Enkele maanden geleden kwam in actualiteitenprogramma De zevende dag onze nieuwe voorzitter Louis de Vries zijn plannen ontvouwen in verband met de uitbouw van onze club Sporting Lokeren. Het oogde toen nog heel mooi. Hij had een team van mensen rondom zich verzameld die kennis van zaken hadden, net als een aantal investeerders. Zijn eigen voetbalkennis en ervaring zouden voor een kwaliteitsinjectie zorgen.
Dit bleek al snel tegen te vallen, zowel op sportief als extrasportief vlak. De nieuwe wind die zijn meegereisde rechterhanden binnen de club zouden laten waaien, bleek al snel een klein briesje te zijn. Maar meer nog konden velen vrijwilligers en supporters zich al snel niet echt terugvinden in de mentaliteit. Tenslotte zijn de supporters het sociale kapitaal van een club, maar niet meer in Lokeren. Communicatie naar en voor de supporters bleek bijna onbestaande.
Na de investeringsplannen kreeg de voorzitter alweer veel aandacht in de nationale pers. De centen zouden enkele dagen na de persconferentie reeds overgeschreven zijn. Niet dus, blijkt nu. Ook gaan de geruchten de ronde – en die zijn vrij hardnekkig – dat spelers, trainers, maar ook personeel en leveranciers niet of onvolledig zijn betaald.
Onlangs was er een gehele week radiostilte; geen persberichten meer. Tot eind januari een vrij korte mededeling kwam dat het bestuur er ondanks verwoede pogingen niet in geslaagd is om het transferverbod op te heffen. Met andere woordenL de Chinezen hebben (nog) geen geld overgeschreven.
Ik, en velen met mij, stel me de volgende vragen:
– Als je een club overneemt en er is niet voldoende geld om zelf al voor een stevige basis te zorgen, welk risico neem je dan om tot dit resultaat te komen?
– Als je in een interview duidelijk zegt dat er geen schulden zijn naar spelers toe, maar in dezelfde reportage merk je aan de lichaamstaal van twee spelers dat zij er een andere mening op na houden, hoe kun je dan als bestuur nog volledige inzet verwachten/eisen?
– Hoe serieus kun je jezelf als bestuur nog nemen wanneer meerdere keren openlijk wordt gezegd dat het maar om punten en komma’s gaat vooraleer het transferverbod zal opgeheven worden, maar dit toch steeds niet blijkt te lukken.
– Verbaasd zijn wij ook dat het financiële kapitaal van een club wel de nodige aandacht krijgt, maar de gedupeerden en tevens dus het sociale kapitaal kunnen amper hun visie brengen in de media.
Het gaat er ons niet om dat wij terug in de top 6 moeten geraken van 1A of dat wij terug bekers moeten winnen en Europees zouden moeten spelen. Neen Barcelona, Manchester en andere mooie citytrips hebben we al gehad. Het gaat erom dat wij als doorgewinterde supporters onze club niet meer herkennen en ons er niet meer thuis voelen. Er wordt een andere taal gesproken en hoewel dat letterlijk kan opgevat worden, is dit hier vooral figuurlijk bedoeld. Wij dreigen onze club te verliezen en we hebben er geen vat op.
Dit alles raakt ons tot diep in onze ziel. Want dat ene nummer 282 en die drie mooie kleuren dragen wij allemaal mee. Mocht de club nog verder wegzakken dan zal daar geen voorzitter of bestuur iets aan kunnen veranderen, wij blijven die nummer en de kleuren trouw!
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
