Binnenkort word je lerares lichamelijke opvoeding ?

Ja, bij ons verloopt die opleiding anders dan bij jullie. Bij ons moeten de studenten vier keer per jaar examens afleggen. En of je daarnaast vaak de lessen bijwoont of niet, heeft weinig belang. Er is de leerstof en je moet er maar voor zorgen dat je die kent. Zolang je examens goed zijn, is er geen probleem. Tot nu toe heb ik niets gemist. Telkens als het nodig was, heb ik me naar Kroatië begeven. Dit jaar ben ik aan mijn laatste sessie toe. Als ik daarin slaag, krijg ik het diploma. Ik zou met dat diploma ook in België kunnen lesgeven. Maar dat ga ik niet doen, ik denk dat ik daarvoor de tijd niet heb. Vedran, de baby, ik vermoed dat ik thuis werk genoeg zal hebben.

Hoewel Kroatië een klein land is, boekt het in de sport sprekende successen. Wat is het geheim ?

Er is geen geheim. Het is een kwestie van opvoeding. In Kroatië houdt iedereen van sport. Het onderwijs heeft zich aangepast aan de eisen van de mensen, die vinden dat lichamelijke opvoeding van wezenlijk belang is. Ik denk dat het klimaat een grote rol speelt. Als ik de Belgische kinderen bezig zie : ze zitten hele dagen computerspelletjes te spelen. In Kroatië spelen de kinderen buiten en profiteren van de zon. Ze nemen een bal onder de arm en gaan er zich buiten mee amuseren. Ze spelen eens voetbal, een andere basketbal of volleybal. Of ze gaan eens in de zee zwemmen. Bij ons worden kinderen atleten zonder dat ze het zelf weten.

Let je een beetje op het eten van Vedran ?

Ik probeer Vedran zoveel mogelijk te verwennen op het gebied van eten. We eten zeer veel vis : ook dat maakt deel uit van onze cultuur. Zoals alle volkeren van de zee, geloof ik. Wat me in België verbaast is dat jullie zout en suiker onder elkaar mengen. Allemaal in één bord. Ik geef een voorbeeld, een klassieker : Parmaham met meloen. Zout met zoet in één bord. Ik vind dat ongelooflijk. Bij ons is zoiets niet denkbaar. Het is trouwens om die reden dat wij de Chinese keuken niet bijzonder appreciëren. Als ik kook voor Vedran, probeer ik trouw te blijven aan de essentie van de traditionele Kroatische keuken.

Is Vedran gulzig ?

Gulzig zeker niet, maar hij weet wat goed is. Nu, hij is daar zeer gematigd in : het voetbal vraagt veel opofferingen.

Beheerst voetbal jullie leven niet ?

Mijn man kan goed een grens trekken tussen zijn werk en de rest van zijn leven. We proberen zoveel mogelijk te doen. We streven naar een evenwicht tussen ons privé- en ons professioneel leven. Om dat te bereiken moeten we veel met elkaar spreken, van gedachten wisselen. Alles is belangrijk in het leven. Maar het belangrijkste is de familie.

Je hebt een tweelingzus. Is het lastig om van haar gescheiden te zijn ?

Ik mis mijn zus enorm. We waren in Kroatië altijd samen, al wil ik hier toch het beeld ontkennen dat wij vanop afstand voelen wat er met de andere gebeurt. Dat is ook gebleken toen ik haar vertelde dat ik in verwachting was. Daar had ze niet aan gedacht. Het was een hele schok voor haar. Ze is van vreugde in huilen uitgebarsten, er was geen stoppen aan. We hebben een heel speciale band, die kan niet verwoest worden. Maar die band belet ons niet om elk ons eigen leven te leiden. En mijn leven, dat is Vedran.

Ben je al bezig met de bevalling ?

Absoluut niet. We volgen de evolutie van de foetus – zoals iedereen, zeker. De bevalling zal in Seraing plaats hebben, in het ziekenhuis van Bois de l’Abbaye. Hoe dan ook, aan onze passage in Luik zullen we levenslang een souvenir overhouden.

door Daniël Renard

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content