Dopingcontroles in het tennis zijn een lachertje, zeggen dopingexperts.

Op 2 oktober liep de dopingschorsing van de 30-jarige Italiaanse tennisster Sara Errani, in 2013 nog het nummer vijf van de wereld, ten einde. De International Tennis Federation (ITF) was mild geweest: slechts twee maanden op non-actief, nadat moeder Errani had verklaard dat haar kankermedicijn per vergissing in een kom pasta van haar dochter was terechtgekomen. Een aannemelijke uitleg, vond de ITF.

Maria Sjarapova huppelt ondertussen ook al opnieuw rond. De blonde Russische werd in januari 2016 positief bevonden op het gebruik van meldonium, een middel dat gebruikt wordt door hartpatiënten, en stond vijftien maanden aan de kant. Ze werd door collega’s uitgespuwd, maar de ITF zag er geen graten in. Straf uitgezeten. Klaar.

‘We hebben een geweldig commercieel product en schitterende rolmodellen. Tennis is een cleane sport. Ik denk dat de sport er nog nooit zo goed voorgestaan heeft’, zei Chris Kermode, voorzitter van de Association of Tennis Professionals, de federatie die de belangen van de mannen behartigt.

Maar, zeggen experts: het dopingbeleid van de ITF is een lachertje. ‘In sporten waar amper iets te verdienen valt, zoals kajak of roeien, wordt er intensiever en op een meer ernstige manier gecontroleerd.’ Tussen 2010 en 2014, zo toonden de cijfers van WADA, de werelddopingautoriteit, werd slechts 20 procent van de controles buiten competitie uitgevoerd. Sindsdien ligt de verhouding tussen controles in en buiten de competitie op 50-50, maar wordt er slechts sporadisch gezocht naar epo en synthetisch testosteron.

‘Te duur’, zegt Stuart Miller van de ITF. ‘We spenderen jaarlijks 3,4 miljoen euro aan controles. Als we alle stalen op epo en synthetisch testosteron willen testen, dan kost ons dat tussen de 1 en de 1,4 miljoen euro extra. Niet haalbaar.’ Een vreemde uitspraak: op de US Open ging de winnaar met bijna 3,2 miljoen naar huis, in totaal viel 42 miljoen te verdelen.

CHRIS TETAERT