Hoeveel hypocrieter kan een glimlach zijn dan die waarmee Michel D’Hooghe en Jean-Marie Pfaff elkaar de hand schudden vorige week bij de overhandiging van het trainersdiploma aan laatstgenoemde ? Zoals Pfaff zich enkele dagen tevoren over die baron had uitgelaten, die hem en FC Turnhout met zijn bond de licentie had durven te weigeren, kon dit onmogelijk een prettig weerzien zijn. Maar D’Hooghe was in een vergevingsgezinde dag en vergat in één moeite door ook maar hoé de 64-voudige Rode Duivel aan zijn diploma was geraakt. Veel had die daar niet voor moeten doen. En wat hij deed, werkt sommigen nog steeds op de lachspieren. Maar ach, was vóór El Simpático al niet eens een ocharme werkloze trainer ondanks een onvoldoende stiekem toch aan een licentie geholpen ?
De hele Pro Licence is puik georganiseerd, maar inhoudelijk een lege doos. Dat ze om een totaal verkeerde reden in het leven geroepen werd, was al een teken aan de wand. Dat ging zo. Vol afgunst zag Georges Leekens, toen nog bondscoach, hoe Erik Gerets en Jos Daerden zich in Nederland inschreven voor de trainerscursus en, bij gebrek aan een Belgisch alternatief, vóór hem gediplomeerd zouden zijn. Haast was dus geboden en Frans Masson, hoofd van de trainersschool, werd van achter zijn bureau weggeplukt. Hem werd opgedragen een eigen cursus uit de grond te stampen, conform de Uefavereisten. Daartoe kreeg hij carte blanche, als er maar vaart achter stak. Zo werd de Pro Licence geboren.
Helaas, meer dan één trainer bleef op zijn honger zitten en bekloeg er zich in besloten kring over dat de cursus blijft steken in algemeen getheoretiseer en nauwelijks oefenstof aanreikt. Dat is jammer, want 250.000 frank inschrijvingsgeld is geen mis bedrag. Of gaat de schatkist van bondspenningmeester Germain Landsheere dan toch boven de kwaliteit van de opleiding ? Dat die indruk bestaat, volstaat al om te vermoeden dat er iets grondig fout zit. Het is immers niet de kwantiteit – hoeveel gediplomeerde (en nadien vaak werkloze) trainers je aflevert – die iets over de kwaliteit van je werk zegt. In Nederland mag een veelvoudig international als Adri van Tiggelen niet eens naar de cursus Coach Betaald Voetbal, omdat hij buisde op de toelatingsproef.
Zo nauw wordt er aan de Houba de Strooperlaan niet gekeken. Nee, in Brussel zijn, behalve de portemonnee, vooral de ego’s belangrijk. Nog maar pas was Masson door Leekens de woestijn ingejaagd, of hij liet Jos Daerden uit het colofon van Dug-Out verwijderen. Dug-Out is een tweewekelijkse nieuwsbrief voor voetbaltrainers, samen uitgegeven door uitgeverij Kluwer en de KBVB. Sinds december staat het sportfonds van Kluwer te koop, zodat, als er geen overnemer wordt gevonden, Dug-Out deze zomer na vijf jaar dreigt op te houden te bestaan. De KBVB echter geeft niet thuis, zoals ze ook nooit wakker lag van de inhoudelijke invulling van de nieuwsbrief. Diploma’s uitreiken, tot daar aan toe, maar het contact met haar trainers onderhouden, ho maar. Nochtans blijkt Dug-Out (1300 geabonneerde trainers, van eerste klasse tot provinciale) een winstgevend product te zijn, zelfs zonder reclame. Valt hier door de KBVB met haar commerciële partners dan echt niets te verzinnen ?
Toen Piet den Boer, samen met onder meer Jos Daerden, aan een Belgische vakvereniging voor voetbaltrainers werkte, was Masson er al als de kippen bij om het initiatief de grond in te boren. Het laat allemaal slechts één conclusie toe : dat de KBVB trainerslicenties verkoopt, maar ook niet meer dan dat. (JH)
