Het hoofdgerecht, de play-offs, is nog niet eens opgediend, maar in het reguliere voorspel werden al negen trainers de laan uit gestuurd. OH Leuven wisselde zelfs al twee keer van coach. “Hired to befired” (ingehuurd om ontslagen te worden), zeggen de Amerikanen dan ook.
Een trainer speelde tot halfweg de vorige eeuw slechts een marginale rol. Door de verhevigde belangstelling van de media werd hij door de bestuurders naar voren geschoven als woordvoerder en vooral als mogelijke zondebok. Niet zij, maar de trainer kreeg tegenover de supporters de verantwoordelijkheid voor de resultaten in de schoot geworpen. Als het echt misging, was de schuldige gekend en kon hij weggestuurd worden.
Alex Ferguson beweerde steeds dat de manager (de trainer) de belangrijkste man was binnen een club. Zo zag hij zichzelf in ieder geval – en niet helemaal zonder reden als je ziet hoe het zijn opvolger David Moyes vergaat.
Desondanks ben ik eerder aanhanger van de stelling van de twee Jannen: Mulder en Ceulemans. Zij beweren steevast dat het om de spelers draait en dat de impact van een trainer niet zo groot is. “Zorgen dat de bus op tijd komt en voor een goeie sfeer zorgen”, is zowat de opvatting van Mulder.
Over de zin van trainerswissels kan eindeloos gediscussieerd worden. Het is immers onmogelijk te weten wat er gebeurd zou zijn als de coach was blijven zitten. Veelvuldig onderzoek maakte allang duidelijk dat het globaal geen effect heeft. In sommige gevallen gaat het zelfs van kwaad naar erger.
Soms werkt het echter wel. En daar gokken clubs op die hun trainer bij het huisvuil zetten. Aardverschuivingen hebben de acht wijzigingen in de Jupiler League niet teweeggebracht. We mogen echter redelijk zeker zijn dat het bestuur van KV Mechelen (gered), Waasland-Beveren (op weg naar het behoud) en Club Brugge (net op tijd op toerental voor de play-offs) tevreden zijn dat ze niet werkeloos toekeken. Straks misschien ook AA Gent, ook al zouden de Buffalo’s deelneming aan play-off 1 eerder te danken hebben aan het instorten van Racing Genk dan aan het sublieme werk van Mircea Rednic.
Bij Mons lijkt de situatie nog altijd even uitzichtloos als onder Enzo Scifo. Hetzelfde valt te vrezen voor OHL. De fusieclub maakte misschien wel twee keer dezelfde fout. Bij degradatievoetbal heb je nood aan een ervaren stuurman, niet aan een rookie. De Leuvenaars opteerden in eerste instantie voor een man die zijn hele leven T2 was en nadien voor iemand die een week voordien nog voetballer was. Trainer is een vak. Dat heb je niet van de ene op de andere dag in de vingers.
Om de situatie bij Racing Genk te beoordelen is het nog te vroeg. Je mag geen conclusies trekken op basis van twee of drie wedstrijden. Het pleit niet voor Emilio Ferrera dat hij dat zelf wel deed. De ex-rechterhand van Michel Preud’homme had meteen door wat er scheelde in de Cristal Arena. Na twee wedstrijden wist hij meer dan Mario Been, het bestuur, de analisten en de pers, die zich wekenlang suf gepiekerd hadden om uit te vlooien wat er met de Limburgers aan de hand was.
Trainers zijn geen tovenaars. Ook al kregen sommigen die bijnaam. Misschien wachtte Racing Genk te lang om Been door te sturen, en klampte ook Anderlecht zich te lang vast aan John van den Brom. Op basis van de jongste weken durf ik zelfs de vraag te stellen of Standard geen slachtoffer gaat worden van zijn swingende start. De Rouches lijken steeds meer een leider die gecoacht wordt door een man die zijn ploeg niets bijbrengt.
Misschien heeft Fergie wel gelijk. Hij verwijst met zijn stelling naar een manager volgens Engels model. Iemand die bij de samenstelling van de spelersgroep niet afhankelijk is van derden. De keuze voor de juiste spelers, maakt dat niet het echte verschil tussen een goede en een matige trainer? Maar bij hoeveel clubs is dat het werk van de coach?
DOOR FRANÇOIS COLIN
Trainer is een vak, dat heb je niet van de ene op de andere dag in de vingers.
