Net als vorig seizoen struikelde Club Brugge op speeldag 9 van play-off 1 in een uitwedstrijd in de titelstrijd. Welke lessen moet blauw-zwart trekken?
Het kwam nochtans van een verstandig man, wiens intelligentie we hoog inschatten. Maar overmand door de emotie van het moment klonk het vrijdag: “De beelden van de wedstrijd in Genk al gezien? Het gezicht van Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert… Dat lijden. Niet gezond. En toch had ik enig leedvermaak.” Zaterdag kwam er nog een ander telefoontje in dezelfde strekking. Leedvermaak dat Club Brugge alweer geen titel had gepakt. Vreemd, toch?! Club heeft veel aan sympathie ingeboet bij de niet-fans onder de voetballiefhebbers. Of je bent vóór – zeer gepassioneerd – of je bent tégen. En de vox populi is blijkbaar – tenzij zij die met een blauw-zwarte sjaal rondrijden – tegen.
Het was geen goeie week voor Club Brugge: zijn politiek symbool kwijt, zijn erevoorzitter verbolgen omdat hij niet werd uitgenodigd voor de reünie van oud-spelers, zijn fans die zich de jongste weken een paar keer van hun slechtste kant lieten zien – na de match tegen Anderlecht, op de finale van de beloften, en ook donderdagavond weer in Genk… Een probleem waar Club Brugge intern al de vinger op legde en waartegen zondag voor de match en volgend seizoen tijdens de eerste thuiswedstrijden hard zal worden opgetreden.
En dan was er nog de kritiek uit Brugse hoek op de selectie van Marc Wilmots. En donderdagnacht werd in een eerste opwelling na de nederlaag in Genk ook de sportieve integriteit van de tegenstander in vraag gesteld. Die leek namelijk wel bijzonder gemotiveerd… Aan de top bij blauw-zwart zijn de mensen allemaal gepassioneerd, maar toch ook intelligent. Hopelijk haalt de rede er snel weer de bovenhand.
Het altaar van het succes
Bij de teamvergadering in juni 2013 had Bart Verhaeghe het over zijn doelen. Hij vroeg een titel, een beker. Een prijs. In zijn ogen kon het. Club was net de beste geweest in de play-offs, het had de toekomstige Profvoetballer van het Jaar in huis (Maxime Lestienne, die iedereen bekoorde en aan boord bleef) en bij de concurrentie was het wonden likken. Kampioen Anderlecht zag een uittocht van ervaring (Biglia, Mbokani, Jovanovic) en had het over een overgangsjaar, Standard was een vulkaan. Club definieerde vroeg zijn doelen (Simons, De Sutter) en hoopte op stabiliteit en continuïteit.
Een jaar later moeten we concluderen dat het weer niks werd, de jacht op een prijs. Tweede na de reguliere competitie, derde na de play-offs. Geen citytrips in de Europa League, in de beker uitgeschakeld door KV Kortrijk in de achtste finales. Derde plaats en dus geen kwalificatie voor de Champions League. Kampioen Anderlecht wél, al zeker. Straks bouwt paars-wit ook misschien nog sneller een nieuw stadion dan Club. Het is een balans die aankomt als een uppercut bij Verhaeghe en co, neem dat van ons aan. Vandaar die weggetrokken gezichten in Genk… Lestienne, VadisOdjidja en ThomasMeunier konden deze zomer allemaal misschien aan boord worden gehouden met het lokaas van een dans op het kampioenenbal. Ook hun persoonlijke eerzucht speelt uiteraard mee. Zo ging Odjidja vorige woensdag op training nog tot het uiterste om alsnog speelklaar te raken in de jacht op de titel. Het valt nu weg.
Voor Michel Preud’homme wordt het bouwen. In september moest hij dat al, toen stilaan duidelijk werd wat het kwaliteitsverlies dat het vertrek van Ryan Donk en Carlos Bacca, twee centrale figuren in de play-offs vorig seizoen, toch betekende. Kwaliteitsverlies dat niet werd gecompenseerd door een renderend transferbeleid. De balans van technisch directeur Arnar Grétarsson en zijn team van scouts is op dat vlak niet positief en leidde de voorbije maanden/weken tot spanningen en verschuivingen. De vriendelijke IJslander heeft dezer dagen een moeilijke relatie met de top, die een paar maanden geleden de interne structuur (nog) maar eens hertekende. Meer bevoegdheden voor Preud’homme, Grétarsson naar de scouting, en een nieuwe commerciële man, zodat Vincent Mannaert weer tijd heeft om zich met het sportieve bezig te houden. Grétarsson voelt zich niet slecht in zijn nieuwe rol, zeggen ze binnen Club, maar heb je hem daarvoor binnengehaald? Schrik dus niet als een dezer nog een hoofdje rolt op het altaar van het succes.
Jeugd of transfers?
Met welke stenen gaat Preud’homme straks bouwen? Een grote vraag. Mathew Ryan, Keeper van het Jaar (het enige goeie nieuws van de week), weet dat hij voor de Engelse eersteklassers (zijn doel) op papier een paar centimeter tekortschiet en wil zijn kandidatuur kracht bij zetten door prestaties. In elke match minstens één sterke redding, elk weekend scouts over de vloer, straks een forum met een WK waarin zijn Australië wel eens een schiettent zou kunnen zijn… Die blijft. Thomas Meunier wil hogerop. Tom Høgli, dit seizoen overal (centraal, rechts, links én op 6) degelijk en een betrouwbare twaalfde man, is weg. Er kan dus wat bij.
Een veel groter zorgenkind is het middenveld. In die zone ging de titel verloren, want aan de vijf nederlagen in de reguliere competitie koppelde Club er ook vier in de play-offs, waarin het niet of amper kon rekenen op Vadis Odjidja en Víctor Vázquez, in aanvallend opzicht de twee klasbakken. Het bleek, op een moment dat klasse de doorslag geeft, niet te compenseren met inzet en loopvermogen.
Odjidja wil weg. Zijn clubliefde toonde hij de voorbije weken met veel inspanningen om alsnog fit te geraken, maar uiteindelijk wilde het lichaam niet mee. Zijn perceptie is: om over twee jaar voor het EK in aanmerking te komen, moet ik in het buitenland spelen. De selectie van Marc Wilmots, die Simons, JelleVossen en Michy Batshuayi thuis liet ten voordele van Divock Origi, AdnanJanuzaj en StevenDefour, versterkt hem in die opinie. Dus verlaat hij Club zonder titel. Naar waar is nog een vraagteken, die markt beweegt nog niet, zo kort na het einde van de competities.
Voor boegbeeld Simons, 37 maar nog zo regelmatig als een klok, breekt een laatste seizoen aan. Het seizoen van de overgang naar een andere rol binnen de club, naar het begeleiden van zijn opvolger, naar misschien wat minder spelen. Bij de beloften, kampioen en bekerwinnaar, loopt een goeie 6: Yannick Reuten, die straks met de A-kern gaat trainen. Technisch goed, groot, af en toe nog wat nonchalant. Wordt hij de opvolger of komt er nog wat anders? Durven Verhaeghe en Preud’homme, die allebei kampioen willen worden, de gok met nog meer jeugd in het hart van de ploeg aan? Oscar Duarte doorschuiven is een optie. En wat met Jonathan Blondel, na één jaar inactiviteit?
Kan je met Víctor Vázquez op jacht naar de titel, is een vraag die Club zich ook moet stellen. Klasse heeft hij zeker en hij staat nog onder contract, maar het lichaam kan steeds minder mee… Kortom, minstens één, maar als het kan twee goeie middenvelders – idealiter inzetbaar op 6, 8 en 10, want Preud’homme wil graag wat roteren om te verrassen – is nodig. Ook hier geldt wel dat in de jeugd wat staat te dringen. Sander Coopman heeft talent maar is fysiek frêle. En Floriano Vanzo, die zijn geluk heel even bij Parma probeerde, maar in februari voor drie jaar bij de Brugse beloften tekende, deed het daar uitstekend. Hij tilde het kwaliteitsniveau duidelijk op. Ook hij maakt straks de overstap tijdens de voorbereiding.
Rest de aanval, met een stokkende Lestienne, die er slechte play-offs op heeft zitten en op het einde zelfs de hoon van het publiek over zich heen kreeg. Inzet genoeg, maar tactisch niet altijd de juiste keuzes. Vertrekt hij, dan is er al de wakker geschudde WaldemarSobota als back-up en eveneens twee aanstormende talenten uit de jeugd: Nikola Storm en Tuur Dierckx. Maar ook hier geldt: is dat voldoende voor de titelrace? Tom De Sutter, Nicolás Castillo die in de play-offs een paar keer een kans kreeg, maar (voorlopig) faalde, red je het daarmee? Dit seizoen alvast niet.
Graag een plan
Het wordt dus een ander verhaal dan een jaar terug. Anderlecht heeft zijn overgang verteerd en kan verder bouwen, Club staat voor moeilijke weken. Het faalde in een jaar dat het kampioen kon worden, ook door blessures. Verliezen van Waasland-Beveren, gelijk in Lierse, de nederlagen tegen Anderlecht, tegen Cercle, het zijn te veel momenten van ‘net niet’. Er moet kwaliteit bij van rond de 25 en Club moet, wat zijn jeugd betreft, met een plan afkomen. Nog een jaar bij de beloften kunnen Coopman, Storm, Dierckx, Shangyuan Wang en BirgerVerstraete zich niet veroorloven. Hen uitlenen is een beslissing die eigenlijk al in januari had moeten worden genomen. Dan hadden ze nu al vijf maanden ervaring op topniveau. Nu is het tasten in het duister.
DOOR PETER T’KINT
De balans van het seizoen komt aan als een uppercut.
De titel ging verloren op het middenveld.
