Ten laatste eind mei zijn alle competities afgelopen. Juni is de maand voor spelers om volop van een welverdiende, voor sommigen dan toch, vakantie te genieten en voor clubleiders hét uitgelezen moment om voor het einde van de maand alle noodzakelijke transfers te regelen. Niets staat dan, ergens begin juli, een vlekkeloze start van de trainingen in de weg als voorbereiding op de nieuwe competitie. Die begint een zestal weken later, halverwege augustus.

Wat ik zonet beschreef, is de transferperiode zoals ik ze in mijn beginjaren mocht meemaken. Wat timing betreft kon dat tellen qua duidelijkheid. Al moet er ook direct bij verteld worden dat er in de periode voor het Bosmanarrest nog wel andere transferproblemen waren die om een oplossing schreeuwden.

Toch wil ik het even over die timing hebben, omdat die zo in schril contrast staat met de huidige gang van zaken. Tegenwoordig loopt zowat alles wat door elkaar kan lopen, ook effectief door elkaar. Einddatum spelerscontracten, begin van de trainingen, het einde van de transferperiode, het begin van de competitie, de start (voorrondes) van Europees voetbal en ga zo maar verder. Onduidelijkheid troef!

Ten eerste bij de supporters. Koop tegenwoordig maar eens tijdig een abonnement ergens begin juli. Je weet op dat moment eigenlijk totaal niet hoe je favoriete elftal er komend seizoen uit zal zien. De mallemolen van inkomende en uitgaande transfers moet dan nog op gang komen. Vergelijk het met het kopen van een bioscoopticket voor de première van de allernieuwste James Bond terwijl je nog niet eens weet wie 007 gaat spelen. Laat staan, nog veel belangrijker, de nieuwe Bondgirl.

Voor spelers is bij het begin van een nieuw voetbalseizoen ook vaak niet duidelijk of er een hoofdrol inzit, dan wel of er ineens een onverwachte bijrol zit aan te komen. Je zal maar te horen krijgen, bij de start van de trainingen, dat je ineens niet meer gewenst bent. Jeroen Simaeys, Stijn Meert en nog enkele tientallen anderen hadden zich echt wel een ander begin van een nieuw werkjaar voorgesteld. Meer dan een tweederangsrol vervullen op de trainingen van de B-kern zit er dan niet meer in. In Waregem was dat aanvankelijk zelfs gekoppeld aan de uitdrukkelijke vraag om zelf voor trainingskledij en eten tussen de twee trainingen in te zorgen. Tja, die verdriedubbeling van het budget is blijkbaar nog niet voor morgen.

Tegelijk zijn juli en augustus de favoriete maanden om een karrenvracht testers aan te voeren en vaak nog sneller dan ze zijn gekomen weer af te voeren. Want ondanks het feit dat het Bosmanarrest veel goeds met zich mee heeft gebracht, is dit wel een tendens die de laatste jaren meer en meer duidelijk wordt. Toppers worden voor steeds gekkere bedragen ‘verhandeld’ tussen clubs die dat eigenlijk al lang niet meer kunnen betalen maar toch uitpakken met lonen die zelfs de grootste film- en muzieksterren doen verbleken. Aan de andere kant van het spectrum staat echter een steeds groter wordende groep spelers die de onderlinge concurrentie moet aangaan om de vrijgekomen plaatsjes te bezetten. Vele tests, gesprekken, toegevingen, managers en ploegen later kan dit tot een contract leiden. In alle andere gevallen volgt een grote ontgoocheling en wordt de zoektocht verder gezet …

Zelf heb ik die laatste groep altijd weten te ontlopen, maar als de kleine Thibault zoals zijn papa ‘voetballer’ zou willen worden, zal ik hem met veel plezier bovenstaande realiteit ook meegeven. Voorlopig laat ik hem schitteren bij de U13 van KSK Lebbeke en vind ik zijn droom “om ooit kiné te worden bij zijn favoriete club Arsenal” eentje waar ik niks op tegen kan hebben.

De column van Geert De Vlieger verschijnt tweewekelijks.

GEERT DE VLIEGER

“De verdrie-dubbeling van het budget bij Waregem is blijkbaar nog niet voor morgen.”