Caroline Wozniacki, de latere winnares, was in de halve finale van de Australian Open een brug te ver, maar de harten had Elise Mertens (22) toen al veroverd. Operatie Top 20 is succesvol afgewerkt, maar Elise Mertens wil (veel) meer.
K im Clijsters was iets meer dan twee jaar met tennispensioen, toen haar blik in de bar van haar tennisacademie in Bree even naar de televisieschermen afdwaalde. Het was februari 2015 en Novak Djokovic timmerde de Canadese belofte Milos Raonic, toen 21 jaar, naar alle hoeken van het veld. Ze kon genieten van de fysieke veldslagen van de mannen, maar ze keek nog meer geboeid naar de (r)evolutie in het damestennis.
De teller van Serena Williams, die enkele weken eerder de Australian Open had gewonnen, stond op 19 grandslamtitels. ‘Serena is de meest complete van allemaal. Goede service en return, agressief spelen, verdedigen… Technisch een van de meest perfecte speelsters. Fysiek zo veel beter, kracht en snelheid, reactievermogen, anticiperen…’
Maar, voegde Clijsters er aan toe: ‘De meisjes zijn veel fitter geworden, de rally’s duren langer. Die evolutie heb ik zelfs nog meegemaakt. We moesten ons allemaal aanpassen aan het powertennis van Venus ( 7 grand slams, nvdr) en Serena. Meer conditietrainingen inlassen om langer op een hoog niveau te kunnen spelen, om die harde slagen te incasseren en toch nog te proberen de rally over te nemen.’
Toen de Limburgse aan het begin van haar carrière stond, probeerde ze met haar (ex-) vriend Lleyton Hewitt de samenstelling van de kwartfinales te voorspellen. Ze kwamen meestal uit bij de eerste acht reekshoofden en in 95 procent klopte hun voorspelling. ‘Dat gebeurt nog zelden’, zei ze toen. Serena zou nog 4 titels pakken – de helft van het aantal slams waar ze voor haar zwangerschapsverlof present tekende -, de acht andere majors werden verdeeld onder Flavia Pennetta, Angelique Kerber (2), Garbiñe Muguruza (2), Jelena Ostapenko, Sloane Stephens en – het voorbije weekend in Melbourne – Caroline Wozniacki. Onvoorspelbaar.
Op de club sloeg de Limburgse nog graag een balletje met Yanina Wickmayer, Klaartje Liebens of Elise Mertens, die er in 2014 na omzwervingen in Parijs (bij Patrick Mouratoglou, de coach van Serena) en Florida was beland. Mertens: ‘Ik word er heel goed omkaderd. Kim was mijn idool, maar ik keek ook op naar Justine Henin.’
Clijsters en Henin, de 22-jarige speelster uit Hamont-Achel werd de voorbije weken steeds meer in één adem met les grandes dames van het Belgische vrouwentennis genoemd. Mertens was de eerste Belgische speelster sinds 2012 die in Melbourne de halve finale had bereikt, in 2103 dartelde Kirsten Flipkens naar de halve finale op Wimbledon.
Mertens is, zeker in vergelijking met Clijsters en Henin, een laatbloeier. Juju was 20 toen ze in 2001 de halve finale op Roland Garros (tegen Clijsters) én de finale op Wimbledon (Venus Williams) speelde, een jaar erna won ze haar eerste twee (van zeven) grand slams én voerde op haar 21e de wereldranglijst aan. Clijsters speelde een dag na haar 19e verjaardag haar eerste grandslamfinale (2001, nipt verlies tegen Jennifer Capriati), werd op haar 20e nummer 1 en won op haar 22e de US Open – haar eerste van vier grandslamzeges. Ter vergelijking: toen Elise Mertens haar 20e verjaardag vierde, op 17 november 2015, stond ze op plaats 156 en verliet ze het toernooi in Taipei met een cheque van 1805 euro op zak…
Prematuur
Van Taipei, waar ze in de tweede ronde door de Hongaarse Timea Babos werd weggeveegd, naar de halve finale op de Australian Open, iets meer dan twee jaar later. Elise Mertens Leading Next Generation of Belgian Tennis, kopte The New York Times. ‘Haar parcours bewijst dat de top van het damestennis breder is geworden. Vorig jaar pakten twee meisjes die geen reekshoofd waren hun eerste grandslamtitel – Ostapenko (Parijs) en Stephens (New York). De doorbraak van Mertens bevestigt een vreemd patroon: in 18 van de laatste 19 grand slams bereikte een speelster voor het eerst in haar carrière de halve finale van een major.’
Onvoorspelbaar, net zoals de ontwikkeling van Elise Mertens dat was. Ze sloeg haar eerste balletjes toen ze vier was, met slechts één doel: beter worden dan haar zus die zes jaar ouder was. Als prille tiener trok ze naar Wilrijk, naar het internaat van de Vlaamse Tennisvereniging, maar ze werd met een onvoldoende terug naar de bossen van Hamont-Achel gestuurd. ‘Naar de top zonder 1 euro financiële steun’, merkte De Tijd vorige week terecht op.
Een alternatief parcours kan ook lukken. Op voorwaarde dat de ouders meewillen (en kunnen). Niet vanzelfsprekend bij de familie Mertens. Moeder, Liliane Barbé, gaf les (talen), vader Guido was in Hamont meubelmaker, gespecialiseerd in kerkstoelen. Hard werken om iets van het leven te maken, het werd haar met de paplepel ingegeven.
Toen ze op de Kim Clijsters Academy arriveerde, dobberde ze rond de 300e plaats op de WTA-ranglijst. Ze had geen secundair diploma op zak en net dat motiveerde haar om elke dag beter te worden en nóg harder te werken. ‘Ze zeggen dat toch van prematuurtjes, hé? Dat ze vechters zijn’, legde de moeder van Elise, twee maanden te vroeg geboren, het in Gazet van Antwerpen anders uit.
De echte doorbraak kreeg vorm toen ze goed anderhalf jaar geleden begon samen te werken met Robbe Ceyssens, haar vriendje en één van de jongste coaches in het circuit, die op YouTube de matchen van Roger Federer, Serena Williams én Clijsters analyseert. In hun eerste grand slam, de US Open van 2016, won Mertens als nummer 137 van de wereld haar drie kwalificatiematchen en pakte een set tegen Muguruza.
Begin vorig jaar verbaasde ze in Hobart, waar ze via de kwalificaties naar haar eerste WTA-titel stoomde en de top 100 binnen dook. Dat deed ze begin dit jaar nog eens over, waarna ze zich in Melbourne als 37e op de ranking voorbij onder anderen Elina Svitolina (WTA 4) en Daria Gavrilova (WTA 23) naar de halve finale tenniste. Een van de beste serveerders van het damescircuit, goede return, een verrassende backhand – zowel gekruist als rechtdoor – en een meer dan degelijke forehand. In Bree wisten ze het al, in Melbourne nu ook. Ze cashte 573.000 euro, iets minder dan ze sinds haar internationaal debuut in Torhout in 2010 – 14 jaar jong – in haar hele carrière (681.000 euro) bij elkaar schraapte. Toen, die 26e juli, verloor ze van Emilie Bacquet en reden haar ouders het hele eind terug van Torhout naar Hamont-Achel. Elise had net 76 euro gewonnen…
