Het Franse kustdorpje Lacanau is de uitvalsbasis van de verslaggevers van Sport/Voetbalmagazine. Deze week: vreemde kapsels, een vliegtuig dat niet in Bordeaux stond en croissants die door de lucht vlogen.

Je mist pas iets als je het niet meer hebt. Het flitste door ons hoofd, op de weg naar het noorden, naar Lille, afgelopen vrijdag een door Belgen bezette stad. Vrienden vroegen ons de voorbije weken af en toe of we het niet te ver vonden, elke dag van Lacanau naar Le Haillan, het trainingsoord van de Belgen. En of we het leven in de stad niet misten, daar in dat rustoord voor bejaarde vakantiegangers en een paar hippe surfers. Af en toe doken hier ook wat fans op, de voorbije week vooral Duitsers.

Dubbel neen dus. Het leven aan de Atlantische kust valt aan te bevelen. Op elk terrasje nog een stoeltje vrij, zelfs in de zon. Ook al heb je niet gereserveerd, een plaats in een restaurant is geen probleem. Straks wordt dat anders, bezweert een verkoper van slippers. Dan verdrievoudigt de bevolking in dit dorpje, gaat het van 4000 naar 15.000. Dan wil het wel wat drukker worden in die ene hoofdstraat, en moet er geld worden verdiend om de rest van het jaar door te komen. Na 15 augustus herneemt de kalmte weer.

EEN OEKRAÏNER ACHTER HET FORNUIS

Hoe anders is het in Bordeaux. Maandag wilde een collega snel even de stad in. Zuchtend kwam hij uren later weer thuis. Een drama, de combinatie van werk, toerisme en la fête du vin. Neen, geef ons dan maar de rust van Fred’O, de oesterbar naast ons huurhuis. Met een coole, hippieachtige Franse huisbaas en een Oekraïner achter het fornuis. Ze zijn net open, het was de voorbije maand wat improviseren. Zo lijkt ook zijn leven, als logistiek medewerker van Artsen zonder Grenzen was hij al drie keer op missie in Afrika. Daarna baatte hij ook een surfschool uit. Nu serveert hij oesters en ander lekkers, is hij ’s morgens point pain voor de buurt en is er ’s middags taart en koffie voor de oudjes die even verderop logeren en die we – tot onze grote verbazing – onder begeleiding van een gids door de straten van Lacanau zagen wandelen.

Her en der staan tussen de moderne vakantievilla’s immers nog oudere huizen, uit het begin van de vorige eeuw. Wat kleiner dan de boerderijen in het achterland, maar toch opmerkelijk qua bouwstijl. Af en toe komen ze op de markt en zijn ze direct weer weg. De streek is overigens behoorlijk duur, een beetje huis haalt hier snel de 400.000 euro. De oudere boerderijen in Frans-Baskenland, vertelt de gids, werden zelden verkocht. Ze bleven in de familie, vanwege een vrij eigenaardige erfgewoonte. Ouders schonken hun woning aan de eerstgeborene. Die moest in ruil de hele familie, inclusief de ouders, opvangen, tot die het huis uit gingen. Als de tijd rijp was, schonk een gezin hun huis dan weer door aan hun eerstgeborene, enzovoort.

Als volger van de Belgen zagen we de uithoeken van Frankrijk. Bordeaux-Nice-Lille, een bredere EK-driehoek kon je hier niet trekken. Een drama was de transfer donderdag van Lacanau naar Lille, via de A10 en de A1, een tripje van een goeie 850 km. Een paar ongevallen in Parijs, eentje vlak voor Lille, en de middag- en namiddagspits van donderdag draaide in de soep. Alleen alternatieven van alternatieve wegen hielpen ons vooruit. Het ideale moment om Noord-Frankrijk te verkennen. Een paar dorpjes kwamen ons nog bekend voor ook, omdat ze op het parcours van Parijs-Roubaix lagen.

Het deed ons terugdenken aan een oud verhaal, de laatste honderd kilometer op het parcours van de helleklassieker. Honderd kilometer met de fiets dokkeren over en springen op de kasseien, met op het einde een fringale, een hongertje van jewelste. Zelden zo’n klop van de hamer gehad. Maar niet lek gereden! Dat gebeurde wel twee dagen later, na 100 meter, op een gewone asfaltweg… Pech zit soms in een klein keitje.

Collega’s die met het vliegtuig kwamen, waren donderdag evenmin beter af. Op het moment dat hun vliegtuig in Bordeaux had moeten vertrekken, stond het nog aan de grond in… Birmingham. Gelukkig is de bondscoach van enorm goeie wil. Hij stelde de persconferentie de dag voor de wedstrijd met een uur uit en wachtte tot iedereen in Lille was. De commentaren, ’s anderendaags na de nederlaag, werden er niet milder door.

KORTE LONTJES

Na een aantal weken kruipt zo’n toernooi wel in de kleren. Woensdag verscheen Marc Wilmots op de persconferentie met een hand in een groot verband. Zondagavond zagen we in Toulouse een collega met een arm serieus ingepakt. Een momentje vrij had hij opgevuld met voetballen en daarbij was hij slecht neergekomen. Resultaat: een breuk in het midden van de arm. Netjes recht, dat viel mee, maar zijn biefstuk zelf snijden is er niet meer bij.

Dat soort ongemakken verbleken in het niets bij het incident eerder op de week in de ontbijtzaal van een hotel met een deel van de Belgische pers. Alles begon bij een lacherige opmerking over een T-shirt, maar voor iedereen het goed besefte, eindigde het in een discussie waarin even werd gedreigd met een mes en daarna werd gegooid met croissants en ander voedsel. Als de spanning oploopt en de vermoeidheid een rol begint te spelen, zijn de lontjes soms kort.

Woensdag wandelden we met één van de hoofdrolspelers van dat incident naar de auto. Hij werd plots emotioneel en begon, zomaar uit het niets, over thuis, de gespannen relatie met zijn ex-, de moeilijke verhouding met zijn kinderen. Als vermoeidheid toeslaat, worden mensen ook triest…

In Lille zijn ze met duizenden om de Belgen tegen Wales naar de zege te schreeuwen. Onder hen, toevallig gespot in de buurt van de Grand Place: Justine Henin. Zelf lokte ze indertijd honderden fans naar de Porte D’Auteuil, tijdens Roland Garros. Nu komt ze zelf.

Dans le Nord il pleut. Zo zie je de tranen van de fans niet.

DUITSERS OP UTAH BEACH

De kapster lacht, als we haar in het weekend kruisen in de hoofdstraat van Lacanau. Toujours là, les Belges… Ja, maar niet voor lang meer, Het EK zorgt bij haar voor een speciale koorts. Jongens komen met hun smartphone langs en vragen om kapsels zoals spelers van de Franse nationale ploeg. Of dat van Cristiano Ronaldo. Neen, niet dat van Radja. De broek van Kiraly zien we ook nergens hangen tussen de surfkleren.

Op de radio richting Bordeaux, waar Duitsers nu regeren. Le Tour. Aankomst van de eerste rit: Utah Beach, een van de stranden van de geallieerden. Radiozender RMC polst naar kandidaat-winnaars bij zijn studiogasten. Marcel Kittel. André Greipel. Duitsers die zegevieren op Utah Beach?

Niet dus. Ene Mark Cavendish steekt daar een stokje voor.

DOOR PETER T’KINT IN LACANAU – FOTO’S BELGAIMAGE

De broek van Kiraly zien we nergens hangen tussen de surfkleren.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content