‘Het was moeilijk om aan voetbal te denken. Er is veel meer in de wereld dan voetbal.’ Je kon alleen medeleven voelen met Nuri Sahin in zijn emotioneel postmatchinterview na afloop van Dortmund-Monaco, de kwartfinale van de Champions League die 22 uur werd uitgesteld na een aanslag op de spelersbus van Borussia. Een terreurdaad tegen hét symbool van eenheid in het Ruhrgebied, een club waar de spelers aan de tapkraan staan op het jaarlijkse kerstfeest van de supporters.
Coach Thomas Tuchel was in alle staten na de onfortuinlijke nederlaag tegen de Monegasken. ‘De UEFA liet in een sms weten dat we een dag later al moesten spelen’, fulmineerde hij. ‘Alsof er slechts met een beker bier naar de spelersbus was gegooid. Wij zijn geen beesten.’ De Duitse kranten gaven hem overschot van gelijk. ‘Dit was sportief en menselijk onaanvaardbaar’, schreef Die Welt. ‘Het draait alleen om geld’, meende een supporter. ‘Wie denkt er aan de spelers?’
Volkomen terecht allemaal, want deze jongens waren niet meer of minder dan slachtoffers van een moordaanslag. Op een moment dat ze dit absoluut niet verwachtten. De begeleiding van spelers van topclubs lijkt immers steeds nadrukkelijker op een militaire operatie. Zo ook in Dortmund, waar de Borussen onder politiebegeleiding hotel L’Arrivée, een chic plattelandshotel met als slogan ‘wo sich Fuchs und Hase Gute Nacht sagen‘ (waar vos en haas elkaar slaapwel wensen), verlieten en naar hun gepantserde bus werden geloodst.
Het is echter al te gemakkelijk de schuld alleen bij de UEFA te leggen. Clubs en spelers moeten de hand in eigen boezem steken. De Europese voetbalbond had weinig keuze. Zo zag een week geleden de kalender van beide clubs eruit: vorige zaterdag competitieduels tegen respectievelijk Eintracht Frankfurt en Dijon, vandaag de return van de kwartfinale van de Champions League in Monaco, komend weekeinde alweer competitievoetbal, de woensdag nadien staat voor Borussia de halve finale van de Duitse beker tegen Bayern München geprogrammeerd en na alweer een weekend met competitiematchen zijn we op 2 en 3 mei aan de halve finales van de grote Europese beker toe. Om de drie of vier dagen een wedstrijd.
In hun zoektocht naar steeds meer geld zijn clubs en spelers verplicht om steeds meer matchen te spelen. De agenda zit overvol en op onvoorziene omstandigheden kan niet meer worden ingespeeld. In plaats van nog meer geld te eisen zouden voetballers beter eisen stellen op menselijk en sportief vlak.
Terreur blijft immers een heus probleem in het voetbal. Een massa mensen en veel media-aandacht: een mooier doelwit kunnen terroristen niet bedenken.
Sinds de mislukte poging om in november 2015 met bomgordels het Stade de France binnen te dringen, groeit het lijstje incidenten. Drie dagen na Parijs werd de interland Duitsland-Nederland afgeblazen en moest het stadion geëvacueerd worden. Kort nadien werd ook België-Spanje en enkele maanden later België-Portugal geschrapt. Gelukkig allemaal vriendschappelijke wedstrijden die nergens voor nodig waren.
Wie denkt dat de dreiging wel meevalt, willen we herinneren aan 10 december 2016. Toen ontploften vlak buiten de Vodafone Arena in Istanbul kort na afloop van een match tussen Besiktas en Bursaspor twee bommen, waarbij 31 politieagenten gedood werden.
De klok terugdraaien kan niet meer. We zullen dus moeten leren leven met meer en strengere controles wanneer we een stadion willen betreden en met sporters die nog meer afgeschermd worden. De ordediensten zullen zich moeten aanpassen aan de aard van de dreiging die voortdurend verandert. Vorig jaar aanvaardde de Raad van Europa een conventie over ‘de geïntegreerde veiligheidsaanpak bij voetbalwedstrijden en andere sportevenementen’. Dit ter vervanging van het akkoord van 1985, toen na het Heizeldrama de focus op hooliganisme lag.
Iedereen – ordediensten, supporters en spelers – moet zich aanpassen, want de moordenaars en haatzaaiers mogen hun zin niet krijgen. Helaas voor Nuri Sahin, maar the show must go on.
DOOR FRANÇOIS COLIN
‘Clubs en spelers moeten niet alleen aan geld denken. Ze moeten sportieve en menselijke eisen stellen.’
