door Jacques Sys
In een zoektocht naar het juiste financiële evenwicht balanceert het nationale en internationale voetbal meer dan ooit op een slappe koord. Plechtige beloftes voor een beter beleid zijn er tijdens de voorbije eindejaarsperiode genoeg geweest, maar de ervaring leert dat de weg naar de hel vaak geplaveid ligt met goeie voornemens. Bij gebrek aan duidelijke directieven van bovenaf hebben de G14, de organisatie waarin Europese topclubs zijn gevestigd, twee maanden geleden een collectief salarisplafond afgesproken. Analoog aan de Amerikaanse NBA-basketcompetitie zouden de loonkosten voor de spelers niet meer mogen bedragen dan zeventig procent van de totale omzet. Ook Michel Verschueren luidde vorige week de noodklok over de te hoge salarissen, terwijl juist Anderlecht de voorbije jaren op dat vlak grenzen overschreed. Het zijn tekenen van gezond verstand, maar binnen de spiraal van concurrentie worden dat soort normen al gauw weer overboord gekieperd.
Ook in dit land bleek vorige week nog maar eens dat het nieuwe denken nog niet voor morgen is. Het onder zware schulden kreunende Sporting Charleroi kan zomaar drie spelers huren en zo de salarispost extra belasten. Creatieve vormen van boekhouding volstonden telkens weer om opnieuw een licentie los te peuteren. Het is wachten tot de trukendoos is uitgeput. De voetbalbond heeft alle scheef gegroeide toestanden te lang getolereerd en kan ook nu geen orde op zaken zetten. Het moet constateren dat de licentievoorwaarden veel hiaten vertonen. KV Mechelen kon aan de competitie beginnen terwijl spelers al twee maanden niet meer betaald werden. De jongeren die de ploeg noodgedwongen in de wedstrijden tegen Antwerp en Moeskroen moesten opstellen, zijn in wezen een vorm van competitievervalsing. Omdat de topclubs bij die partijen niet waren betrokken, nam niemand daar aanstoot aan. Nu wordt KV Mechelen kunstmatig beademd en is het wachten tot de zuurstofkraan wordt dichtgedraaid. Intussen valt het te hopen dat ex-voorzitter Willy Van den Wijngaert nu echt overal zijn klaaglied heeft gezongen. Je werd er op de duur doodmoe van. Want als er één club in dit land door mismanagement ten onder ging, dan KV Mechelen. Het wordt tijd dat Van den Wijngaert die verantwoordelijkheid leert dragen in plaats van constant met een beschuldigende vinger naar anderen te wijzen.
Het drama van voetbal is en blijft dat bestuurders de werkelijkheid niet onderkennen. En daarom te glibberige paden blijven bewandelen om het vel te redden. Hoe vreemd is het bijvoorbeeld niet dat een club als Standard juist in deze economisch wankele periode een beursgang voorbereidt. Los van het gegeven dat dit tot dusver voor geen enkele voetbalclub tot een succes uitgroeide, zijn de vooruitzichten nooit zo somber geweest als op dit moment : de financiële markten dansen wild op en neer en de onzekere situatie (een mogelijke Amerikaanse inval in Irak, de problemen in Noord-Korea) zal de rust op de beurzen niet herstellen. Is de financiële nood aan de boorden van de Maas dan zo groot ? Wie nu in Standard investeert, moet in ieder geval een onverwoestbare optimist zijn.
Met een berg problemen dook het voetbal zo een nieuw jaar in. Zonder echte remedie. Toverformules als de Bene-Liga en de dreigende taal van de G5 om zich af te scheuren zijn niet meer dan loze kreten in een ontspoord landschap. Wat moet een club als AA Gent, dat nu al moet zoeken om bressen te dichten, trouwens in welke grensoverschrijdende competitie dan ook ? Nog meer investeren om niet als allerlaatste te eindigen en zo nog meer schulden maken ?
Er wordt hier en daar veel heil verwacht van met ingang van het seizoen 2004/2005 ingevoerde Europese licenties, waarin er verplicht een sluitende begroting moet worden voorgelegd. Maar veel meer dan dat moet er een cultuur worden veranderd. Ook binnen de nieuwe verhoudingen blijven er te veel achterpoortjes en bizarre constructies om aan die hakbijlcommissie te ontsnappen. Zo zou Real Madrid bij de transfer van Ronaldo geld hebben gevonden via een eventuele toekomstige verkoop van onroerende goederen.
De voetbalsport blijft zich onttrekken aan bedrijfsmatige wetten en juridische regels. Het leidde destijds tot dat wat nu als de grote boosdoener wordt aanzien : de invoering van het Bosman-arrest.
Wat moet AA Gent in een grensoverschrijdende competitie ?
