Bayer Leverkusen, volgende week woensdag tegenstander van RC Genk in de Champions League, is een modale Duitse vereniging. De door chemiereus Bayer gesponsorde club heeft een budget van 75 miljoen euro en een grauw imago. Niettemin beschikt Bayer over een schitterende arena die plaats biedt aan 30.200 toeschouwers. Journalisten hebben een grote en door veel glas gedomineerde perszaal tot hun beschikking. Ze kunnen zowel voor als na de wedstrijd gratis eten. Een koude schotel, soep, een warm gerecht, taarten en ijs, het wordt allemaal geserveerd. Geen toeval dat de perszaal anderhalf uur voor de match helemaal vol zit. In de buik van het stadion liggen de kantoren van Bayer Leverkusen. Ze ademen stuk voor stuk allure uit. In een fitnesszaal kunnen de spelers op elk moment van de dag werken aan hun conditie. Ze hebben te allen tijde een trainer tot hun beschikking.
Steeds weer waan je je in een andere wereld als je de grens overtrekt. Afgelopen zaterdag verloor een steriel Bayer Leverkusen de streekderby tegen FC Keulen met 1-4. Op de persconferentie wilde iemand van trainer Robin Dutt weten of de wedstrijd voor de Champions League, die een paar dagen eerder nog op Chelsea was gespeeld, voor vermoeidheid had gezorgd. Dutt veegde dat resoluut van tafel. Hij zei niet van alibi’s te houden. Op een zeer volwassen manier ging hij met een aantal andere kritische vragen om. Rechtuit en rechtaan. En zonder irritatie.
Afgelopen zondag, na de moeizame 0-1-zege van Anderlecht op AA Gent, reageerde Ariël Jacobs zeer geprikkeld op de vraag of het klopt dat Lucas Biglia de aanvoerdersband zou overnemen van Olivier Deschacht. Dat had Herman Van Holsbeeck zaterdag gezegd in een kranteninterview. Vreemd dat trainers die in dit land werken zichzelf zo moeilijk kunnen controleren. Zelfs Trond Sollied, normaal de onbewogenheid in persoon, vond het nodig om het spel van Anderlecht te hekelen. Hij zei dat paars-wit in de eerste helft geen voetbal had gespeeld maar tennis. Trainers moeten zich leren beheersen en kunnen incasseren.
AA Gent is in volle expansie en dat gaat met vallen en opstaan, zeker als een aantal basisspelers gemist wordt. De Buffalo’s schiepen een aantal kansen tegen Anderlecht maar misten zuiverheid in de acties. Soms geeft een goede competitiestart een vertekend beeld over de waarde van een ploeg. Er valt nog heel wat werk te verrichten in Gent. Aan Trond Sollied om de puzzel verder in elkaar te laten passen. En om het enthousiasme rond de club nog meer aan te wakkeren. Zondag zaten er 12.400 toeschouwers in het afgeladen volle Ottenstadion. Er hadden bijna dubbel zoveel kaarten verkocht kunnen worden. De nieuwe voetbaltempel kan er niet snel genoeg komen. Hij zal er overigens staan lang voor de projecten in Brugge, Antwerpen of Luik, waarbij vooral de met veel bombarie aangekondigde voetbalarena van Brugge lijkt te verzanden in een poel van besluiteloosheid. In januari zal het vijf jaar geleden zijn dat Club voor het eerst zijn plannen voor een nieuw stadion ontvouwde.
Maar dat in dit land alles mogelijk is, werd vorige week op een pijnlijke manier duidelijk nadat de Ronde van Vlaanderen omwille van het geld zijn ziel verkocht. Er is niets op tegen dat organisatoren hun wedstrijd beter proberen te verpakken, maar aan monumenten raak je niet. En de Muur van Geraardsbergen is zo’n heiligdom, een stuk Vlaams erfgoed, verbonden met de rijke historie van de mooiste Vlaamse koers van het jaar en opgeslagen in het geheugen van iedere wielerliefhebber.
Nu wordt de aankomst van Meerbeke naar Oudenaarde verlegd, moeten de Oude Kwaremont en de Patersberg drie keer worden beklommen, het lijkt wel een veredeld criterium. En dat allemaal om voor betere viparrangementen te zorgen, het vreet het volkse karakter van de wielersport aan.
Maar daar draait het al lang niet meer om. Wel om tenten en centen. Terwijl de Ronde van Vlaanderen zo’n krachtig product is dat het al die opgeblazen toestanden niet nodig heeft. Het hoort zijn identiteit te koesteren. In plaats van die traditie te verkrachten.
De Ronde van Vlaanderen verkoopt haar ziel.
