Takayuki Tateishi, Marc Brys en Andre Pinto waren het voorbije anderhalf jaar de hoofdrolspelers in een meeslepende western die gedraaid werd op Stayen. Relaas van een verhaal met een weinig verrassende plot.
Luminus Arena, 22.30 uur. Terwijl Sinterklaas, Branko Strupar en baanwielrenner Robbe Ghys afdruipen, gaat man van de match Daniel Smidt aan de voet van het bezoekersvak staan om de supporters in het feestgedruis te betrekken. Ter hoogte van de dug-out neemt interim-trainer Nicky Hayen onder ritmisch boegeroep van de Genksupporters de felicitaties van zijn onthoofde staf in ontvangst. Hij zal zijn gebalde vuisten pas losmaken om highfives uit te delen aan zijn spelers. Het lot is Hayen blijkbaar goed gezind: hij was er ook al bij op 22 februari 2008 toen STVV voor het laatst won in Genk (0-1).
De situatie ontspoorde aan het begin van de zomer toen het bestuur enkele gemaakte afspraken introk.
De zege bij aartsrivaal Genk was de bizarre ontknoping van een anderhalf jaar durende opvoering die vorig week uitmondde in het ontslag van Marc Brys en een deel van zijn staf. Zijn medestanders geloven dat Brys werd tegengewerkt door de Japanners en in het andere kamp beweren ze dat Brys zichzelf buitenspel heeft gezet. De waarheid zal wellicht in het midden liggen. Een ex-STVV’er, die nog altijd goede contacten heeft binnen de club, verwoordde het als volgt: de mens Brys is niet altijd de gemakkelijkste, maar hij leverde meer dan voortreffelijk werk af.
Navraag leert dat er al een tijdje een officieuze communicatiestop was tussen Brys en het bestuur. Afgelopen zomer kreeg voorzitter David Meekers een telefoon van Roland Duchâtelet. De eigenaar van Stayen zat op dat moment op een terras te eten in het gezichtsveld van Brys. Duchâtelet spoorde Meekers aan om Brys eens te bellen, maar de communicatielijn tussen de twee mannen bleek onherstelbaar beschadigd te zijn. De manier waarop het ontslag van Brys zich voltrok, was een perfecte weergave van de non-communicatie tussen de twee fracties. Op maandag waren David Meekers, CEO Takayuki Tateishi, sportief manager Andre Pinto en directeur marketing/vertaler Cory Shibata samengekomen om het ontslag af te handelen. Ze hadden een smartphone in het midden van de tafel gelegd en de luidspreker geactiveerd zodat iedereen het gesprek met Brys zou kunnen volgen. Maar Brys zou alle oproepen genegeerd hebben en daarop besloot het viertal om de andere stafleden in te lichten. Exit Issame Charai, keeperstrainer Bram Verbist en fysiektrainer Bart Van Lancker. Het voornaamste argument om naast Brys ook de drie andere trainers te ontslaan? Ze waren onlosmakelijk verbonden met Brys. De vier mannen werden als één team beschouwd. Het meest hallucinante tafereel volgde een paar dagen later. Terwijl teammanager Peter Delorge, prominente spelers als Jordan Botaka en Jorge Teixeira en de mensen van de administratie afscheid kwamen nemen van Brys en co sloten Meekers en Pinto zich op in hun bureau. ‘Dat typeert de Japanners. Het is hun manier van werken’, zegt een insider.
VLUCHT NAAR QATAR
Hoe is het zover kunnen komen nadat de Limburgers in maart op een haar na play-off 1 hadden gemist? De situatie ontspoorde aan het begin van de zomer toen het bestuur enkele gemaakte afspraken introk. De directie had expliciet gezegd dat er gewerkt zou worden aan de uitbouw van de ploeg en die belofte overtuigde Brys om te blijven. Hij wist dat hij met een paar versterkingen op cruciale posities opnieuw zou meedoen voor de top zes. Roman Bezoes en Casper De Norre waren in de winter al verkocht en het vertrek van Takehiro Tomiyasu was ingecalculeerd. Maar toen begonnen de Japanners aan de ontmanteling van de rest van de ploeg. De optie in het contract van Alexis de Sart werd niet op de juiste manier gelicht, Daichi Kamada keerde tegen de afspraken in toch terug naar Eintracht Frankfurt en Wataru Endo, een van de weinige centrale middenvelders, werd zonder kennisgeving aan de staf verhuurd aan tweedeklasser Stuttgart. Het vertrek van Cristian Ceballos, die binnenskamers gezien werd als de vervanger van Kamada, was de apotheose van een reeks merkwaardige unilaterale beslissingen. Op een dag kwam de Spanjaard afscheid nemen van staf en spelers. ‘Ik heb net een onderhoud gehad met het bestuur en ik ga naar Qatar.’ Zonder de staf op de hoogte te brengen, was Ceballos die dag afgestaan aan Al Wakrah Sport in Qatar. Hoeveel Ceballos de club opbracht, is niet bekend . Tateishi zou een ‘overeenkomst’ gesloten hebben waarvan enkel hij en Pinto de details kennen.
Intussen werden nieuwe spelers pas eind augustus aangeworven en moesten jongens die vorig seizoen amper speelden noodgedwongen fungeren als sterkhouders. Naar buiten toe wilde de club niet communiceren dat STVV aan een overgangsseizoen toe was, maar zo voelde het wel aan. Brys zag het aankomen: in intieme kring had hij al laten vallen dat het niet goed zou aflopen. Hij had ook schrik dat de Japanners alles wat hij de voorbije jaren had opgebouwd teniet aan het doen waren. De onervarenheid van het bestuur, die er tijdens de onderhandelingen niet in slaagden om transfertargets voor dezelfde posities warm te houden, en het gebrek aan overleg bij de opmaak van de transferlijst waren andere bronnen van frustratie bij de staf.
VERLIES AAN GELOOFWAARDIGHEID
Bij Brys is het meestal zwart of wit. In zijn ogen ben je zijn zoon of een verstoteling. Voor sommige jongens maakte hij een uitzondering omdat hij hun potentieel inzag. Zo stak hij veel energie om een moeilijke jongen als Kamada, die omschreven wordt als een eigenzinnige luierik, in de pas te laten lopen. Aan de leiders van de kleedkamers vroeg Brys om regelmatig iets te organiseren met de door heimwee getroffen Yuma Suzuki. Het bestuur moest met lede ogen aanzien dat Brys de andere nieuwkomers op de tribunes liet verkommeren. Niemand die weet hoe het met de Braziliaan Jhonny Lucas gaat die in de zomer voor twee miljoen euro werd gekocht. Onder Brys moesten Facundo Colidio, Chris Durkin, Tatsuya Ito, Lee Seung-woo en Nguyen Cong Phuong, die enkel gehaald werd om een Japans bedrijf dat in Vietnam actief is te plezieren, ook niet op speelkansen rekenen. Tateishi en Pinto durfden niet rechtstreeks aan Brys te vragen om een van hun spelers op te stellen, maar ze suggereerden het wel subtiel. Pinto informeerde nu en dan wanneer Lee een kans zou krijgen. Eind oktober had Brys genoeg gezien na een 1-6-nederlaag tegen de beloften van OH Leuven. Acht spelers van de A-kern, onder wie Cong Phuong, Lee, Durkin, Colidio, Lucas en Ito, kwamen toen in actie maar geen enkele kon zich toen onderscheiden. Brys wilde zijn geloofwaardigheid bij de rest van de groep niet verliezen door in te gaan op een speciaal verzoek van het management. Af en toe gingen de Japanners minder subtiel te werk. Op uitdrukkelijke vraag van het management kreeg Lee het nummer tien toegewezen. En in de toekomst is het niet uitgesloten dat er van bovenaf beslist zal worden welke speler welk rugnummer zal dragen.
Eigenlijk was het triumviraat Tateishi-Pinto-Brys gedoemd om te mislukken. Tateishi heeft van in het begin een muur gebouwd rond zichzelf en debatteerde over het sportieve uitsluitend met zijn verkenner Pinto. De Japanners hadden de indruk dat Brys bij het eerste het beste bod zou kunnen vertrekken en omgekeerd had Brys het gevoel dat hij niet kon wegen op het transferbeleid. De basis om het driejarenproject verder te zetten ontbrak.
Nicky Hayen blijft minstens tot eind deze week aan, maar in de coulissen heeft Pinto zijn netwerk aangesproken om een volledig nieuwe staf samen te stellen. Hij beschreef het profiel van de hoofdtrainer als iemand die in de eerste plaats collectief denkt. Een type dat in de ogen van de Japanners mijlenver afstaat van Brys.
‘Met Brys hadden we nooit gewonnen in Genk’
Een einzelgänger. Een man met een eigen agenda. Dat is het beeld dat bij het bestuur is blijven hangen van Marc Brys. ‘Met Marc hadden we een topcoach in huis die vooral met zijn eigen carrière bezig was’, zegt David Meekers. ‘Op het laatst was hij zijn eigen koers aan het rijden, al was hij niet altijd in de juiste richting aan het sturen. Laat het mij zo zeggen: hij heeft de laatste tijd niet gehandeld naar de geest van zijn contract bij STVV. En de voorbije weken was het momentum aan het keren. Het is misschien goedkoop om te zeggen, maar met Marc hadden we wellicht niet gewonnen in Genk. Hij ging altijd uit van dezelfde tactiek en heeft dit seizoen niet het maximale gehaald uit deze kern. Mensen willen dat niet zien omdat ze verblind zijn door zijn charme en charisma.’
Meekers erkent dat Brys enerzijds en CEO Takayuki Tateishi / sportief manager Andre Pinto anderzijds niet altijd op dezelfde golflengte zaten. ‘Tateishi had een transferlijst opgesteld en Marc had zijn eigen lijst. Daarom zijn we spelers misgelopen. Marc was zeer ontstemd over het feit dat de spelers er laat zijn bijgekomen en daar had hij eigenlijk een punt. Maar hij gaf ons steeds het gevoel dat het aan kwaliteit ontbrak en dat de kern onevenwichtig was samengesteld. Dat was de algemene teneur bij hem. En hij kaartte dat op een subtiele manier aan in de media. Je kan dat een paar keer aangeven, maar dat was al weken en maanden aan de gang. Hij had op een bepaald moment zonder te morren aan de slag moeten gaan met zijn kern.’
Het geflirt met Genk was voor het bestuur de druppel. Of beter gezegd: de manier waarop Brys met de situatie is omgegaan nadat het nieuws over gesprekken tussen de twee partijen was uitgelekt. Meekers beweert dat Brys hen niet op de hoogte had gebracht dat hij met Genk had gepraat, terwijl minstens één getuige het tegendeel claimt. ‘Ik heb van een journalist moeten vernemen dat Marc met Genk was gaan praten. Op zich hoefde hij ons daar niet over te informeren, maar ik vind het wel een teken van elementaire beleefdheid en respect om het wel te doen. De eerste reactie van het bestuur was: zand erover. Tenslotte ging het louter om een gesprek. Maar waarom moest hij bij TV Limburg en voor de aftrap tegen Charleroi het hele verhaal nog eens oprakelen? Hij mocht zijn drie assistenten blijkbaar niet meenemen naar Genk – dat was volgens hem het enige struikelblok tussen Genk en hem. Anders was hij weg geweest. Dat was pure provocatie naar ons toe. Ik ben ervan overtuigd dat hij niet meer in het project geloofde.’
