Het verhaal is zo onwaarschijnlijk dat men er geen film van zou durven te maken. Nochtans heeft het script van de Carolo’s alles van een blockbuster. Laten we de thriller in zwart-wit even terugspoelen en weer afspelen.
Om de eerste lijnen te lezen van het scenario dat de Zebra’s dit seizoen schreven, moeten we de grens met Nederland over, naar Mierlo in Noord-Brabant. Het is daar dat Felice Mazzu en zijn staf de eerste scènes draaiden van hun nieuwe prent, een heuse langspeelfilm waarvan het happy end slechts enkele momenten voor het einde van de draaitijd duidelijk werd.
Het seizoen van de Karolingse successtory begint zonder Jérémy Perbet en Dieumerci Ndongala, die de cast verlaten hebben om mee te spelen in de nieuwe blockbuster van AA Gent. De nieuwe acteurs hebben weinig ervaring en de eerste fragmenten worden voltooid zonder één enkel gemaakt doelpunt. Het duurt tot een vriendschappelijke wedstrijd in Frankrijk en een knal met rechts van Benjamin Boulenger (die depanneert als linksback) voor we de eerste aanwijzingen van een actiefilm te zien krijgen. Maar de nieuwe prent van Mazzu wordt niet echt geprezen door het grote publiek en de critici kijken er zelfs op neer. Het dreigt een flop te worden. ‘Op dat moment was er twijfel bij de entourage en ook bij de pers, bij veel mensen’, erkent de coach van Sporting. ‘Maar wij als staf zaten gewoon in een periode van hard werken. De voorbereiding is een bijzondere tijd, waarin er weinig zekerheden bestaan.’
De acteurs zelf blijven er schijnbaar rustig onder. En producer Mehdi Bayat zorgt voor de promotie van zijn nieuwe geesteskind. ‘De voorbereidingswedstrijden verliepen inderdaad niet zo geweldig, maar ik ben in die periode blijven herhalen dat ik er nog nooit zo veel vertrouwen in had dan dit jaar, en dat we een kandidaat zouden zijn voor play-off 1’, glimlacht de afgevaardigd bestuurder van Charleroi wanneer hij erop terugkijkt. ‘Uiteindelijk waren die slechte resultaten vooral het gevolg van het feit dat Felice Mazzu zijn kern zo goed kende. Dat waren echte oefenmatchen. Felice speelde voor laborant, hij probeerde een paar formules uit, deed een testje hier en daar… Onder meer die fameuze 3-5-2. ‘
‘Ik hou ervan om verschillende systemen te trainen in de voorbereiding. Dan zijn de spelers zich bewust van die mogelijkheden’, vertelt Mazzu, die ook uitlegt waar dat potentiële nieuwe systeem vandaan kwam: ‘We hadden veel kwaliteit centraal in de verdediging. Vandaar dat zo’n opstelling interessant kon zijn.’
Het is nochtans met een 4-2-3-1 dat de eerste draaidag wordt begonnen. De eerste episode toont een weerbaar Waasland- Beveren. Parfait Mandanda moet in zijn enige optreden dit seizoen enkele mirakels verrichten. En dan, helemaal op het einde, verschijnt Steeven Willems om een onwaarschijnlijk scenario te schrijven. ‘Dat was het eerste sleutelmoment van het seizoen’, zegt Bayat. ‘Heel het stadion legt zich al neer bij de verliespunten en opeens – padadam! – winnen we. Het is het verhaal van het seizoen, het begin van wat we Felice Time zijn gaan noemen.’
BEELDTAAL
Om zijn groep scherp te houden maakt Mazzu gebruik van beelden. De videoseance wordt een terugkerende gimmick. Mazzu gebruikt ze om David Pollet te feliciteren, die werd afgebrand wegens zijn offensieve rendement, maar die ‘zich uit de naad liep voor de ploeg’ tegen Oostende: ‘De supporters zien alleen de goal die hij had moeten maken, maar ik zie zijn loopwerk. Hij ging in de toegevoegde tijd nog de linksachter van de tegenstander tackelen. Het is door die spirit dat we ons geplaatst hebben voor play-off 1.’
De methode maakt indruk. Hamdi Harbaoui bevestigt enkele dagen na zijn komst dat hij ‘veel respect heeft voor David, omdat hij alles geeft voor de ploeg.’ Mazzu gebruikt ze ook om enkelen die van het juiste pad afdwalen terecht te wijzen, bijvoorbeeld de verkeerde keuzes van Mamadou Fall of het overdreven individualisme van Cristian Benavente. ‘Ik toon die beelden niet om de ene of de andere in zijn hemd te zetten, maar om de spelers te tonen waar het bij Charleroi om draait: het collectief, niet het individu’, vat Mazzu samen.
Het scenario wordt bijna sciencefiction wanneer Charleroi bij het begin van de herfst op kop staat. ‘We hebben daar twee weken mee kunnen pochen’, weet Mehdi Bayat nog. ‘Het is niet meer dan een voetnoot natuurlijk, maar het zet je wel op de goeie weg.’
‘Dat we eerste stonden, deed onze spelers beseffen dat we met de beste ploegen meekonden. Mentaal was dat belangrijk’, nuanceert Mazzu, die zijn spelers graag laat teren op revanche. ‘Er lopen er hier inderdaad een aantal rond die weg moesten bij andere clubs’, bevestigt Dessoleil. En die willen natuurlijk iets bewijzen.
De trainer hangt ook met plezier artikels uit de pers op, uitlatingen van analisten die hun twijfels hebben bij het welslagen van het seizoen van de Zebra’s. Mazzu houdt zijn groep waakzaam met kortetermijndoelstellingen: zolang mogelijk in de top drie blijven, thuis niet verliezen, bij de winterstop in de top zes staan…
Mazzu spreekt tot de harten, Bayat tot de portemonnees. ‘Mijn rol is om de trainer daarmee te ondersteunen, zodat de motivatie intact blijft en het vuur blijft branden. Ik geloof erg in dat premiesysteem als het goed benut wordt. Het mag natuurlijk geen routine worden.’ Zo keert de afgevaardigd bestuurder van Sporting dubbele premies uit op sleutelmomenten, zoals na de zege in Sint-Truiden op het eind van het seizoen.
SPANNING
Dan komt de winter en die heeft het gezicht van Lukasz Teodorczyk. De Pool brengt kilte in de harten van de Carolo’s, die het jaar afsluiten met nul op zes. Het scenario heeft nood aan een nieuw elan. Bayat schrijft eraan op de transfermarkt.
Mazzu haalt een metafoor boven: ‘Het is als bij een koppel. Je bent jaren samen met een vrouw en op een moment moet het vuur weer wat aangewakkerd worden. Dan moet je haar verrassen, met een reisje, of een nieuwe auto, of wat er binnen je mogelijkheden ligt… Welnu, iedereen was verrast door wat we in Oostende deden. Verrassen en een nieuwe uitdaging hebben, dat heeft de machine weer op gang getrokken.’
Het is het begin van een serie wedstrijden waarin de bankzitters voortdurend de ploeg ter hulp komen. Doublures die even sterk spelen als de hoofdacteurs. ‘We spelen dit seizoen niet met elf’, voorspelde Javier Martos al in de zomer. ‘Met deze groep zullen we langer de frisheid kunnen behouden en op verschillende manieren voetballen.’
Mazzu ligt met zijn keuzes aan de basis van de Felice Time, maar hij is niet de enige hoofdrolspeler. Zijn acteurs weten op de juiste momenten te improviseren. Dessoleil geeft een voorbeeld: ‘Als we tien minuten voor tijd een goal slikken, zoals op Genk, dan kan de coach ons niet de levieten lezen zoals tijdens de rust op Westerlo. Toch hebben we weten te reageren en scoorden we de gelijkmaker. Dat is het bewijs dat de groep gerijpt is.’
Enkele dagen voor de match op Lokeren geeft de verdediger toe dat de spanning voelbaar is in de groep, die beseft dat het oordeel van het hele seizoen zal afhangen van die laatste negentig minuten op Daknam. ‘In die wedstrijd heb ik in de groep de meeste stress gevoeld’, zegt ook Mazzu. ‘Maar Charleroi was toch volwassen genoeg om daarmee om te gaan en achterin de nul te houden, zelfs toen we met tien kwamen te staan. De angst stond niet in de weg van de goede organisatie en beheersing.’
TIEN AFLEVERINGEN EXTRA
Mehdi Bayat is gul met premies en met verschijningen voor de camera’s. Hij herinnert iedereen er graag aan dat dit succes het eindpunt is van ‘een werk van lange adem, met een zeer duidelijke gedragslijn’. Hij praat over heel Charleroi, ‘een collectief dat in staat is om individuele spelers te laten uitblinken’.
Het is dit seizoen wel niet vooraan dat de talenten tot ontwikkeling kwamen. ‘Als technische staf weten we dat we moeten bouwen op wat we goed kunnen’, analyseert Mazzu. ‘En wat we dit seizoen erg goed hebben gedaan, is verdedigen. Het is omdat we de op één na beste verdediging van het land hadden, dat we play-off 1 gehaald hebben. Uiteindelijk heb ik ook liever een ploeg die hard werkt dan dat ik mijn doelstellingen haal dankzij de individuele kwaliteiten van één of twee spelers.’
‘Wie zou in het begin van het seizoen gezegd hebben dat Charleroi vijftig punten zou halen?’, besluit Dorian Dessoleil. Veel mensen geloofden er inderdaad niet in. Misschien slechts een dertigtal: een ambitieuze producer met wat centen, enkele geïnspireerde scenaristen achter de camera en een handvol acteurs die wilden bewijzen dat zij hun plaats op de rode loper verdienden. Het succes volgde. Het publiek vraagt om een sequel. Die zal gedraaid worden in tien afleveringen en de zaal zal ongetwijfeld vol zitten.
DOOR GUILLAUME GAUTIER – FOTO’S BELGAIMAGE
