Twintig maanden woonde Justine Henin-Hardenne in Monaco. In het fiscale paradijs had ze een thuis gevormd van waaruit ze de wereld veroverde. Een thuis die afgelopen week onverwachts ontspoorde.

Bakken kritiek kregen Justine Henin-Hardenne en haar man Pierre-Yves over zich heen gestort toen in april van 2005 bekend werd dat ze hun geluk wilden beproeven in Monaco. Vooral de fans in het zuidelijke deel van het land lieten zich niet onbetuigd. Hoe kon het dat het meisje van om de hoek nood had aan het aangenamere (fiscale) klimaat van het prinsdom. Daar waar sterren elkaar voor de voeten liepen en de ene glinsterende bolide de andere voor de wielen reed. Daar waar een cola op een terrasje vijf euro kostte, het lidmaatschap van een tennisclub vijfduizend euro en de mondaine jetset elkaars jachten bevolkte. Dat was toch niets voor Juju ? Het woord landverrader werd net niet in de mond genomen. Het kostte haar wel een nominatie voor de titel van Sportvrouw van het Jaar. Henin-Hardenne zocht en vond een verklaring voor die onterechte aanvallen in het gegeven dat de mensen zich door haar aangrijpende levensverhaal – mama vroeg gestorven, gebroken met de vader – sterk gingen vereenzelvigen met haar persoon.

Emancipatieproces

Tot voor kort bleek echter duidelijk dat de verhuis een noodzakelijke stap was in het emancipatieproces van Henin. Het feit daargelaten dat er evidente, fiscale redenen waren – dezelfde die TomBoonen, Stefan Everts en een hele rist andere grootverdieners naar het idyllische plekje aan de Middellandse Zee drijven -, waren de rust en sereniteit om te trainen een belangrijke factor. Henin, uitgegroeid tot een nationaal boegbeeld en een wereldster, kon in het kleine Jambes, in de buurt van Namen, niet meer op het gemak haar oefenstonden kloppen. Het was tijd om wat afstand te nemen van haar volk zonder daarom haar roots te verloochenen. Tekenend een uitspraak uit die tijd : “Er staat niet genoteerd : Justine Henin, Monaco, maar wel Justine Henin, België, als ik de baan opga”, zei ze in een reactie op het tumult dat haar vertrek had opgeleverd.

Het ergste leed leek ondertussen geleden. De nummer één van de wereld had een perfecte balans gevonden tussen haar leven in Monaco en de kortere passages in België. In zoverre zelfs dat ze de afgelopen eindejaarsfeesten op haar appartement met uitzicht op de jachthaven van Monaco doorbracht. In beperkte kring – het gezin van coach Carlos Rodriguez waren de andere genodigden – kon ze genieten van de laatste rustige momenten alvorens het hectische circus weer in te duiken. Op 1 januari zou ze afreizen naar Sydney, voor wat haar achtste profjaar op de tour zou worden. Ze vertrok nooit.

Echtelijke problemen

Als een bom sloeg het nieuws in dat zij en haar echtgenoot Pierre-Yves Hardenne leden onder echtelijke problemen. Akkoord, in het verleden waren er wel enkele momenten geweest dat hij zijn ongenoegen had geventileerd. Dat het tenniscircuit hem de strot uitkwam en zijn leven in de schaduw van een superster allesbehalve glamoureus was. Dat de tenniswereld in hun relatie kroop en er te veel spanning en te weinig ontspanning was in hun bestaan. Maar ook Hardenne leek uiteindelijk zijn draai gevonden te hebben. Hij reisde begin 2006 niet mee naar de Australian Open om meer tijd te nemen voor zichzelf. Wilde zijn vlieglicentie halen, iets waar hij ook in slaagde, en genoot van het leven in Monaco. “Het weer is er fantastisch”, zei de autogekke Hardenne ongeveer een jaar geleden. “Het is hier twaalf maanden per jaar mooi. Daarenboven kunnen we in de winter elk weekend gaan skiën en sta ik in de zomer op een uurtje in de luchthaven van Cannes.” Op termijn hoopte hij een tweemotorig vliegtuig met vier zitplaatsen op de kop te kunnen tikken. Om piloot te spelen voor zijn vrouw. Dat gaat dus voorlopig niet door. Eerst trachten hun huwelijk naar een veilige haven te navigeren.

Nog straffer worden

De timing is wel ongelukkig. Net nu Henin het, naar eigen zeggen, beste jaar uit haar carrière achter de rug had. En in 2007 nog sterker voor de dag wou komen. Door middel van een nog betere periodisering, nog beter pieken naar de topmomenten.

“Van nu af aan doe ik de planning”, had Carlos Rodriguez op de Masters in Madrid daaromtrent laten horen. “Het ontbrak Justine op het eind van de grandslamtoernooien net aan dat beetje frisheid om het verschil te maken.” Een nog rigoureuzere trainingsopbouw moet Henin-Hardenne nog succesvoller maken. Elke keer optimaal fit zijn voor elk van de dertien evenementen die ze dit jaar zou aandoen. Om nog straffer en groter te worden.

Heel die voorbereiding mag nu min of meer de prullenmand in. Niet alleen mist ze belangrijke afspraken down under – Henin-Hardenne won vorig jaar het toernooi van Sydney en speelde finale op de Australian Open – maar het is nog maar de vraag hoe lang deze narigheid haar zal achtervolgen. Trainer Rodriguez zal zich vermoedelijk al aan het opladen zijn om zijn pupil, in geval van nood, weer eens uit het emotionele moeras te trekken. Henin-Hardenne heeft in haar jonge leven al heel wat meegemaakt en zal een eventuele tegenslag op amoureus gebied hoogstwaarschijnlijk ook wel te boven komen, maar de revalidatie zal waarlijk even zwaar worden als bij een gewone blessure. Laat daar geen twijfel over bestaan.

Erg ongelukkig allemaal, net nu de vijfvoudige grandslamwinnares gehoopt had dit jaar binnen te treden in de cirkel der allergrootsten. Daarvoor ontbrak haar nog één titel : Wimbledon. Alle ogen zouden gericht worden op de prestatie van Henin-Hardenne op de All England Club. Ging ze daar met de Rosewater Dish lopen dan werd ze een van de tien vrouwen die in de geschiedenis van de tennissport alle grandslamtoernooien op hun erelijst hebben staan. Een unieke verwezenlijking. Henin-Hardenne lag er in de winter niet wakker van en zal dat momenteel zeker niet doen. “Het is een doelstelling maar geen obsessie”, zei ze na haar winst op de Masters, “Zoals elk toernooi waaraan ik deelneem.”

Die thuis weer veroveren

Wanneer de Sportvrouw van het Jaar haar rentree zal maken, blijft moeilijk te voorspellen. Misschien dat de puur op resultaat gerichte doelen – grand slam, Wimbledon, nummer één blijven – nu bijgesteld moeten worden, de grote lijnen halen blijft nog mogelijk. Zoals een betere tennisspeelster worden : “Ik heb nog veel ambitie”, zei Henin-Hardenne in november. “Ik heb er zin in om mijn speelstijl nog te laten evolueren. Het is immers nooit genoeg, nooit perfect. Ik ben al veel gegroeid qua karakter op de baan. Zeker als je ziet hoe angstig ik in het begin was. Maar door meer op mezelf te zijn, leer ik ook daar beter mee omgaan.” En die vrijheid, die onafhankelijkheid van Carlos Rodriguez ook, vond ze voor een deel in Monaco. Ze werd verplicht haar eigen trainingen op de Tennis Club du Beausoleil in te plannen. Zelf de discipline op te brengen om haar dagelijks programma af te werken. Zelf een prof te zijn. Het paste allemaal in het kader van het volwassenwordingsproces van de 24-jarige Waalse, waarin ook Rodriguez zijn rol teruggeschroefd wou zien. Henin-Hardenne moest voor zichzelf gaan denken op de baan. Zodat de trainer na verloop van tijd overbodig werd. Al is dat laatste misschien wat te cru gesteld als je ziet hoe die twee-eenheid al tien jaar lang dezelfde honger en ambitie uitstraalt. Pierre-Yves had zich sinds een tijdje netjes in de slipstream van dit dynamische duo genesteld. Tot de groep op 1 januari jammerlijk uit de bocht ging …

Monaco was voor Justine Henin-Har-denne uitgegroeid tot een baken van rust in een woelig bestaan. Een fijn kader op amper een flinke steenworp van België. Ondertussen moet ook dat beeld aangepast worden. Het wás een thuis van waaruit ze de wereld veroverde. Laat die wereld nu maar even zijn, eerst die thuis weer veroveren.

FILIP DEWULF

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content