Attent, sportief en intelligent. Thomas Chatelle is een ideale schoonzoon. Gelukkig niet van het irritante type, daarvoor valt hij op trouwfeesten en in karaokebars met te veel enthousiasme uit zijn rol.
In de tuin waar vroeger de kleine Thomas de bloemen van mama Bernadette aan gort schopte, doet de jongste generatie Chatelles vandaag net hetzelfde. Neefjes Constantin en Victor trappen er een balletje en vooral die laatste lijkt minstens even gepassioneerd als zijn profvoetballende oom. Constantin krijgt enkel de bal wanneer die uit verveling het spel wil staken en de eigen geslaagde acties viert hij met een tik op het achterwerk van zijn jongere speelkameraadje. De gevolgen van de vorige voetbalpartij met zijn Chileense papa Marcello manifesteren zich nochtans nadrukkelijk. Een botsing met een onoordeelkundig geplaatste doelpaal zorgde daar bruusk voor het einde van de wedstrijd en een flinke schram onder het linkeroog. Niet dat zijn liefde voor het voetbal nu ook maar een beetje is bekoeld. Zelfs een speelgoedauto, vermoedelijk aangeschaft als veiliger alternatief voor het voetbalspel, gebruikt Victor als een bal.
155 goals
Toch zou het verkeerd zijn om uit het voorgaande te besluiten dat het voetbal de Chatelles in het bloed zit. Wel het tegendeel is waar. Papa Marc en mama Bernadette kenden destijds hoogstens de spelregels en hun jongste zoon François is bijvoorbeeld veeleer een begenadigd tennisser. Enkel de oudste zoon Thomas was van meet af aan gefascineerd door de bal. “Op familiefeesten wou ik tot ergernis van de rest altijd voetballen. Ik trommelde mijn neefjes op, zocht een bal en we begonnen eraan”, vertelt Thomas. “Was er geen bal in de buurt, dan gebruikte ik wel een leeg blikje.”
Kleine Thomas is niet alleen enthousiaster dan zijn leeftijdsgenootjes, hij blijkt ook meer dan gemiddeld getalenteerd. Bij FC Saint-Michel, zijn allereerste club, scoort hij in een seizoen niet minder dan 155 goals. “Hij was een beetje de plaatselijke vedette hier”, vertelt papa Marc. “De eerste speler van Saint-Michel die de nationale jeugdselecties haalde.” Thomas : “Ik kon snel lopen, kreeg de bal en vertrok ermee richting doel. Later vertelden ze me bij de nationale ploeg dat ik beter bij een club uit de hogere afdelingen kon gaan spelen, wou ik nog in aanmerking komen voor een selectie.”
Het toenmalige RWDM is zo’n club uit de hogere afdelingen. Chatelle speelt een toernooi mee met de Brusselse club en sleept meteen de trofee voor beste speler in de wacht. Toch komt er geen transfer. Manager-papa Marc vindt het geen goed idee. “Er was toen nog geen arrest-Bosman, wanneer je tekende voor een club, dan was je daar voor de rest van je dagen aan verbonden”, verklaart hij. “Ik werkte een regeling uit met Racing Jet Waver en later met KV Mechelen waarbij Saint-Michel Thomas telkens een jaar uitleende. Zo kon hij na elk seizoen zelf beslissen waar hij naartoe wou. Later is Bosman dan gekomen en was dat probleem van de baan.” Voor Thomas had die uitspraak best een aantal jaar eerder mogen vallen. “Ik herinner me dat ik lag te wenen toen papa Molenbeek over de telefoon afwimpelde.”
Naast het hoge aantal doelpunten is er nog een andere constante in de vroege loopbaan van Thomas Chatelle. Waar hij ook speelt, overal wordt hij aanvoerder van het team. “Bij al mijn jeugdclubs en alle nationale selecties schopte ik het tot kapitein”, vertelt Thomas. “Een leider in de strikte zin van het woord ben ik nochtans nooit geweest. Roepen in de kleedkamer, dat is mijn ding niet. Ik ben eerder een locomotief, probeer op een natuurlijke manier mijn enthousiasme op mijn ploeggenoten over te zetten.”
Aangehouden door Filip Dewulf
Zijn enthousiasme overzetten op zijn directe familie blijkt aanvankelijk een ander paar mouwen. Vooral mama Bernadette had voorbehoud bij de carrière van haar zoon. “Wij komen uit een milieu dat weinig affiniteit heeft met het voetbal”, vertelt ze. Op school bijvoorbeeld keken de andere ouders maar vreemd op toen we vertelden dat onze zoon profvoetballer wilde worden. We zaten daar te midden van toekomstige dokters en ingenieurs. Niemand beschouwde ‘voetballer’ als een echt beroep natuurlijk.
“Zelf had ik ook wel een beetje schrik. Het is een hard wereldje en Thomas is toch veeleer zachtaardig. In het begin van zijn carrière zelfs een beetje naïef. Hij dacht dat iedereen het beste met hem voorhad. Door zo snel in de eerste ploeg van AA Gent te komen heeft hij ook heel snel de overgang gemaakt van adolescent naar volwassene.”
Om mama gerust te stellen wordt geprobeerd om de studies en het voetbal op elkaar af te stemmen. Niet evident, want door de buitenlandse stages met de nationale ploeg mist Thomas meer dan hem lief is de lessen Latijn en wiskunde. Om dat probleem op te lossen wordt de rest van de familie ingeschakeld. Zus Nathalie, ook al een voorbeeldstudente, haalt haar lesnotities van onder het stof en papa en mama vatten de boeken samen die Thomas later moet bespreken.
Niet alleen het voetbal zorgt voor gemiste lessen, door een vreemde samenloop van omstandigheden doet ook het tennis dat één keer. Thomas : “Tussen de middag kwam ik telkens samen met mijn vriend Bruno naar huis om te eten. Op de dag van de legendarische wedstrijd van Filip Dewulf tegen Gustavo Kuerten in de halve finale van Roland Garros zaten we natuurlijk voor de buis. Toen het tijd was om weer naar school te gaan, verloor hij net een cruciaal punt. Ik trok de deur achter me dicht en riep iets als ‘verdomme’ of zo. Net op dat moment passeert in de straat een politiecombi met open ruit en de agenten dachten dat ik iets naar hen had geroepen. Ze maakten rechtsomkeer en hielden ons tegen, compleet met paspoortcontrole en zo. Het resultaat was natuurlijk dat we te laat waren voor de les en bovendien geloofde niemand ons sterke verhaal.”
Nochtans zou Thomas nooit bewust een les willen missen. Daarvoor is hij een te ijverige student. “Ik legde de lat heel hoog voor mezelf, wilde altijd goede punten halen”, aldus Thomas. Bernadette : “Dat is iets wat je jezelf hebt opgelegd, voor ons hoefde dat absoluut niet. Hij kon ook maar moeilijk verdragen dat hij iets niet snapte. Als hij te weinig tijd had om iets volledig te doorgronden, werkte hij dat uit op de rest van de familie.”
Hobbit als getuige
“Soms was het wel frustrerend”, bekennen Bruno du Bois en Mathieu Englebert, twee studiemakkers van de Rode Duivel. “Voetbalden we tegen Thomas, dan verloren we twaalf, dertien-nul en wanneer we later in de klas onze punten te horen kregen, dan presteerde hij ook daar beter dan wij.”
Niet getreurd, if you can’t beat them, join them en dus besloten Brun en Mat maar om de beste vrienden te worden van hun multigetalenteerde klasgenoot. Beiden doen ze dat met veel overtuiging. Mathieu : “Thomas was op een buitenlandse stage met de nationale ploeg en had daardoor een taak voor Nederlands niet kunnen maken. De leraar riep de punten af en toen we hoorden dat Thomas een nul kreeg, zijn we in opstand gekomen. Ik riep dat Thomas dat niet verdiende en gooide mijn balpen naar de leraar. Die zette me daarom aan de deur.”
Ook Bruno spaart kosten noch moeite om zijn vriendschap met Thomas te bewijzen. Vorig jaar nog was de toenmalige student filmregie in Nieuw-Zeeland om er de landschappen van Lord of the Rings te bewonderen, net op het moment dat Thomas met Pascaline Destrée trouwde in Brussel. Dus keerde Bruno maar een weekendje terug uit Down Under om getuige te zijn van en op het huwelijk van zijn beste vriend. Een dag later zat hij alweer op het vliegtuig. Thomas verklaart : “Bruno kon niet langer blijven, hij had in Nieuw-Zeeland een belangrijke figurantenrol als Hobbit ( uit Lord of the Rings, hobbits worden gemiddeld 1m groot, nvdr).”
Kleine Bruno kan best lachen met het grapje en ook mama Bernadette is in haar nopjes met de plaagstoot van haar zoon. “Als hij mensen pest, dan voelt hij zich goed in zijn vel”, weet ze. “Zijn broer is daarbij zijn favoriete slachtoffer. Thomas is heel oprecht. Hij kan niet liegen. Echt waar, wanneer hij binnenkomt dan kan ik zijn stemming afleiden uit het dichtslaan van de deur.” Papa beaamt : “Blijft het stil, dan heeft hij hier of daar een pijntje, zit er hem iets dwars. Hoor je ‘ Salut, tout le monde‘, dan gaat alles goed.”
Voici les clés
Uit het voorgaande opmaken dat Thomas chatelle een nukkige stijve hark is, zou opnieuw een verkeerde conclusie zijn. In wat volgt, willen we die inschatting graag bijstellen. Met dank aan Bruno, die met het enthousiasme van de geboren verteller graag enkele ‘ petites histoires‘ over Thomas Chatelle in herinnering brengt. Over de door het gezelschap zeer gesmaakte karaoke-avonden bijvoorbeeld.
“We hadden ons lijflied ‘ Voici les clés‘ ( van Gérard Lenorman, nvdr) amper ingezet, of de mevrouw van de karaokebar sloot al de muziek af. We zongen natuurlijk veel te enthousiast en werden verzocht om het podium te verlaten. Dat was niet naar de zin van Thomas. De volgende kandidaat-zanger bracht een tweestemmig Frans chanson en Thomas viel spontaan in als tweede stem. Die man had natuurlijk weinig zin in een duet en probeerde Thomas nogal hardhandig van het podium te verwijderen. Zonder resultaat uiteraard.”
Wanneer Bruno het relaas van een ander drinkgelag ter sprake wil brengen, neemt Thomas het woord over om zijn reputatie te behoeden voor verder onheil. “Ik herinner me nog het trouwfeest van mijn zus. Dat moet zes jaar geleden geweest zijn. Die dag speelden we met Genk de laatste wedstrijd in de voorbereiding tegen Roda JC. Coach Sef Vergoossen wilde absoluut dat ik meespeelde en dus zakte ik maar tegen de avond af naar het feest. Ik ben er nogal stevig ingevlogen, maar had de volgende dag helaas wel training. Mathieu en Bruno beloofden toen om me naar de training te brengen. Ik dacht natuurlijk dat ze ook niet meer helder van geest waren, maar de volgende dag ging om kwart voor acht de bel en stonden ze beiden voor de deur. Ikzelf lag nog half in coma, maar ze legden me op de achterbank en daar heb ik mijn roes uitgeslapen.”
Bruno neemt over. “Af en toe werd hij wakker en elke keer weer leek hij verbaasd over onze aanwezigheid. ‘ Aah, salut Mat, salut Brun’, dat herhaalde hij telkens hij wakker werd. De training zelf hebben we vanachter de omheining gevolgd en ik moet zeggen dat het nog redelijk meeviel. Bij loopoefeningen was hij steeds vooraan te vinden om toch vooral niet de indruk te wekken dat hij minder in vorm zou zijn, maar wanneer de trainer niet keek, gebaarde hij naar ons dat hij er volledig door zat ( lacht).”
Twee auto’s, acht mensen
Het gesprek met de drie vrienden doet in hoog tempo alle gradaties tussen ernst en flauwekul aan. Ernstig wordt het bijvoorbeeld wanneer Thomas het belang van hun vriendschap in de verf zet – “Ik ben trots dat ik zulke vrienden heb” – en wanneer de drie – profvoetballer, regisseur en tandarts – zich realiseren dat ze stuk voor stuk hun kinderdroom hebben waar gemaakt en dat ze zich daar bijzonder gelukkig om mogen prijzen. Eén constante : de sappige anekdotes neemt Bruno telkens voor zijn rekening. Ergens in een lade lijkt hij minstens al het scenario klaar te hebben voor een biopic over zijn vriend-profvoetballer.
Hij ontpopt zich tot de gedroomde gesprekspartner, want ook details over het liefdesleven van Chatelle geeft hij met veel plezier prijs. “We hebben tamelijk wat trucs moeten uithalen om Thomas en Pascaline bij elkaar te brengen. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst op een feestje van mijn zus. Bij het naar huis rijden hebben we ervoor gezorgd dat ze met hun tweetjes samen in de auto belandden. Geen makkelijke opgave want er waren twee auto’s voor acht mensen. Wij zaten dus met zes in een veel te kleine auto en hebben Thomas nadien duidelijk gemaakt dat we graag resultaten wilden voor die beproeving.”
Thomas : “Brun doet graag alsof alle verdienste naar hem gaat, maar ik heb het toch maar mooi klaargespeeld.” Thomas kan ondertussen inderdaad mooie resultaten voorleggen. Na het huwelijk van vorig jaar verwacht het koppel nu ook een eerste kindje. Ook die pluim wil Bruno graag op zijn hoed steken. “We gingen op een avond op bezoek bij mijn zus en Pascaline die samen aan het studeren waren. Toen het laat begon te worden hebben we het zo geregeld dat zij en Thomas naast elkaar in een bed lagen, de rest van het gezelschap moest het met een zetel doen. ( lacht) Laat ons zeggen dat het verdacht lang duurde voor ze naar het ontbijt kwamen. Ik kan nog wel wat dieper op die materie ingaan, maar zet dan wel je bandopnemertje uit, oké ?”
30 TICKETS VOOR CLUB BRUGGE-GENK
Voor de wedstrijd Club Brugge-RC Genk, op zondag 22 april, geeft Sport/Voetbalmagazine 30 tickets weg. Surf snel naar www.sportmagazine.be, beantwoord de vraag en win een ticket.
Door Jan-Pieter De Vlieger
