrond. De bekrachtiging ook van het enorme potentieel van Roger Federer en de definitieve wederopstanding van Mark Philippoussis.

Terwijl de halve finales bij de vrouwen op het veld een erg duidelijk verloop hadden gekend werd er rónd deze partijen nogal veel lawaai verkocht. Het begon allemaal met het oprakelen van het incident in Parijs tussen Justine en Serena. Net zoals bij twijfelballen die net in of uit zijn, kan je de risicogevallen in een wedstrijd op twee manieren aanpakken. Als de sfeer en je tegenstander gemoedelijk en ontspannen is, ben je fair en verbeter je zelfs de umpire in je eigen nadeel. Als de stemming op de baan echter eerder nerveus is en je van je tegenstander geen sportiviteit verwacht, volg je bij alle discussiepunten de scheidsrechter en trek je je van de rest niets aan. Hetgeen Henin-Hardenne gedaan heeft. Perfect legaal en professioneel. Het getier en boegeroep van de zogezegde supporters blies daarna de hele zaak op tot buitenaardse proporties.

Bizar daarom eigenlijk dat uitgerekend Carlos Rodriguez het in se minuscule voorvalletje terug onder de belangstelling van de internationale pers bracht. Hij rekende af met de hele familie Williams en leek de controle over zijn uitspraken te verliezen. Principiële Carlos trachtte waarschijnlijk gewoon het zelfbewustzijn van het nummer drie van de wereld nog wat op te krikken en haar om te vormen tot een koele, professionele vechtmachine op de baan. Het tegendeel was echter waar. We kregen in de halve finale terug een beeld van de Juju van weleer die nog niet de maturiteit bezat om de ontstane polemiek in haar voordeel om te buigen. Serena Williams kon dat anders wel.

Het zwarte beest speelde met het mes tussen de tanden en liet geen spaander heel van het matige defensiewerk van Justine. Het gladde gras hielp het bulldozertennis van werelds beste natuurlijk wel een beetje. Toch was het duidelijk dat het verschil in stootkracht op deze ondergrond waarschijnlijk nooit uitgewist zal worden.

Dan was het onderscheid tussen Kim Clijsters en Venus Williams in de andere halve finale minder tastbaar. De Limburgse leek zelfs lange tijd op weg naar een eerste finaleplaats in de Britse heilige tempel. De door een weerkerende buikspierblessure afgeremde Venus verkeerde een poosje in paniek door haar fysieke ongemakken en het prima spel van het tweede reekshoofd. De hulp kwam echter van bovenuit. Eerst zorgde een zoveelste regenbui voor de verpozing die haar in staat stelde om alles opnieuw op een rijtje te krijgen. Daarna zorgde mama-coach Oracene met een gebed voor nog meer gemoedsrust. Misschien toch even checken welke psalmen de opvallende moeder precies gebruikt heeft. Want niet alleen was de lastige blessure verleden tijd, de intensiteit waarmee de oudste Williams na de pauze de baan opstormde was indrukwekkend.

De achtereenvolgende servicebreaks en een gemakkelijke forehand op een erg belangrijk moment werden Clijsters achteraf wel aangerekend. Het woord faalangst werd hier en daar weer bovengehaald, na haar halve finale in Australië en haar compleet gemiste finale in Parijs, maar werd weggelachen door de entourage van de Breese. Toch kan niemand ontkennen dat Kim weer een kans heeft laten liggen. De bestendige goednieuwsshow en het eeuwige gerelativeer van het Clijsters-front wordt ook steeds minder en minder gesmaakt door pers en publiek. Terwijl Justine tijdens persconferenties geëvolueerd is van een krampachtige tiener naar een soms uithalende jongedame, wordt het eendimensionale discours van Kim na een verliespartij nu reeds vaak als onspontaan onthaald.

Dit alles neemt niet weg dat onze beide vaandeldragers toch maar weer mooi bij de laatste vier vertoefden. Zonder noemenswaardige problemen baanden ze zich een weg door het hoofdveld. Het gebrek aan reële spankracht begint het vrouwentennis trouwens toch stilaan parten te spelen. Bij afwezigheid van Mauresmo en de, bijna letterlijke, onzichtbaarheid van Hantuchova moest het weerwerk nog maar eens van de oudjes Capriati en Davenport komen. Voor Lindsay zou het wel eens één van de laatste wapenfeiten kunnen zijn in Londen, want de aanslepende blessuregevoeligheid en andere prioriteiten als jonggehuwde lijken de gedachte aan pensioen concreter te maken. De jonge Russische deernes die het vaandel moeten overnemen, zijn op komst, maar moeten nog flink wat boterhammen eten om het geweld van de toppers te kunnen bijbenen.

Bruutheid die ook in de finale tentoongespreid werd. Ondanks een resem ademafsnijdende rally’s had deze twaalfde zustermoord weer iets onwezenlijks. Minder verbetenheid, geen vreugdedans achteraf en een op halve kracht spelende Venus. Ze liep in de derde set op haar laatste benen en serveerde aan een slakkengangetje. Ondanks de uitgesproken regel dat ze nooit zou spelen met pijn, verbeet ze op dit toernooi blijkbaar tot tweemaal toe het leed en leverde een meer dan verdienstelijke repliek aan haar jongere zusje.

Onderwijl produceerden beide dames wel zulke decibels dat de duiven in de nok van het imposante centre court geregeld verschrikt moeten opvlogen zijn. De zelfzekere Sharapova werd er eerder op de week over aangepakt, de Williams-zusjes konden lustig hun gang gaan. Wie sprak daar weer over discriminatie en racisme ?

De Belgen in het mannentoernooi lieten van zich spreken, al was het niet altijd in positieve zin. Xavier Malisse leek heel even terug wat ambities te mogen koesteren na een aardige doorgang op Queen’s. Jammer genoeg werden die verwachtingen gefnuikt door een middelmatige Fransman, maar vooral door hemzelf. De Kortrijkenaar leek te berusten in zijn duik naar beneden en kon amper een vuist ballen in de eerste ronde. Blijkbaar was de aanwezigheid van zijn mental coach geen afdoende factor om zijn vechterscapaciteiten boven te halen. Bovendien greep hij naast de ervaring van de verwachte nieuwe trainer, Rowan Goetzke, die voor het Kroatische talent Mario Ancic gekozen zou hebben. Xavier is nog steeds maar drieëntwintig en zal deze periode ook wel te boven komen. Toch doet hij er goed aan zo snel mogelijk voor een nieuwe begeleider en automatisch wat frisse geestdrift te zorgen.

Het embleem van eerste Belg in de wereld mag daarom voortaan op de kleine borst van Olivier Rochus gespeld worden. Hij bewees zijn groeiend zelfvertrouwen door weer een stapje verder te komen dan het jaar voordien. Duidelijke overwinningen op Coria, Dupuis en Nieminnen hielpen hem in de vierde ronde, waarin hij jammer genoeg op de dubbele meter van Alexander Popp botste. Een sterk verbeterde service, een laag zwaartepunt en zijn geniale handen hielpen hem wederom schitteren op de groene ondergrond. Stilaan groeit het mannetje uit Auvelais uit tot een ware adept van deze bodembedekking en een tegenstander die volgend jaar liever ontweken zal worden.

Zijn broer Christophe en de verpersoonlijking van de onvoorspelbaarheid, Dick Norman, mochten al na één ronde hun boeltje pakken. Zeker voor de lange man uit Waregem een ontgoocheling. Gilles Elseneer bleef ook met een wat wrang gevoel achter. Na een vlekkeloze kwalificatie en een ophefmakende overwinning op Kiefer moest de rasechte Brusselaar zijn meerdere erkennen in het Zweedse talent Robin Söderling. Lichtjes overmand door zenuwen kon hij niet voorkomen dat een wedstrijd die hij in handen had langzaamaan uit zijn handen gleed en achteraf voor een kater zorgde.

Een kater zal Roger Federer op maandag ook wel gehad hebben maar dan in de positieve zin. Het vijfde reekshoofd legde een formidabel parcours af met van meet af aan tennis om duimen en vingers bij af te likken. Met een staande ovatie na zijn halve finale tegen Roddick verwoordde het publiek zijn appreciatie voor zoveel genialiteit en puur tennisgenot.

De supporter van FC Basel speelde tot op heden een spectaculair seizoen. Hij is leider in het circuit qua gewonnen wedstrijden en heeft vier toernooizeges geboekt op vier verschillende ondergronden. Federer Express denderde werkelijk door het eerste half jaar, maar werd voor zijn onverklaarbare ontsporingen tijdens Grand-Slamtoernooien al smalend omgedoopt tot Club Fed. Twee kwartfinales op vijftien Grand-Slamdeelnames was een beetje mager voor de pupil van Peter Lundgren. Zijn definitieve ontbolstering lijkt nu echter voltrokken. Roger is het grootste raspaardje uit de stal van het mannencircuit. Atleet, stylist, technisch wonder aangevuld met charisma en maturiteit. Federer zal en moet het uithangbord worden van het mannentennis in de volgende vijf jaar.

Ook voor Mark Philippoussis lijkt de tijd gekomen om eindelijk eens wat vruchten te plukken van zijn harde werk en groot talent. Scud is door de hel gegaan met drie opeenvolgende knieoperaties en evenveel aartsmoeilijke revalidaties over een periode van drie jaar. Na zijn laatste ingreep mocht hij tweeëneenhalf maanden met een rolstoel door het leven en werd hem door dokters het afsluiten van zijn loopbaan aangeraden. Verscheurd door de zin voor het spelletje greep hij de laatste strohalm. Tegenwoordig laat hij elke zes maanden in speciaal hiervoor aangebrachte gaten in zijn kniegewrichten kraakbeen inspuiten om professioneel actief te kunnen blijven. Ter ontlasting van de geviseerde scharnierpunten nam hij een ex-legerofficier onder de arm die zijn beenspieren optimaal liet renderen. Hij brak ook met zijn coach Peter McNamara om terug te keren onder de vleugels van de man die hem gevormd had, zijn vader Nick. Zelfs zijn charmante levensstijl in het mondaine Miami heeft hij overboord gegooid om nu volledig tot bezinning te komen bij surfers in de buurt van San Diego.

Het blijft natuurlijk afwachten of het lichaam van de sterke Australiër de explosieve belastingen zal blijven incasseren en of partybeest Philippoussis deze triomftocht niet aangrijpt om opnieuw wat meer van het leven te proeven. Op zevenentwintigjarige leeftijd lijkt de man met de Griekse voorouders echter tot rijpheid gekomen. Getuige zijn doortastendheid in de kwartfinale tegen de verrassende Alexander Popp en zijn sereniteit bij de laatste vier tegen Grosjean.

De Fransman had dit jaar de eer heel Engeland in rouw onder te dompelen door publiekslieveling Tim Henman nog maar eens een illusie armer te maken. Met lichtvoetig tennis en een fel verbeterde eerste service stak hij de politiek correct tennissende Brit in zijn achterzak. De palmares van Henman op het Londense gras, met zeven kwartfinales op acht jaar tijd, is enkel geëvenaard door illustere voorgangers als John McEnroe en Jimmy Connors. Toch had Tiger Tim ook deze editie weer net niet voldoende brandstof in de tank. Henman levert proper maatwerk af maar mist toch een allesbepalende extra troef in zijn tennis. Dat is de reden ook waarom hij nooit in de topvijf van de wereld zal vertoeven en nooit verder geraakt is dan de vierde ronde in één van de andere Grand Slams.

Zijn carrière leest bijna als een Shakespeariaans drama. Henman heeft, ondanks drie finales op Queen’s, nog nooit één grastoernooi gewonnen. Gentleman Tim heeft zelfs de bedenkelijke eer in de honderdtwintigjarige geschiedenis van Wimbledon de enige speler te zijn die ooit gediskwalificeerd werd. Enkele jaren geleden werd hij tijdens een dubbelwedstrijd uit het veld gezet nadat een door hem uit frustratie weggekeilde bal vol doel trof bij een ballenmeisje.

Nog zo’n tragedie dit jaar was Leyton Hewitt. Levend in zijn microkosmosje met familie en kennissen heeft hij zowel op sportief als op extrasportief vlak toch wat krediet verloren. Zijn proces tegen de ATP, en dus tegen zijn collega-tennissers, zette heel wat kwaad bloed bij de spelers. Het doorschuiven van verzachtende factor en fulltime begeleider Jason Stoltenberg twee weken voor aanvang van zijn titelverdediging was nog zo’n bizarre zet. Zijn zwanenzang in ronde één was dan ook een aangekondigde exit. Zijn grootste talent steekt in het hoofd en daaraan heeft hij de laatste tijd nogal wat sores. Het vuur dat zijn tennis zo dikwijls kenmerkte, is onder de toenemende druk nog maar een waakvlammetje geworden en maakt van de Australiër een eerder modale speler vergeleken met zijn kompanen. Een goede zaakwaarnemer die al eens durft in te gaan tegen de invloedrijke ouders en die zorgt voor een gerenommeerde coach valt aan te raden.

Wimbledon was dit jaar een alleraardigste editie. Het tennisniveau was opperbest en onze Belgische kolonie was weer opvallend aanwezig. Volgende afspraak is in de zoo van New York. Dat wordt de eerste ontmoeting tussen België en de Williamsen op een eerder neutrale ondergrond. Uitkijken of Clijsters en Henin-Hardenne de twee zwarte panters in hun eigen achtertuin aan de ketting kunnen leggen.

Roger Federer zal en moet het uithangbord worden van het

mannentennis in de volgende vijf jaar.

Niemand kan ontkennen dat Kim Clijsters weer een kans heeft laten liggen.