Volgens zijn oom was voetbal de enige kans om iets van zijn leven te maken. Zijn ouders zetten hem daarom als vijfjarige op een vliegtuig naar Frankrijk. Het begin van een hallucinante tocht. Didier Yves Drogba Tébily heeft zijn kans gegrepen.

door Steve Van HErpe

2004 : finalist met Marseille in de UEFA Cup en Speler van het Jaar in Frankrijk. 2005 : Engels kampioen en bekerwinnaar met Chelsea. 2006 : Engels kampioen met Chelsea, Ivoriaans en Afrikaans Voetballer van het Jaar, en finalist met Ivoorkust in de Afrikacup. Het palmares van de nu 29-jarige Didier Drogba oogt indrukwekkend. Daar kan in 2007 nog wat bijkomen, want ondanks de interne strubbelingen is Chelsea de enige ploeg die Manchester United nog van de titel kan houden, doen ‘The Blues’ nog mee in de beker en spelen ze straks in de kwartfinales van de Champions League tegen Valencia. Bovendien voert Drogba momenteel de topschuttersstand aan in Engeland. Wie is deze zwarte parel ?

Nonkel Michel

Zonder zijn nonkel Michel Goba had het leven van Didier Drogba er ongetwijfeld helemaal anders uitgezien. Hij was het die de ouders van Didier ervan overtuigde om hun zoontje te laten voetballen. Michel Goba kwam redelijk goed aan de kost als profvoetballer. Hij speelde in de punt van een aantal Franse tweedeklasseploegen en van de Ivoriaanse nationale ploeg. Vader en moeder Drogba zetten hun vijfjarig zoontje op een vliegtuig richting Brest, waar nonkel Michel op dat moment voetbalde. Kleine Didier groeide op aan de zijde en onder de hoede van een prof- voetballer.

In 1986 keert hij terug naar Ivoorkust, waar hij zijn ouders, broers en zussen na drie lange jaren terugziet. De dan achtjarige Drogba is voor het leven besmet met het voetbalvirus van zijn nonkel Michel. In Abidjan, de hoofdstad van Ivoorkust, vind je ‘Tito’ in de volkswijk Yopougon terug op lokale voetbalpleintjes in een shirtje van Argentinië, gekregen van wie anders dan … nonkel Michel.

In interviews is Drogba lyrisch over zijn jeugdjaren in Ivoorkust. Hij heeft het dan over de geur van de bananenpuree van zijn moeder, over zwemmen in de Agnébirivier, over warme watervalachtige stortbuien, … Hij is op en top Afrikaan en bij elke terugkeer naar zijn geboorteland bloeit hij open. Volgens nonkel Michel was Didier in zijn jeugdjaren trouwens de beste danser van de wijk. Ritme zit in zijn lijf. In de Ivoriaanse nationale selectie moet Drogba qua stemmingmakerij naar eigen zeggen alleen onderdoen voor Didier Zokora, ex-Racing Genk en momenteel bij Tottenham. Als je Drogba mag geloven, is het in de Ivoriaanse nationale ploeg lachen en zingen van de eerste tot de laatste minuut. En dat werkt aanstekelijk. Zo vroeg Sylvain Wiltord aan Drogba of hij niet voor Ivoorkust mocht spelen, toen hij de ‘Olifanten’ bezig hoorde in de kleedkamers net voor een vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk.

Nochtans heeft het niet veel gescheeld of Drogba voetbalde zelf voor ‘Les Bleus’. Als jongere speelde hij met de gedachte om de Franse nationaliteit aan te vragen, maar aangezien hij nooit geselecteerd werd voor de Franse belofteploeg, liet hij dat plan varen. In Ivoorkust zijn ze er niet rouwig om. Drogba leidt de Olifanten begin 2006 naar de finale in de Afrikacup, waarin ze het opnemen tegen het Egypte van Ahmed Hassan. De wedstrijd eindigt op 0-0, penalty’s moeten de beslissing brengen. Egypte wint met 4-2. Drogba mist zijn strafschop …

Een paar maanden later maakt Drogba wel het allereerste doelpunt ooit voor Ivoorkust op een WK … tegen Argentinië. De Ivorianen overleven de eerste ronde in Duitsland niet. Na verlies tegen Argentinië (2-1) en Nederland (2-1) verlaten ze het toernooi echter met opgeheven hoofd door met 3-2 te winnen van Servië-Mon- tenegro.

Populairder dan Van Buyten

Terug naar Abidjan. In 1989 heerst er een economische crisis in Ivoorkust en de ouders van Drogba raken hun job kwijt. Ze besluiten hun voetbalzoon opnieuw naar zijn nonkel in Frankrijk te sturen. Ook nu gaat Didier moederziel alleen. De prille tiener schrijft zich in bij Duinkerken en debuteert, tot grote frustratie van zijn nonkel, als rechtsachter. “Wat doe je daar achteraan ? Ga vooraan spelen ! In het voetbal tellen alleen de aanvallers.” De woorden van zijn nonkel hebben effect : het duurt niet lang of Tito speelt in de spits.

In 1991 komen de ouders van Drogba ook in Frankrijk wonen. Didier, normaal gezien bij de besten van de klas, moet voor het eerst zijn jaar overdoen. Vader en moeder Drogba zijn woedend en verbieden hem een jaar lang te voetballen. In 1993 tekent Drogba op vijftienjarige leeftijd bij Levallois, waar hij onder de vleugels van de Joegoslavische oud-international Srebrenko Repcic terechtkomt. Die ziet meteen dat het de jonge Ivoriaan menens is. In twee seizoenen bij de min-17-jarigen scoort Drogba dertig doelpunten. Het levert hem een plaatsje op in de eerste ploeg van Levallois, op dat moment in de tweede klasse. Hij krijgt echter niet het vertrouwen van de coach en blijft steken op de bank. Eén keer mag hij tien minuten invallen … en hij scoort. In 1998 koopt Le Mans, een andere tweedeklasser, de talentvolle spits. Daar speelt hij 3,5 jaar, kent veel ups en downs, raakt een paar keer geblesseerd en scoort in totaal slechts twaalf keer.

Toch heeft eersteklasser Guingamp in de winter van 2001 150.000 euro over voor de 23-jarige Drogba. Een goeie investering, zo blijkt, want de Ivoriaan scoort er twintig keer in anderhalf seizoen. Bertrand Marchand, Drogba’s trainer bij Guingamp, vergelijkt hem met de allerbeste spitsen. “Met zijn penetratievermogen, zijn fysieke kracht, zijn technisch vernuft voor doel en zijn mentaliteit doet hij me denken aan een mengeling van Thierry Henry en Marco van Basten.” Zijn ster is duidelijk rijzende.

In 2003 verhuist Drogba voor zes miljoen euro naar Marseille, waar op dat moment ook de bij de fans hyperpopulaire Daniel Van Buyten actief is. Drogba mist zijn entree bij Olympique Marseille niet en veegt ‘Big Dan’, die trouwens in de loop van het seizoen naar Manchester City verhuist, van de eerste plaats in de populariteitspolls. Hij maakt negentien goals in de competitie, elf in Europa en wordt uitgeroepen tot Speler van het Jaar in Frankrijk. De nieuwe ’tovenaar’ speelt met Marseille de UEFA Cupfinale tegen Valencia, die, na een terechte rode kaart voor Fabien Bar-thez, met 2-0 verloren gaat.

Door zijn uitzonderlijk carrièreverloop is Drogba ondertussen ook een interessant marketingfiguur geworden. Zo heeft streetwearfabrikant Airness 150.000 euro per seizoen over om de aanvaller zijn voet- balschoenen te laten dragen.

Kortom, het gaat de Ivoriaanse aanvaller voor de wind. Hij zweert ook bij Marseille, de club van zijn hart, te zullen blijven, maar zwicht uiteindelijk voor de ‘charmes’ van RomanAbramovich. Chelsea betaalt maar liefst 36 miljoen euro voor de spits.

In de bovenste lade bij José

Na twee redelijke seizoenen lijkt Didier Drogba bij Chelsea helemaal op kruissnelheid te komen. Met achttien doelpunten voert hij de topschutterslijst aan. In een recent interview vraagt France Football hem of hij zich tijdens de eerste twee seizoenen misschien nog moest aanpassen aan Engeland ? “Nee, ik denk het niet. Ik heb vooral twee jaar nodig gehad om Marseille te vergeten.”

Nu, zo dramatisch slecht zijn die eerste twee jaren niet. In het seizoen 2004/2005 maakt hij tien doelpunten. In het daaropvolgende seizoen zijn er dat twee meer en geeft hij bovendien de meeste assists (11) in de Premier League. Dat geeft aan dat hij een echte ploegspeler is. Een speler die verder denkt dan het individueel belang. Niet verwonderlijk dus dat José Mourinho hem absoluut bij Chelsea wilde. Mourinho ligt ook aan de basis van de contractverlenging van Drogba tot 2010. Sinds begin 2007 verdient ‘Drogs’ of ‘Top Drog’, zoals de supporters hem noemen, negen miljoen euro per jaar.

Dat hij uitgegroeid is tot een vaste waarde bij Chelsea, is helemaal niet zo evident. Het is bijvoorbeeld Mateja Kezman, Eidur Gudjohnsen en Hernán Crespo nooit echt gelukt. In de Engelse pers werd Drogba overigens tot voor kort smalend ’the diver’ genoemd. Zelfs zijn eigen supporters hadden het soms moeilijk met de ‘vallende ziekte’ van de Ivoriaanse spits. Maar dit seizoen heeft hij alle critici overtuigd. Hij schittert terwijl de ploeg sputtert.

Door Steve Van Herpe

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content