Zoals Filippo Inzaghi van AC Milan er tegenwoordig de doelpunten in ramt, het lijkt niet meer normaal. En het kan alleen nog beter, zegt hij zelf.
Hij spert de mond open. Zijn lang zwart haar zit onder een smalle, zwarte haarband gekneld. Hij springt over het de reclameborden. Stormt op de supporters af. Daar laat hij zijn borst zwellen, trekt het shirt uit zijn broek. Hij kust het clubembleem op het schildje op zijn shirt, dan de zilveren ring aan de ringvinger van zijn rechterhand. Dan steekt hij in triomf zijn rechterhand in de lucht.
Dat ritueel viel de afgelopen weken menigmaal langs de voetbalvelden te bewonderen. Want Filippo Inzaghi, de prijsschutter van AC Milan, toonde zich in de eerste wedstrijden van het voetbalseizoen doeltreffender dan ooit. De inmiddels 29-jarige international staat in het zenit van zijn kunnen. Nooit was Pippo, zoals hij door de heetbloedige Milanese supporters wordt genoemd, succesrijker dan nu. Nochtans had hij over zijn verblijf bij Juventus Turijn evenmin te klagen. Maar toen hij vorig jaar La Juve inruilde voor AC Milan, kreeg hij het gevoel dat hij zijn ware bestemming had gevonden. “AC Milan is mijn droomploeg”.
Het vuur zat er bij Inzaghi van jongsaf aan in. Inzaghi groeide op in het Noord-Italiaanse Piacenza. Bij het lokale FC zette hij zijn eerste passen als voetballer. “Pippo was van bij het begin doelgericht”, vertelt zijn broer Simone, momenteel eveneens als spits in de Serie A aan de slag, namelijk bij Lazio Rome. “Als kinderen speelden we voetbal in de woonkamer. De schouw was het doel, ik, de dreumes, werd in die goal gezet en dan speelde Filippo wedstrijdjes tegen zijn vriend Fabio. En al in die wedstrijdjes kende hij maar één doel : hét doel.”
Maar een enorme vaart nam de voetballoopbaan van Filippo Inzaghi aanvankelijk niet. Hij schoot niet snel op, vooral niet qua gestalte : 70 kilogram voor 1 meter 78. Niet bepaald het geschikte postuur om als modelatleet dienst te doen. In zijn jonge jaren leerde hij bij respectievelijk Leffe Calcio, FC Verona en opnieuw FC Piacenza het hard labeur van het Italiaanse tweede- en derdeklassevoetbal kennen. Ook toen hij in 1995 naar AC Parma verkaste, liet nog niets de grote doorbraak voorspellen.
Die doorbraak volgde pas in het seizoen 1996/97, toen Filippo Inzaghi de kleuren van Atalanta Bergamo verdedigde. Bij die noordse provincieclub in de wijde omgeving van Milaan zette hij zich op 24-jarige leeftijd eindelijk door. In 33 competitiewedstrijden tekende hij 24 doelpunten aan, naar Italiaanse normen een imposante score, zeker voor een spits bij een doorsnee eersteklasser. De grote clubs kregen de prijsschutter, die in 1994 met de Italiaanse -21-jarigen ook al de Europese titel had gepakt, in het vizier. Juventus Turijn trok daarbij aan het langste eind.
Vier jaar lang verbleef Filippo Inzaghi bij Juventus. Maar ondanks zijn doelpunten was hij er beslist niet altijd onomstreden. Het aanbod van AC Milan viel dan ook als een geschenk uit de hemel. Inzaghi vond er de ideale nieuwe uitdaging die hij nodig had. Aan de zijde van de Oekraïense spits Andriy Shevchenko zorgde hij voor doelpunten in het Meazza-stadion, en verdreef de Duitse goalgetter Oliver Bierhoff naar Monaco. Een gescheurde kruisband sloeg Inzaghi in december van vorig jaar even uit koers, maar op 17 maart al deed hij zijn wederoptreden. Net bijtijds om AC Milan aan een ticket voor de Champions League te helpen. En net bijtijds ook om met Italiaanse nationale ploeg naar het WK in Japan en Zuid-Korea af te reizen.
In 34 officiële wedstrijden voor AC Milan (competitie, nationale beker, Champions League) scoorde Filippo Inzaghi 31 keer, dat is dus bijna een gemiddelde van één doelpunt per match. Zelden of nooit vertoond in Italië. De Filippo Inzaghi van AC Milan lijkt dan ook amper op de veeleer statische aanvaller die bij Juventus hoogst zeldzaam de voorste stellingen verliet en zich irriterend veel op buitenspel liet betrappen. Inzaghi is uitgegroeid tot een beweeglijke, flexibele spits. Hij wijkt veelvuldig naar de flanken uit, legt vandaar ballen af en verstaat desondanks de kunst om zich telkens op de juiste plaats voor het doel te bevinden wanneer Milan gevaar schept. Sinds zijn twee doelpunten tegen Lens, drie tegen La Coruña en drie (in twee wedstrijden) tegen Bayern München weet inmiddels heel Europa waarom de tifosi het almaar over Superpippo hebben.
En als we Filippo Inzaghi zelf mogen geloven, dan wordt hij in de toekomst alleen maar beter. “Zoals Rui Costa me aanspeelt, dat is wonderbaarlijk. Dat zijn panklare happen, met zulke ballen scoor ik met de ogen dicht. En ook de samenwerking met Rivaldo is nog voor verbetering vatbaar, dat moet nog fijn gesteld worden. Logisch trouwens dat de Braziliaan tijd nodig heeft om zich optimaal aan te passen. Straks sluit Shevchenko na zijn operatie weer bij de groep aan, dat zal onze mogelijkheden nog vergroten. Ik beschouw dit AC Milan ook als een goede zaak voor het Italiaanse voetbal in het algemeen. Ik denk dat wij goed gewapend zijn om het imago van het Italiaans voetbal weer op te krikken. Want de jongste jaren hebben de Italiaanse clubs hun dominante positie moeten inleveren bij de Spaanse ploegen.”
Met zijn 43 doelpunten in Europese bekerwedstrijden voert Filippo Inzaghi het doelschuttersklassement van de nog actieve spelers aan. Van het record van 66 Europese goals van de Duitser Gerd Müller is hij nog een flink eind verwijderd, en daar denkt hij naar eigen zeggen ook geen seconde aan. “Het is onmogelijk om dat record te verbeteren. Voor mij verschaft het al een bijzondere voldoening om met spelers als Müller, Santillana en Di Stefano in het klassement van Europese topschutters aller tijden te staan.”
Maar volgens Karl-Heinz Rummenigge, destijds ook een befaamd aanvaller en nu vice-voorzitter bij Bayern München, hebben we het beste van Filippo Inzaghi nog niet gezien. “Hij is op dit ogenblik met voorsprong de gevaarlijkste aanvaller in Europa. Inzaghi is fysiek sterk, snel, sluw en altijd waakzaam. Hij is ook beweeglijker dan Müller. Gerd beantwoordde meer aan het type van de goalgetter die je alleen in het strafschopgebied zag, daar oorlog maakte en een instinct had om op de plek te staan waar de bal belandde, en het leer dan binnen te frommelen. Inzaghi daarentegen beschikt over een veel grote actieradius. De Italiaan is nog altijd maar 29 jaar. Hij kan nog een tijd meegaan. Daarom, die 62 goals van Müller moeten binnen zijn bereik liggen.”
Filippo Inzaghi heeft zijn laatste goal nog lang niet gemaakt. En na elk doelpunt zal hij het ritueel herhalen. Voor al die zwermen meisjes die voor Pippo in katzwijm vallen : telkens hij zijn ring kust, gaan zijn gedachten niet uit naar een vrouw in zijn leven. Hij is nog vrijgezel, maar dat er massaal jacht op hem wordt gemaakt, valt licht te begrijpen. Kennelijk is al die aandacht en bewondering voorlopig niet aan Inzaghi besteed. Op dat terrein scoort hij niet, ook niet de doelpunten die hij met de ogen dicht zou kunnen maken. Privé is Filippo Inzaghi nog altijd toegespitst op zijn familie : zijn moeder Marina, zijn vader Giancarlo, zijn broer Simone en zijn neefje Tomaso. Duizenden Italiaanse meisjes vinden dat onbegrijpelijk. En dromen voort.
door Hardy Hasselbruch en Alex Valeri
‘De 62 Europese doelpunten van Gerd Müller zijn voor Inzaghi een haalbare kaart.’ (Karl-Heinz Rummenigge)
