Razend was Alan Haydocks vrouw omdat hij haar sms’je pas na half-elf ’s avonds beantwoordde. “Zij wist niet dat we pas na halfelf onze telefoon mochten aanzetten”, zuchtte Haydock.

Het was een van de minste ongemakken waar de spelers van Tubeke tijdens de survivalstage in de Vogezen mee geconfronteerd werden. Aanvankelijk plande de Brabantse club een stage in Turkije. Toen dat te duur bleek, suggereerde trainer Albert Cartier een alternatief in zijn geboortestreek. Om halfnegen kwam Cartier met het idee, om kwart over tien was alles gereserveerd. Het werd een heel aparte stage. “Wij zijn een speciale club in een speciale situatie en opteerden daarom voor een speciale stage”, zegt manager Louis Derwa. Cartier: “Tijdens de vakantie plooit iedereen op zichzelf terug, hier kneden we een strijdbaar geheel.”

De spelers schrokken toen ze maandagavond vijf januari in de berghut in La Bresse arriveerden, waar ze tot vrijdag logeerden: met drie op een kamer, zelf de bedden opmaken, géén tv, geen gsm-gebruik overdag, zelf koffie zetten en afwassen. Het programma? Opstaan om halfacht, de deur uit om halfnegen, een middagpauze (doorgaans ergens onderweg buiten), een avondmaal en terug op de kamers om halfelf.

Niets automatismen aanscherpen in lekker weer. Pas woensdagochtend trainde Tubeke voor het eerst met de bal. Na een hindernissenparcours ’s middags volgde om halfzes een bergwandeling op sneeuwschoenen, met een zaklamp, in een sneeuwstorm. “Wordt nachtarbeid niet dubbel betaald?”, vraagt Grégory Dufer alvorens zich uitgehongerd in een boerderij op kaas met eieren te gooien. Daarna moeten de spelers nog door de sneeuw naar de bus.

Op donderdag gingen de spelers langlaufen, om ’s middags te lunchen in een boerderij en landbouwers over het buitenleven te horen. Op tafel: verse melk, van de koeien afkomstig van de boerderij. “Zo zien ze eens dat melk niet gefabriceerd wordt door Delhaize. Sommigen hebben nog nooit een koe zien melken”, merkt Cartier op. ’s Avonds moeten ze in het pikdonker, bevestigd aan een kabel, in de diepte een helling van 1,3 kilometer af, met een snelheid van 100 km/uur. Vrijdagmiddag is het lijden van de spelers afgelopen, maar eerst wacht hen nog een jogging van een uur in de sneeuw, een berg op. “Binnen zes maanden of zes jaar praten ze hier nog over”, zegt Cartier.

STéPHANE VANDE VELDE