Ruim vijf jaar geleden is het geleden dat Axel Witsel in een wedstrijd tussen Anderlecht en Standard zijn tegenspeler Marcin Wasilewski met een drieste tackle in de grond boorde. De Pool liep een dubbele beenbreuk op en de hallucinante beelden van de aanslag gingen de hele wereld rond. Het Belgisch voetbal liet zich van zijn slechtste kant zien, het leek erop dat de ontsporing en agressiviteit nu wel hun hoogtepunt hadden bereikt, al scheen dat toen op het veld niet te zijn doorgedrongen. Toen Dieumerci Mbokani later in die wedstrijd scoorde vond hij het nodig om het publiek nog wat uit te dagen.
De verontwaardiging was groot, het was tijd voor bezinning en er zou een commissie worden opgericht om een en ander aan te pakken. Maar al snel waaiden deze woorden weg. Er gebeurde amper iets. Hooguit waren er nieuwe discussies als een of andere voetballer zichzelf weer eens had vergaloppeerd. Waarop er weer werd overgegaan tot de orde van de dag. Die besluiteloosheid bleek eigen aan het voetbal.
De macabere tifo die afgelopen zondag op Sclessin te zien viel, toont dat er ook in de (sport)maatschappij geen grenzen en normen meer zijn. Natuurlijk kan je discussiëren over de vraag hoe zo’n reusachtig spandoek, al dan niet met misleiding, het stadion binnenkwam, veel erger is het dat zieke geesten in deze tijden van terreur en angst ongeremd het voetbal kunnen gebruiken als podium voor hun woede en haat.
Het bestuur van Standard slaagt er maar niet in zijn supporters te controleren. Voorzitter Roland Duchâtelet, die anderhalf jaar geleden in zijn bureau werd bedreigd en lang leed onder die traumatiserende ervaring, brandende toortsen tijdens een eerdere wedstrijd tegen Anderlecht, voetzoekers, Bengaals vuur, te weinig slagvaardig werd er toen vanuit de club opgetreden, hoe moeilijk het ook is om dat soort excessen een halt toe te roepen. De ultra’s van Standard bleven een spoor van vernieling zaaien, zoals een paar maanden geleden nog voor de Europese wedstrijd op Feyenoord toen de confrontatie met de Rotterdamse supporters werd gezocht terwijl daar geen enkele aanleiding voor was. Het Luikse bestuur stond erbij en keek er machteloos naar. Eerder leek al dat niemand in die zeer grimmige sfeer de confrontatie met de harde kern écht durfde aan te gaan.
Standard is een prachtige club met een hondstrouwe aanhang. Doorgaans is de sfeer nergens zo goed als op het kolkende en bruisende Sclessin. Maar te vaak slaagt een kleine minderheid erin dat te verstoren. En telkens opnieuw kunnen ze de aandacht van de hele wereld trekken. De foto’s van het lugubere spandoek konden door sommige kranten niet groot genoeg worden afgedrukt. Juist daar is het de bedenkers en makers van deze tifo om te doen. Ze staan opnieuw in het brandpunt van de belangstelling. Misschien moeten ook de media wat omzichtiger met het afdrukken van dat soort beelden te werk gaan.
Na de wansmakelijke vertoning in Luik wordt er opnieuw gepraat over het oprichten van een commissie. Vanuit alle hoeken werd er verontwaardigde taal gesproken en scherp gereageerd. Ook de voetbalcel van Binnenlandse Zaken wil in actie treden. Het is het minste wat je kan verwachten. De praktijk leert dat het vaak anders wordt als de emotie is verdreven. Terwijl rigoureuze maatregelen zich nu meer dan ooit opdringen voor het escaleert. Wie nu nog blijft toekijken geeft zichzelf een brevet van onmacht. Ook Standard moet krachtig optreden, voor het helemaal wordt gegijzeld door een klein deel van zijn aanhang en zijn imago verder besmeurd raakt.
Dat Standard met een zege zijn kansen op play-off 1 gaaf hield, was maar een voetnoot op deze zwarte namiddag. De Rouches werden geholpen door de volkomen onterechte uitsluiting van Steven Defour. De middenvelder had voor zijn terugkeer naar Standard (te) stoere taal in de mond genomen en leek zichzelf in die vijandige sfeer goed te controleren. Dat hij twee keer de bal wegtrapte en daarvoor telkens geel kreeg, was van de kant van scheidsrechter Alexandre Boucaut niet echt een staaltje van fijnzinnigheid.
Maar dat scheidsrechters niet altijd psychologen zijn die de sfeer van een wedstrijd aanvoelen, dat is een ander verhaal.
DOOR JACQUES SYS
Wie nu nog blijft toekijken…
