“Kutcommentator van mijn kloten”, gevolgd door nog wat Beverse scheldtirades uitgesproken op een zeer agressieve manier. Zo werd ik begroet voor Beveren-Genk door een jongeman die zich verdienstelijk aan het maken was door geel-blauwe ballonnetjes en wc-papier klaar te leggen voor zijn supportersvrienden. De bedoeling was om extra sfeer te scheppen op de Freethiel.

Ik had eerst vriendelijk goedendag geknikt en liep daarna gewoon door. Ik ben wel wat gewend op dat vlak en zolang het bij verbaal geweld blijft, verlegt een mens zijn grenzen. Maar sommige dagen wil dat niet lukken en dus keerde ik op mijn stappen terug voor meer uitleg. Goed dat er een afsluiting tussen ons stond, want hij had vreselijk veel zin om mij kapot te maken. Dat zag ik niet alleen, hij zei het mij ook. Het voorval laat mij niet koud, vandaar dat ik deze column voor één keer gebruik als therapie. Het was erover schrijven of vechten. En hoewel het eerste ook moeite kost, ben ik in het tweede totaal niet onderlegd. Wat is dat toch dat ik, die door iedereen graag gezien wil worden, dit slag om slinger meemaak ? Mensen die daarvoor gestudeerd hebben, zeggen me dat de dag dat het mij koud laat, ik op dat vlak niet meer op de proef zal gesteld worden, want … les geleerd. Nu ja, het wordt nog een lange weg.

Geef mij dan maar die ontwapenende dame met haar mooie Limburgse tongval die mij ‘en passant’ vrijdag op Roeselare toeriep dat ze een fan van mij is. Toen keerde ik als vanzelfsprekend graag op mijn stappen terug, want fans moet je in dit vak koesteren.

Nee, ze was niet meegekomen met Davy Oyen en ja, ze was verbaasd dat ik haar accent kon lokaliseren. Na enig aandringen vertelde ze dat ze de mama was van Daan Vaesen. Alle wedstrijden vanaf de duiveltjes heeft ze van hem gezien en desnoods rijdt ze naar de andere kant van de wereld om haar zoon te zien sjotten.

Hij kreeg van mij eens de fles champagne na Roeselare-Club Brugge en dat was ook wel een beetje de oorzaak van haar sympathie voor mij. Nu ze toch even tegen mij kon praten, wou ze snel nog een vraagje stellen, waarop, volgens haar ineens strenge blik, maar één antwoord mogelijk was. “Het is niet omdat hij mijn zoon is, maar vind jij ook niet dat Daan een van de meest onderschatte voetballers in België is, mijnheer De Coninck ?”

Tja, nu je het mij zo vraagt en nadat ik hem later ook de hele match speciaal in de gaten hield, moet ik haar wel gelijk geven ! Dat ze mij daarop moest wijzen. Ik beloofde haar plechtig hierover niks tegen Daan te vertellen, hij zou ontzettend kwaad zijn op zijn mama. Ik moet mijn belofte breken, want Daan heeft de liefste mama van de wereld en dat moeten de mensen toch weten. De ontmoeting met haar maakte mijn weekend weer goed. Bedankt mama Vaesen ! S

door wim de coninck Cocommentator van BelgacomTV

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content