Voor de tweede week op rij brengt Karl Vannieuwkerke verslag uit van op het heilige gras van The Grounds. Over de rug van Malisse, de gokverslaving van Kafelnikov en het onderhoudshok van hotel Boum Boum.
Maandag 28 juni
De kaars die we gisteravond aanstaken, mocht niet baten. Het mirakel heeft zich dan toch niet voltrokken. Xavier Malisse redde het niet. We moeten eerlijk toegeven dat we die kaars meer voor de gezelligheid dan uit (bij)gelovige overwegingen lieten branden. Maar dat zal het wel niet zijn. Volgens de entourage van Malisse is die rug echt wel een probleem geworden. ‘Discushernia’ hoor je hier en daar. Een operatie dringt zich volgens diezelfde mensen op. Malisse moet al een tijdje allerlei rugoefeningen doen. Doet hij ook plichtsbewust… als zijn rug pijn doet. Hij is naar verluidt iets minder plichtsbewust als hij niets voelt.
Zijn start tegen Mario Ancic is nochtans adembenemend. Malisse doet aan Roger Federer denken. Hij laat net als de Zwitser zien dat er plaats is voor finesse en strategische subtiliteitjes en wisselt power af met genialiteit. Het ene superpunt na het andere. Het enige verschil is dat Malisse dat even kan, soms een set, heel af en toe een volledige wedstrijd. Bij Federer heeft die regelmaat zich nu al twee jaar in zijn spel geïnstalleerd. Carl Maes, de vroegere coach van Kim Clijsters, is hier heel erg onder de indruk gekomen van Federer. Maes zag Federer alle internationale jeugdreeksen doorlopen. Volgens hem heeft de kleine Roger toen vooral veel geweend omdat hij weer maar eens een wedstrijd verloor. Tot hij zijn groeischeut kreeg en niemand nog van hem kon winnen.
Na een van Federers wedstrijden hier stuurde Carl me een tekstberichtje : “Just seen the Wimbledon champion for the next ten years !” Sinds hij voor de Britse tennisbond werkt, stuurt Carl alleen nog maar sms’jes in de Engelse taal. De boodschap is echter duidelijk. En beangstigend. Gaan we echt zo’n saai tijdperk tegemoet ? Het duurde ook een jaar of drie voor we echt van het tennis van Pete Sampras gingen genieten. Vergelijk het met mosselen eten. Je moet het leren. Oogstrelend en geraffineerd is hun tennis wel, maar een nagelbijtend spektakel is er heel vaak niet bij. Rock-‘n-roll willen we. Het zal van Andy Roddick moeten komen. Met voorsprong de grootste persoonlijkheid van zijn generatie.
O ja, Malisse geeft op bij 5-7 en 1-4 en vertrekt een week later dan voorzien naar Florida.
Dinsdag 29 juni
Het spreekt voor zich dat Malisse ook zijn tweede dubbelwedstrijd niet speelt. Hij mag zelfs niet na die opgave in het enkel. Nochtans was hij samen met Olivier Rochus, in navolging van Roland Garros, opnieuw goed bezig. Vlotte winst in de eerste ronde en 5-5 in de derde set tegen specialisten Rick Leach en Brian MacPhie toen de regen er zondag over besliste dat de wedstrijd pas maandag een vervolg zou kennen. Het zal u misschien verbazen, maar Malisse en Rochus hadden niet de intentie om de wedstrijd te winnen. Malisse zou zijn rug sparen voor het enkelspel en Rochus snakt nu al weken naar een paar dagen weg van het tenniscircuit. Hij is dertig plaatsen gezakt op de wereldranglijst in het enkelspel, staat nog net in de top-100 en wil dringend herbronnen.
Rochus had zijn partner in het gemengd dubbel, Meilen Tu, al laten weten dat een ‘blessure’ hem zou verhinderen zijn tweede wedstrijd te spelen en met Malisse was het ook tijd om er een streep onder te trekken. Tanken heet zoiets. Ongehoord ? Bwah neen. Logisch en het onderstreept ook nog eens het geringe belang van het dubbelspel. Hoe graag we in Parijs ook het tegendeel gedacht en beweerd hebben. Dubbel is maar dubbel. Het is leuk als je daarin scoort, maar hoeveel mensen zouden weten dat Kim Clijsters al Grand Slamtitels in het dubbelspel op haar erelijst heeft staan ? In elk geval veel minder dan er weten dat ze nog geen enkele Grand Slam in het enkelspel heeft gewonnen.
Op de dubbeltabel wordt dus al eens getankt, in het enkelspel gebeurt het minder. Yevgeni Kafelnikov deed het wel, was er zelfs een specialist in. Vooral in kleinere toernooien durfde de Rus een wedstrijd verliezen van een speler die een paar honderd plaatsen lager gerangschikt stond dan hijzelf. Er zijn geen harde bewijzen voor, maar in het circuit is iedereen ervan overtuigd dat Kafelnikov er nog rijker mee geworden is dan met wedstrijden winnen. Kort voor zijn afscheid werd hij trouwens openlijk beschuldigd van betrokkenheid in een gokcarrousel. Russische maffiavrienden van Yevgeni zouden grote sommen geld hebben ingezet op de tegenstander van Kafelnikov, vaak een nobody en dus gequoteerd met zeer hoge winstmarges op de goktabel. De Rus liet zich inpakken en incasseerde zijn deel van de winst, een veelvoud van het prijzengeld dat hij kon verdienen en minder energierovend. Daarbij lichtte hij de nobody vaak op voorhand in over zijn plannen en eiste hij nog een deel van zijn prijzengeld op om hem te laten winnen. Allemaal speculaties die de waarheid meer dan waarschijnlijk benaderen. Het zal Kafelnikov op dit moment een zorg wezen. Hij woont in een paleis in zijn geboorteplaats Socchi aan de Zwarte Zee en ontbijt elke morgen met zijn bloedmooie vrouw naast hem en… verse kaviaar op tafel.
Woensdag 30 juni
Tim Henman speelt voor de achtste keer de kwartfinale in Londen. Vier keer drong hij door tot in de halve finale. Nog nooit tot in de finale. Groot-Brittannië is opgesplitst in twee kampen : believers en non-believers. Het ene kamp (alhoewel steeds minder talrijk) blijft geloven dat Henman toch een keer Wimbledon zal winnen. Het is ondertussen van 1936 geleden dat een Brit, Fred Perry, het toernooi bij de mannen nog eens won. Het andere kamp vindt Henman maar niks, een dikke loser. De waarheid is dat Henman een uitstekend tennisser is, maar misschien net dat ietsje talent tekortkomt om ooit eens te pronken op Wimbledon.
Vooral royalisten hopen dat het er alsnog van komt. Er wordt hardop gefluisterd dat de Queen Wimbledon nog eens met een bezoekje zal vereren, mocht Henman de finale halen. Wim-bledon mag dan wel prat gaan op zijn Royal Box met 75 kussentjes, koninklijk bezoek is er zelden. Aan tweede- en derderangsadel geen gebrek. Misschien dat zelfs Henri d’Udequem d’Acoz er een zitje zou krijgen, mocht hij dat willen. De Queen zelf is er maar drie keer geweest. In 1957, 1962 en 1977. In dat laatste jaar was er een Britse winnares bij de vrouwen, Virginia Wade. Iedereen linkt de aanwezigheid van de koningin aan haar zege, maar niets is minder waar. Historisch onderzoek leert ons dat ze toen zelfs niet eens de vrouwenfinale heeft bijgewoond, maar wel de halve finales bij de mannen op vrijdag. Er is dus nog hoop. Misschien komt ze overmorgen. Al zal ze Henman niet meer zien spelen. Tim verliest van ‘Baby Goran’ Mario Ancic.
Donderdag 1 juli
The Weakest Link. De Zwakste Schakel. Een van de beste TV-quizzen in de wereld. De format is wereldwijd verspreid, maar nergens is men verder gekomen dan een flauwe doordruk van het origineel. Het geheim ? De presentatrice. Anne Robinson doet het fantastisch. Streng en grappig. Britse humor, perfect getimed. De BBC had, zoals wel vaker gebeurt, naar aanleiding van deze Wimbledoneditie een geniale inval. Ze zouden een Weakest Link met tennisgrootheden opnemen. Boris Becker, Virginia Wade, Andy Roddick, Pat Cash, Brad Gilbert, An-drew Castle en John Lloyd in een spelletje kill your friends.
Met de vele regenpauzes van dit jaar hebben ze de uitzending al vier keer kunnen herhalen. En ze blijft boeien. Een goeie investering dus. In deze quiz komt het er niet op aan zo veel mogelijk goeie antwoorden te geven, maar wel de indruk te wekken dat je dat gedaan hebt. En zelfs in dat geval kan je nog geofferd worden. Geen spel dat de intriges in een vriendenkring beter blootlegt. John Lloyd wordt û net als destijds bij Chris Evert û snel terug naar huis gestuurd. Ook Virginia Wade gaat niet lang mee. Te oud voor Andy allicht, te kleine borsten voor Boris zonder twijfel.
Boris Becker wordt in Engeland aanbeden. Het land mag dan al een puriteins imago hebben, blijkbaar stoort geen enkele Brit zich nog aan het feit dat de Duitser het een paar jaar geleden in het onderhoudshok van een hotel Boum Boum deed met een Russisch model en daarbij meteen een kind verwekte. Becker betaalt nu nog altijd een astronomisch bedrag aan alimentatiegeld voor wat daar gebeurd is. ‘Het duurste slippertje in de geschiedenis’, kopten de tabloids destijds smalend.
Maar soit, Boris is gewoon grappig. Leuk accent, verdraaide uitdrukkingen, de gekste contaminaties en zijn uitspraak van Wimbledon alleen al. ‘ Wom-pel-don‘, Anne Robinson zal het hem wel een keer of vijf laten zeggen. Boris is te grappig om snel uit het spel te kegelen. Dat beseffen de anderen ook wel, ook Roddick moet lang mee. ‘Please, be gentle to me !’, smeekt hij Robin-son een paar keer. En ze doet het. Ondertussen zet Roddick wel de val open voor zijn coach Brad Gilbert. En als puntje bij paaltje komt, zijn de Britten dan toch weer zo chauvinistisch dat een van hen de quiz moet winnen. Boris speelt het pienter en laat de eer aan Andrew Castle. 12.860 ponden gaan naar een Goed Doel.
Vrijdag 2 juli
Meer regen dan aangekondigd. De weermannen en -vrouwen in Londen zijn niet beter dan de onze. Ook zij slaan de bal af en toe eens mis. Tot daar nog aan toe. Maar hoe toernooi refereeAlan Mills met die regenbreaks omgaat, wordt stilaan enerverend. Mills laat nu al bijna twee weken te pas en te onpas de zeilen verwijderen. Als je in de verte niets dan grijze wolken ziet, heeft het toch geen enkele zin om de Ground Staff aan het werk te zetten. Neemt u van mij aan dat Mills te oud wordt om een toernooi als dit te leiden. Te oud, bijna tachtig. Hij noteert nog alles met krijt op een bord. Toen vorige zaterdag moest worden aangekondigd dat er zou getennist worden op Middle Sunday geraakte de man nauwelijks uit zijn woorden. Als een oude zeerover die aan zijn derde fles Single Malt begint. Pijnlijk om te aanschouwen.
Claire Wood, een jonge Britse, fungeert als assistant referee en staat klaar om Mills’ plaats in te nemen. Competente, intelligente dame. En toch zal ze Mills nooit opvolgen. Hij zal eerst en vooral zelf nooit plaats ruimen en als het dan toch moet gebeuren, is het ondenkbaar dat een vrouw aan het hoofd van Wimbledon komt. Traditie is hier meer dan een witte tennisuitrusting, traditie is hier ook discriminatie.
Zaterdag 3 juli
En wat voor een ! Maria, Maria Sha-ra-po-va. Ik hou van jou. Voor jou sta ik uren in de kou. Daar weet ze alles van. Er geboren en tot haar negende in Siberië gewoond. Daarna met haar vader naar de Verenigde Staten verhuisd. Er twee jaar op mams gewacht, want dat visum wilde maar niet in orde geraken en ondertussen maar hopen dat de sprong in het onbekende ooit vruchten afwerpt. Het is een lonende investering geweest. Sharapova is 17 jaar en wint Wimbledon 2004. Ze incasseert een slordige 900.000 euro ! Schulden zal ze nooit meer hebben, schone lieven zoveel ze wil. De invasie van de Russen. Na Anastasia Myskina in Parijs nu Maria Sharapova in Londen. Als Boris maar uit de buurt blijft !
Zondag 4 juli
Federer of Roddick. 1 of 2. Het verstand zegt Federer, het hart Roddick. Wat maakt het eigenlijk uit. Het verlangen naar een slotweekend met een landgenoot of landgenote is ineens weer heel groot geworden. Succes werkt echt wel verslavend.
door Karl Vannieuwkerke
Wimbledon mag dan wel prat gaan op zijn Royal Box met 75 kussentjes, koninklijk bezoek is er zelden.
De kleine Roger Federer heeft veel geweend.
