Geen ploeg in de Champions League die bij momenten zo’n verpletterende indruk maakt als Real Madrid. Ze zijn nog rijper en nog zelfverzekerder dan vroeger, ze voetballen met flair en branie, ze gaan te allen tijde uit van hun kracht en kijken niet naar de tegenstander. Geen ploeg ook die zoveel aanvallend ingestelde spelers op het veld zet, die zoveel individuele klasse in zich herbergt, zo’n surplus aan puur voetbalgoud. De manier waarop Real tegen Manchester United speelde, vond ik indrukwekkend. Hoe ze telkens weer die bal laten circuleren en altijd met vier aanvallers voetballen, hoe ze dat ook deden op het veld van de tegenstander, terwijl je toch tegen een andere Europese topploeg staat. En altijd weer uitgaan van het offensieve. Daarin zit hem bijvoorbeeld het verschil met ploegen als Juventus, Inter of AC Milan, die soms maar met één spits aantreden. Real Madrid heeft niet één zwak punt. Een goeie defensie, twee granieten buffers voor de verdediging, het is een compleet en perfect ingespeeld geheel. En dus is het de favoriet voor het winnen van de Champions League.
Een interessante tendens in het voetbal is dat er langzamerhand weer jeugdig talent doorstroomt. Ajax zet wat dat betreft opnieuw de trend. Maar steeds meer zie je dat het feit dat je de kaart van jongeren trekt eigenlijk geen kwestie is van opleiding, maar van mentaliteit. Jelle Van Damme is daar bij Ajax een voorbeeld van. Bij Germinal Beerschot kreeg hij nauwelijks kansen. Misschien was hij daar toen niet klaar voor, dat kan ik moeilijk beoordelen, maar je stelt vast dat hij bij Ajax wel speelt, ook al is hij geen exponent van hun opleiding. Net zoals er bij Ajax nog anders spelers lopen die elders werden gevormd en gekneed, maar nu een kans krijgen. Gewoon omdat dit ingebakken zit in hun cultuur. Het komt telkens weer op hetzelfde neer : je moet jongeren opstellen, je moet ze krediet geven, want als je hen het recht op een fout ontneemt, kunnen ze zich nooit verder ontwikkelen. Ajax blijft zijn filosofie trouw. Het is de enige ploeg in de Champions League die ook nog bij een 4-3-3 zweert, al wordt dat ook vaak een 4-5-1 : het zijn altijd de buitenspelers die bepalen hoe hoog je speelt.
Ook Anderlecht trekt nu de kaart van de jeugd. Door een som van toevalligheden, hoor ik hier en daar, en eigenlijk is dat ook zo. Als je bepaalde transfers hebt gedaan, is het logisch dat je eerst die spelers volop de kans geeft. Maar uiteindelijk heeft Hugo Broos dat bijgestuurd en nu laat hij die jongeren staan. Zo kunnen ze verder aan hun ontwikkeling werken, met vallen en opstaan. In de toekomst zal Anderlecht daar baat bij hebben. Maar ook hier dus is niet zozeer een kwestie van opleiding, maar wel van mentaliteit en vertrouwen.
