Eén van de bekendste voetbalvrouwen in België is Lucienne ‘Kiki’ Vanden Stock. De vrouw van de voorzitter én madame merchandising in Anderlecht. Relaas van een aangename dag in haar spoor.

Ze aarzelde, Kiki Liebaert, de echtgenote van Anderlechtvoorzitter Roger Vanden Stock, toen ze de vraag kreeg voor een reportage over haar en de fanshop van Anderlecht, die ze runt. Te veel kritiek kreeg ze er al voor, vindt ze, van fans en pers. “Jullie schrijven toch maar dat dit een familiebedrijf is. Je moet de mensen ook niet jaloers maken. Ik blijf liever in de schaduw.”

Uiteindelijk stemde ze toe. En het werd een leuke ontmoeting met iemand die bevlogen over een laat ontdekte passie vertelt.

Een jaar of zeven geleden begon het. “Mijn dochters werden groot, het waren lange dagen thuis, je kent dat. Om iets te doen, stelde ik na het ontslag van Graeme Rutjes voor dat ik de winkel zou doen. Ik had toen ook nog geen kleinkinderen.”

Helemaal vreemd was de zakenwereld niet voor haar. Kiki Vanden Stock groeide op als de dochter van een brouwer in Wetteren. “We woonden bij de brouwerij. Het huis stond aan de straat en de brouwerij lag achter het huis. Ons vader had graag dat één van zijn vier dochters af en toe een handje uitstak of wat pr deed. Al was het maar dat we met hem op café een stuk chocolade aten ( lacht). Mama stuurde altijd één van de dochters mee, dan wist ze dat hij wat sneller naar huis zou komen. Mijn drie zussen zijn wel veel ouder, ik ben een nakomelingetje. Elk dorp had in die tijd zijn dokter, apotheker, notaris, pastoor, maar ook een brouwer. Toen ik mijn man ontmoette, had mijn vader de brouwerij al verkocht. Veel heeft hij niet kunnen genieten van zijn pensioen, want zes maanden later was hij dood. Daarom dat ik nu graag wat van mijn leven wil profiteren. Ik ben zestig, het mag allemaal wat minder. We hebben een kleinkind dat erg ziek is geweest, dat heeft ons ook een andere kijk op de dingen gegeven.”

Aan sport deed Kiki Vanden Stock niet. “Wat zwemmen en zo, dat wel. Ik heb mijn man ontmoet op een golfterrein, ik speel al veel langer dan hij. Maar we golven niet vaak meer, ik denk dat we vorig jaar geen vijftien keer geweest zijn. Mijn man was de hele zomer geblesseerd aan de schouder en zelf ben ik niet zo bezeten, dus om dan alleen te gaan… De kleinkinderen nemen veel tijd in beslag. Dat is wel leuk. Je hebt ze als je het graag wil, je kan ze financieel wat bederven, of er iets mee doen. Ik heb ook het geluk dat mijn kinderen kortbij wonen : de ene heeft gebouwd aan de overkant van de straat, en de andere woont vlakbij het stadion. Ik zie mijn kleinkinderen bijna elke dag. Als ik straks naar huis ga, loop ik toch even langs om ze te zien. En als ik op vrijdagavond vraag wie er met mij meegaat, staan ze allemaal klaar. Zeker de drie jongens, omdat ze weten dat ze de koning zijn. Ik kan goed tegen die drukte, ben er ook volledig op ingericht, ook aan zee. Daar hebben we een villa die ik geërfd heb van mijn ouders. Iedereen heeft er zijn kamer, vaak zijn we ginder met elf. Als ik dan boodschappen heb gedaan, zegt mijn man : je hebt weer voor een heel regiment gekocht. Maar zo is het ook : zes volwassenen, vijf kleinkinderen, als die elk twee drankjes nemen is er een plateauke van 24 weg. Mannen beseffen niet altijd wat je nodig hebt om een weekend door te komen.”

Het is iets over negen ’s ochtends en we zitten al in de opslagplaats achter de shop. Eén voor een druppelen de verkopers binnen. In de gangen onder de tribune staan meters en meters dozen. De stock van de winkel. Die gaat open om tien uur, maar nu is het vrij kalm, zegt mevrouw Vanden Stock. Ze profiteert ervan om op zoek te gaan naar nieuwe producten, heeft daar vandaag twee afspraken voor. Geregeld wordt ons gesprek onderbroken door telefoontjes van mensen die hun producten voorstellen. Ze zit nu in een comfortabele situatie, maar dat was ooit anders.

Kiki : ”Ik ben begonnen vanaf nul, in België had je niks. Eerst zat de winkel in de Saint-Guidon ( het restaurant in het Vanden Stockstadion, nvdr), waar één man zich met de verkoop van producten bezighield. Daarna was hij achter in het park in een container. Alleen Adidasproducten.”

De idee om er zich zelf mee te gaan bezighouden, groeide in de marge van een vriendschappelijke wedstrijd van Anderlecht tegen Panathinaikos. “Tijdens een etentje met de voorzitter en zijn vrouw vernam ik dat zij zich erom bekommerde. Op de weg terug dacht ik : als zij dat kan, moet het mij ook lukken.”

Nu glimlacht ze, als er nog eens iemand belt met een nieuw product, maar ooit ging het anders. “Met de Gouden Gids open op tafel. Willen we ondergoed ? Oké, welk nummer is dat ? Adidas hadden we al in huis, maar verder was er bij de seathouders niemand die ons echt kon helpen. Te grote firma’s moeten we ook niet hebben, ik ga geen twee- of drieduizend handdoeken tegelijk aankopen.”

Lakens, ondergoed, glaswerk, pennen, uurwerken. Aanbod en ideeën genoeg, maar hoe schat je de benodigde hoeveelheden in ? Kiki : “Ook dat was in het duister springen. Ik weet nog hoe we, op zoek naar vlaggen, bij Belgische fabrikanten uitkwamen. Die sloegen ons met cijfers om de oren… we zouden onze vlaggen zó kwijt zijn. Als je dan niet oplet, ga je mee in hun enthousiasme. Nu weet ik min of meer wat een product zal verkopen. In de zes jaar dat ik het nu doe, heb ik me maar twee keer echt vergist, van product én van hoeveelheden.”

Ander probleem waren de handdoeken of sjaals met foto’s van spelers die snel weer de club verlieten, of die gewoon minder goed verkochten. Daar is sinds kort een oplossing voor. Kiki : “We hebben geïnvesteerd in een machine die zelf de namen op de shirts drukt, eventueel met een nummer. Tegenwoordig zijn er meer en meer mensen die ter gelegenheid van een verjaardag hun leeftijd en naam op de rugzijde van een truitje laten zetten. Die machine is computergestuurd, binnen de vijf minuten is zo’n shirt klaar. Ben je door je voorraad van bepaalde spelers, dan kan je er direct laten bijmaken. Zo vermijd je overschotten.”

Ze leidt ons door de winkel. En zucht : “We zitten in dubio. Het is hier veel te klein. Ideaal zou zijn een ruimere winkel met zelfbediening, waar de mensen met een mandje kunnen rondsnuffelen en nemen wat ze willen. De Glasgow Rangers hebben volgens mij een prachtige, heel functionele winkel met zes kassa’s. Ik zou al tevreden zijn, mocht ik er eentje hebben met drie of vier kassa’s.”

Zo’n winkel voldoet aan een behoefte, dat zag ze al vanaf de eerste dag. Kiki : ”Ik zal die openingsdag nooit vergeten. ’s Nachts waren ze hier nog aan het schilderen, om zes uur ’s morgens stonden wij paraat om de etalage te maken en alles nog eens op te kuisen. Om twaalf uur was alles klaar en toen zijn we snel nog iets gaan eten. Zo rond één uur keek één van mijn dochters, die kwam helpen, even naar buiten : er stond al een pak volk voor de deur. Toen de winkel opende, konden we ons nog nauwelijks bewegen, de spelers konden nauwelijks binnen. Die dag hebben we goed verkocht, maar niet genoeg voor het volk dat er was. We zijn toen ook ontzettend bestolen, zelfs de truitjes in de etalage waren weg. Daarom staan er nu op wedstrijddagen stewards aan de deur, om overrompelingen te vermijden.”

De omzet kan nog veel hoger, beseft ze, maar niet zoals ze nu bezig zijn. Kiki : “We hebben een catalogus, maar dat is zo’n grote investering dat we er maar eentje per seizoen kunnen uitbrengen in plaats van twee. We verkopen via internet en via postorder, maar de grote sprong maak je door de winkel te vergroten. Mijn droom is één gebouw met daarin een footcafé, een winkel, de ticketverkoop en een museum. Dat moet één geheel zijn, vind ik.”

En een winkel in de stad ? Kiki : “Op een gegeven moment was er bij Adidas sprake van zo’n winkel met een Anderlechtcorner. Maar dat project is opgeborgen. En het zelf doen ? De huurprijzen in Brussel liggen hoog, bovendien moet je nog eens personeel in dienst nemen ook. Waar we wel contact mee gaan opnemen, is met de luchthaven. AlainCourtois zou me in contact brengen met de verantwoordelijken daar.”

Om half elf moet Kiki Vanden Stock weg voor een afspraak met een paars-wit beheerraadslid. “Onze lederwaren zijn uitgeput. Iemand uit onze beheerraad maakt goeie producten tegen goeie prijzen. We moeten ook op zoek ook een nieuw uurwerk met het oog op de communies. En gisteren werd er beslist over de zomerpyama’s.” Ze springt in haar auto. Een ruime Mercedes 4 x 4, berekend op de kleinkinderen. Haar rijstijl is defensief, ze is op haar hoede voor carjackers. “Ik ben al twee keer overvallen.”

Rita komt binnen. Kiki : “Toen de vrouwen reclameerden dat er voor hen niet genoeg was, heb ik een vrouwelijke verkoopster gezocht en gevonden.” Iets voor veertien uur vertrek ze met Rita naar de trade mart, op bezoek bij Adidas. “Eens kijken of we iets voor de dames vinden in de boetieks of kunnen laten maken.”

Keuzes worden gemaakt in overleg met de verkopers. Kiki : “Het is niet omdat ik iets graag zie, dat het ook verkocht zal geraken. Op dat vlak is de democratie groot : als er twijfel is, worden de producten op tafel gelegd en moet iedereen geheim stemmen.”

Claire, haar jongste dochter, wipt ook even binnen. Zij noch haar zus hebben belangstelling om de shop over te nemen. Ze heeft drie zoons en monstert de kleren met een kennersoog. Rita haalt een probleem aan : ”Onze kleur is lastig. Of de leveranciers zijn teleurgesteld omdat wij niet die grote hoeveelheden afnemen, waardoor ze geen moeite meer doen om iets te maken.”

Een blik in de catalogus leert dat er ook Anderlechtspelers poseren. Komt er een modeshow op de volgende open dag ? Kiki : “We hebben er al aan gedacht, ja, misschien komt het er nog van. Jestrovic, De Bilde en Hendrikx spelen graag mannequin. En Doll was bij de meisjes de vedette vroeger. Zetterberg was ook een ster, goed voor tachtig procent van de omzet, maar hij verzorgde zijn pr héél goed.”

Ondertussen heeft Claire gevonden wat ze zoekt. “Dat hier, dat lijkt me makkelijk, je moet het niet strijken. Misschien dat het in de droogkast wat krimpt, maar dan neem ik het wat groter.”

Kiki : “Drie jongens in huis, ze heeft ondervinding met wassen !”

Omzetcijfers van andere clubs kent ze niet, zegt Kiki Vanden Stock. “Ik zeg niet dat het jaloezie is, maar… Ik heb de firma die de merchandising van Brugge doet, enorm veel adressen gegeven bij de start, maar als ik hen nu iets vraag, krijg ik geen respons.”

Af en toe mist ze respect. “Ik ga geregeld kijken op het forum van onze website. Wat ik daar lees, choqueert me soms. Ze rijdt met een dikke wagen, wellicht op kosten van haar shop. Dan heb ik zin om te antwoorden dat het mijn persoonlijke wagen is en dat ik zelf de benzine koop. Die winkel kost me niet alleen moeite, ook geld. Onlangs waren we in het buitenland, maar mijn man had een afspraak op de club. Onze vrienden waren verbaasd dat mijn man zelf zijn ticket betaalde. De job van voorzitter is vaak bezoldigd in het buitenland, zie ik, maar hier dus niet, hé.”

door Peter T’Kint

‘De openingsdag van onze shop zal ik nooit vergeten.’

‘In zes jaar tijd heb ik me maar twee keer vergist.’