Tammy Abraham: het (nieuwe) godsgeschenk van Chelsea

© getty
Chris Tetaert Vaste medewerker Sport/Voetbalmagazine

Van de nood een deugd maken. Of hoe Chelsea profiteerde van het transferverbod van de FIFA en Tammy Abraham, net 22 geworden, herontdekte. Een kennismaking met de jonge spits.

Nu was het nog te vroeg, maar Tammy Abraham werd wel degelijk gevolgd, schermde bondscoach Gareth Southgate, geschrokken van de snerpende kritiek van analisten en supporters. Waarom had hij de aanvaller van Chelsea, op dat moment goed voor vier goals in de Premier League, niet geselecteerd? Schrik om hem voor de leeuwen te gooien? Toch niet tegen Bulgarije en Kosovo, tot nader order twee voetbaldwergen? En, werd opnieuw gevreesd: Kevin Oghenetega Tamaraebi Bakumo-Abraham – zijn officiële naam – zou alsnog voor Nigeria, het geboorteland van zijn vader, kunnen kiezen.

Als tiener wilde ik Didier Drogba zijn. Altijd hongerig naar doelpunten.’ – Tammy Abraham

Amper twee jaar geleden verklapte Amaju Pinnick, de voorzitter van de Nigeriaanse voetbalbond en een goede vriend van Abrahams vader, dat de toen 19-jarige centrumspits overwoog om voor de Super Eagles te voetballen. ‘Hij beseft dat hij hier meteen al speelkansen kan krijgen.’

Maar de voorzitter had voor zijn beurt gesproken. Er wás gepraat, bevestigde de tiener, maar voetballen voor Nigeria was geen optie. Twee maanden erna, in november 2017, pakte hij zijn eerste speelminuten in oefenmatchen tegen Duitsland en Brazilië. Hij had zich goed ontwikkeld, maar de concurrentie bij The Three Lions was taai: Harry Kane, Marcus Rashford, Jadon Sancho, Raheem Sterling, Jamie Vardy en Callum Wilson stonden hoger in de pikorde.

Nog altijd, maar door de blessure van Rashford mag de jonge spits dromen van zijn eerste officiële selectie voor Engeland, dat in Tsjechië en Bulgarije (11 en 14 oktober) de kwalificatie voor het WK kan veiligstellen. ‘Een jonge speler die we moeten koesteren’, zei Southgate. ‘En die altijd zal doen wat we van hem verwachten: scoren’, klonk het midden september. Een paar dagen tekende Abraham, op bezoek bij Wolverhampton Wanderers, voor zijn eerste hattrick in de Premier League.

Zeven goals in zes wedstrijden en dé sensatie op Stamford Bridge, waar hij Michy Batshuayi en Olivier Giroud tot de bank veroordeelde. Opnieuw in de armen gesloten, nadat hij door supporters van The Blues op Twitter werd bestookt na het missen van de beslissende strafschop in de Europese supercup tegen Liverpool. De teneur was vernederend en verderfelijk racistisch, enkelingen gooiden doodsbedreigingen online. ‘Verwerpelijk, maar ik ben mentaal sterk genoeg om het een plaats te geven. Mijn moeder daarentegen… Toen ik met haar sprak, barstte ze in tranen uit.’

Compleet profiel

Abraham groeide op in Camberwell, een van de meest onveilige buurten in Southwark, Zuid-Londen, maar het Nigeriaanse nest was warm. School- en voetbalvriendjes schoven graag mee aan tafel, waar lekker eten en God een centrale rol speelden. Op zijn zevende, in 2004, mocht hij naar de voetbalacademie van Chelsea. Opmerkelijk: de coach van de U8 van toen, Joe Edwards, zit dit seizoen naast Frank Lampard in de dug-out. ‘Tammy was toen al bijna zo groot als ik.’

Hun parcours in de academie liep gelijk, met dubbele winst (2015 én 2016) in de FA Youth Cup en UEFA Youth League. De rode draad in de successen waren de doelpunten van Abraham: 74 in twee seizoenen. José Mourinho knikte goedkeurend en liet hem geregeld mee trainen. Aan de zijde van onder andere Didier Drogba, even terug op Stamford Bridge. ‘Toen hij nog met de U8 trainde, stond hij geregeld met zijn vriendjes aan ons trainingsveld’, vertelde de Ivoriaanse targetman die Abrahams jeugd had gekleurd. Abraham: ‘Ik wilde zijn zoals Drogba. Altijd hongerig naar doelpunten.’

De club had een duidelijk plan met de jonge spits, gaf Joe Edwards toe. ‘Hij moest de bal beter leren bijhouden, zeker met een verdediger in de rug. Op dat vlak was Drogba de ideale mentor. Hij heeft hem veel geleerd. Daar plukt hij nu de vruchten van. In vergelijking met zijn jaren in de academie is hij er technisch enorm op vooruitgegaan. De balaanname is heel goed, waardoor hij het spel niet vertraagt. En: hij maakt goede keuzes tussen zelf de actie maken of inspelen op een ploegmaat.’

Na het vertrek van Mourinho mocht hij van Guus Hiddink, interim-manager, even proeven van de Premier League. Nog niet klaar, besefte ook de spits, die ook in de Championship (Bristol City) moest wennen aan de fysieke veldslagen. The Robins legden een ontgoochelend parcours af: 17e plaats en net niet gedegradeerd, met dank aan de 23 goals van Abraham. ‘Wat me toen al opviel, was de manier waarop hij in de zestien de ruimte vond’, herinnerde manager Lee Johnson, die maanden ter discussie stond, zich. ‘Hij heeft gevochten voor mij, uitzonderlijk voor een jongen van achttien. Zulke gasten interesseert het normaal gezien niet dat Lee Johnson trainer is. Hem wel. Daarmee toonde hij maturiteit.’

Chelsea beloonde hem met een nieuw contract voor vijf seizoenen en duwde hem voor een seizoen naar Swansea. Opnieuw degradatievoetbal, maar wel in de Premier League. Leerrijk, al scoorde hij nooit minder – 8 goals in 39 matchen – dan dat seizoen. ‘Hij stond er voorin vaak alleen voor en kreeg amper kansen, maar ook dat was een belangrijke stap in zijn leerproces. Niet meer de zuivere afwerker, maar een spits die de bal moest bijhouden’, analyseerde Leon Britton, zijn ervaren ploegmaat bij The Swans.

Maurizio Sarri was gecharmeerd door de jonge spits, die vorige zomer in de supercup tegen Manchester City Alvaro Morata mocht vervangen, maar Abraham drong aan op een nieuwe uitleenbeurt. Naar Aston Villa, een oude grootmacht. ‘Ik moet volledige wedstrijden spelen en druk voelen. Daarom is Villa, een club die móét promoveren, een betere keuze dan korte invalbeurten op Stamford Bridge.’ Wijze woorden die hij een paar maanden later zou herhalen, toen de Premier League (Wolverhampton Wanderers) opnieuw lonkte. ‘Die belangstelling deed hem weinig. Hij wilde bij ons blijven en doen waarvoor hij was gehaald. Doelpunten scoren’, blikte manager Steve Bruce terug op het seizoen van zijn jonge aanvaller, die 26 keer had gescoord.

‘Hij heeft er bijna op zijn eentje voor gezorgd dat we promoveerden. Een spits met een compleet profiel. Een fysiek sterke atleet die zonder egoïstisch te zijn doelpunten zoekt en altijd aanspeelbaar probeert te zijn. En: een goede jongen, die bereid was om een stap terug te zetten. Dat is altijd een goed teken.’ Blijven in Birmingham kon, maar was voor Chelsea geen optie. Het transferverbod van de FIFA leek zwaar door te wegen op de club, maar Lampard maakte van de nood een deugd. De toekomst van The Blues ligt in handen van Fikayo Tomori, Callum Hudson-Odoi, Mason Mount en Tammy Abraham: vier jongens uit de academie.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content