Eén van de opvallende zaken aan het schitterende seizoen van Club Brugge is de grote rust waarvan deze vereniging steeds blijk heeft gegeven. Problemen die opdoken, werden meteen van tafel geveegd. Eerst verloor Gert Verheyen zijn aanvoerdersband, dan vloog Sandy Martens even uit de A-kern, vervolgens belandde Alin Stoica na een paar wedstrijden op de bank, en in de laatste fase van de competitie haalde Andrés Mendoza zelfs niet eens de dug-out : in veel clubs zou dat allemaal voor heibel zorgen, maar bij Club Brugge was er niemand die zich roerde. Dat is toch wel knap werk van Trond Sollied. De inbreng van de Noor in deze titel is op alle vlakken heel groot. Hij heeft deze groep helemaal naar zijn hand gezet. Ik vond het opvallend dat hij zich niet in het feestgedruis stortte zaterdag. Hij werd niet door de spelers in de armen genomen en hield zich ver van alle drukte. Toen het gezelschap een ereronde liep kwam Sollied er ver achter, en later stond hij helemaal in een hoekje op het podium. Wellicht heeft het te maken met zijn afstandelijkheid en koelheid.

Trond Sollied beweert dat Club Brugge nog veel progressiemarge heeft. Dat valt af te wachten. Hij doceert een heel herkenbaar voetbal, maar op een gegeven moment weet je wat je ertegen moet doen. Ik heb het gevoel dat steeds meer ploegen een tactisch antwoord vinden op die manier van spelen. In de laatste fase van het kampioenschap zag je dat heel goed. Club Brugge creëerde toen nog maar weinig kansen. Maar dat doet geen afbreuk aan hun verdiensten. Sollied zal wel weten wat er schort. En misschien mag Club Brugge daar Anderlecht heel dankbaar voor zijn. Uiteindelijk is het door de sterke reeks van paars-wit dat de titel steeds weer werd uitgesteld. Dat heeft Club Brugge doen beseffen dat het attent moet blijven.

In wezen is Hugo Broos een trainer die net als Sollied uitgaat van een zelfde concept. Alleen bleef hij zijn stramien niet trouw. Hij begon met een 4-4-2, veranderde dat in een 4-3-3, en greep uiteindelijk naar die eerste veldbezetting terug. Vervolgens is er uit het noodelftal van Anderlecht, met veel jongeren, een sterk blok gegroeid. Maar het grote verschil zit hem volgens mij in de positiewijziging van Aruna. Door hem dichter bij de goal te laten spelen, is hij veel gevaarlijker. Vroeger pakte Aruna als het ware uit met zijn acties vanuit de positie van rechtsachter. Ook al heeft hij bijgetekend, er zal straks zeker interesse voor hem zijn. Op dit moment is hij veruit de aantrekkelijkste speler uit onze competitie.

Als Anderlecht er straks in slaagt Pär Zetterberg goed in te passen, en als Wilhelmson, die ik met Stabaek al uitstekende wedstrijden zag spelen, op de rechterflank voldoet, dan heeft Broos een sterk geheel. Dan kan er nu al uitgekeken worden naar volgend seizoen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content