De lange verdediger van Bayern doet zijn zegje over de ploeg van Klinsmann en over de Rode Duivels.

De trein die ons naar de luchthaven van München brengt, baant zich een weg door de laatste sneeuwresten van een winter die maar niet lijkt te willen eindigen. Nochtans zouden de geplande WK-kwalificatiematchen de terugkeer van de lente moeten aankondigen. Zaterdagavond moeten de Rode Duivels tegen Bosnië hun kansen op Zuid-Afrika 2010 gaaf houden.

Daniel Van Buyten, die we net in de hoofdstad van Beieren een bezoek gebracht hebben, is de laatste Rode Duivel die wist te scoren. Tegen Slovenië vond hij twee keer de weg naar het doel. “Drie keer”, corrigeert hij. “De scheidsrechter floot wat te snel bij de derde goal.”

Op zijn 28ste geniet Van Buyten nog steeds van de kleine dingen in het voetbal: doelpunten, sfeer op de tribunes, een mooie schijnbeweging, een krachtige kopbal … Het is een gevoelige jongen en dus doet de kritiek hem vaak pijn. Zowel bij de nationale ploeg als bij Bayern heeft hij al heel wat moeten wegslikken, maar opgeven staat niet in zijn woordenboek. Hij is erop gebrand om terug te slaan en te bewijzen dat hij de status van international waard is.

In het trainingscomplex aan de Säbener Strasse heeft Van Buyten, onder het genot van een pan roereieren, ons verteld wat hij dit seizoen allemaal doorstaan heeft. Het is duidelijk dat vreugde en verdriet vaak dicht bij elkaar lagen, maar het optimisme heeft het gehaald. Van Buyten is precies op tijd in vorm voor de belangrijke afspraken van het voorjaar: de kwalificatiematchen van de nationale ploeg en hopelijk de halve finale van de Champions League met Bayern.

Pover hotel

“De Rode Duivels zijn in staat om in hun poule de tweede plaats te pakken”, zegt hij direct. “We moeten de twee matchen tegen Bosnië winnen. Makkelijk wordt dat niet, want ze hebben goede spelers. Vedad Ibisevic, de aanvaller van Hoffenheim, is gelukkig nog geblesseerd, maar er zijn nog altijd Edin Dzeko, die bij Wolfsburg al dertien keer scoorde, en Sejad Salihovic, de middenvelder van Hoffenheim die alle penalty’s trapt. Die doet dat tegenwoordig een beetje anders omdat hij er enkele gemist heeft, maar ik ga daar verder weinig over zeggen, die informatie geef ik wel aan de bondscoach en aan onze keeper. Thuis moeten we de Bosniërs alleszins verslaan, maar opgelet voor de uitwedstrijd! Ik hoop dat de bond ons niet in dat hotel vlak bij het stadion gaat steken. Drieënhalf jaar geleden konden we daar onze siësta vergeten omdat de supporters zo veel lawaai maakten. Bovendien was het hotel zelf ook maar pover: ondanks de hitte was er geen airconditioning zodat we met de ramen open moesten slapen. Sergei Barbarez, die toen net als ik bij Hamburg speelde, had ons nochtans gewaarschuwd en ik had dat overgemaakt aan de bond, maar ze hebben toen toch dat hotel gereserveerd. Op 25 minuten rijden is er een veel beter hotel, dat is toch niet het einde van de wereld. Bij Bayern zitten we voor elke match ook 25 minuten in de bus.”

Onder vier ogen

Het is typisch voor Daniel Van Buyten: als hij iets te zeggen heeft waarvan hij denkt dat het van nut kan zijn, dan zal hij zijn mond opendoen. Ook al komt het als een boe-merang terug, zoals na de match tegen Spanje toen hij verklaarde dat de communicatie in het centrum van de defensie niet optimaal was. Timmy Simons, de kapitein van de Rode Duivels, kon er niet om lachen. “Zo’n opmerking hoort thuis binnen de muren van de kleedkamer”, zei Simons. Van Buyten komt nog eens terug op dat voorval.

“Een journalist vroeg me wat er volgens mij nog zou kunnen verbeteren”, vertelt hij. “Ik antwoordde dat de communicatie nog niet perfect verliep – dat is trouwens nog altijd zo. Sommigen hebben die woorden in een communautaire context geplaatst. Belachelijk, want de Vlamingen spreken genoeg Frans voor een voetbalwedstrijd en de Walen genoeg Nederlands. Sinds ik als international begon, heeft men voortdurend geprobeerd om onrust te stoken. Ik heb onder vier ogen gesproken met Timmy en met de trainer en hen alles uitgelegd. Als er iets te verbeteren valt, dan zeker de sfeer die rond de nationale ploeg hangt. Daarom ben ik blij dat ik het verschil kon maken tegen Slovenië: als we die match niet gewonnen hadden, in welk klimaat hadden we dan de twee belangrijke ontmoetingen met Bosnië moeten voorbereiden?”

Behoorlijke linker

De vooroordelen over Van Buyten blijken niet uit de wereld te helpen, hij weet het zelf maar al te goed. Zelfs in München duiken ze op: niet snel genoeg, te beperkt op dat niveau …

“Eigenlijk zou je eens moeten komen kijken wat het betekent om voor Bayern te spelen”, zei hij eens. Dat deden we dus, twee keer zelfs. Eerst tijdens de kwartfinale van de beker van Duitsland, die Bayern met 4-3 verloor van Leverkusen. Van Buyten viel tien minuten voor tijd in … als spits! De tweede keer was bij de terugwedstrijd van de Champions League tegen Sporting Lissabon. Van Buyten stond toen in de basis, centraal links in de verdediging, naast Lucio.

Eerste vaststelling: Van Buyten is niet zo traag als velen denken. Hij stond nochtans tegenover Djalo, een van de snelste spitsen uit de Portugese competitie. Verschillende keren probeerde die Van Buyten in snelheid te nemen, tevergeefs.

“Ik ben niet zo wendbaar,” zegt hij, “maar dat is normaal:ik heb benen van één meter 40 …Wat uithouding betreft, kan ik echter de beste testresultaten van de hele kern voorleggen. Qua pure snelheid ben ik zelfs een van de snelste spelers van Bayern. Sprint maar eens tegen mij: ik laat je meters achter.”

Tweede vaststelling: hij kan goed uit de voeten met links, zowel op gebied van interceptie als bij korte passes. “Ik heb het al doende geleerd”, legt hij uit. “Lucio, Demichelis, Breno en ik zijn rechtsvoetig. Ach, een goede of een slechte voet, dat geldt vooral voor aanvallers, die heel snel op doel moeten kunnen trappen.”

Denken als Ribéry

Vaak is hij de laatste tijd niet aan spelen toegekomen. Veel te weinig naar zijn zin, zeker omdat Bayern – de Champions League buiten beschouwing gelaten – niet echt aan een groots seizoen bezig is. Ze liggen al uit de beker en dreigen de titel te missen of zelfs de kwalificatie voor de volgende jaargang van het kampioenenbal. “Het eerste jaar dat ik hier was, zaten we in dezelfde situatie”, vertelt hij. “Toen zeiden ze dat de aankopen niet genoeg rendeerden. Maar momenteel staan we ook amper vijfde, terwijl ik niet speel.”

Bovendien werd hij twee keer ziek op het moment dat hij klaar stond om een basisplaats te veroveren. Na de heenmatch bij Sporting Lissabon heeft hij alle frustraties van zich afgeschud. De Duitse pers achtervolgt hem in de hoop een straffe uitspraak op te tekenen, maar Van Buyten is voorzichtig. En zie, hij mag opnieuw aantreden: drie keer achtereen (tegen Hannover, Sporting en Bochum) stond hij in de basis.

“Ik was niet bepaald gelukkig met de situatie,” geeft hij toe, “omdat ik het gevoel had dat ik niet op mijn prestaties beoordeeld werd. Maar ik ben blijven werken, dat was de enige remedie.”

Aan vertrekken heeft hij nooit gedacht. Eerder aan bijtekenen, ook al zouden de onderhandelingen pas ten vroegste in september starten. “Ik speel voor de club van mijn dromen”, zegt hij. “Waarom zou ik dan weggaan? 70.000 toeschouwers, een geweldige manager, een trainingscomplex dat een echte thuis is. Er is zelfs een crèche voor degenen die niemand hebben om op de kinderen te passen. Ik beheers de taal en ik verdien goed mijn boterham. Trouwens, waarheen zou ik gaan? Hogerop is moeilijk. Ik zou naar een kleinere club kunnen gaan, maar het is niet zeker of ik daar meer aan spelen toekom. Wie weet bots ik dan op een trainer die niet van me moet weten en beland ik op de bank terwijl ik veel minder verdien. Zelfs Franck Ribéry denkt zo: hij kan naar Real Madrid, maar hij ziet dat Van der Vaart niet speelt en hij weet dat men bij Barcelona niet helemaal tevreden is van Henry, zelfs in dit uitzonderlijke seizoen. Nu hij zich hier aangepast heeft, vraagt hij zich af of hij niet beter gewoon kan blijven.”

Staande ovatie

Op het vlak van sfeer en kameraadschap mist hij Hamburg wel een beetje, geeft hij toe. “Ik voelde me daar van de eerste tot de laatste minuut thuis. En ik ben er trots op dat ik heb kunnen bijdragen tot het grote doel: de Champions League bereiken. Ik heb verschillende aanbiedingen naast mij neergelegd voor ik vertrok, maar die van Bayern kon ik niet weigeren. Stel je voor: nu kan ik misschien de Champions League wínnen. De kwartfinale wordt het moeilijkste. Daarna gaat de motivatie een grote rol spelen en Bayern is minder blasé dan de andere ploegen.

Een laatste vaststelling voor we de terugreis aanvatten: Daniel Van Buyten wordt erg gewaardeerd in München. Manager Uli Hoeness bevestigt dat: “Daniel is een volwaardig lid van de groep. We houden van zijn beschikbaarheid, zijn inzet, zijn karakter. Het is een leiderstype. Vindt hij dat hij te weinig speelt? Weet u, op enkele vedetten na vindt iedereen hier van zichzelf dat hij te weinig speelt. Dat maakt de kracht uit van de groep.”

Ook de journalisten zijn hier nu overtuigd van het talent van Van Buyten. Na zijn doelpunt tegen Hannover schreef de kwaliteitskrant Frankfurter Allgemeine Zeitung: “Op dit ogenblik heeft Bayern vooral nood aan spelers als Van Buyten, spelers die inzet boven franjes stellen, die hun hoofd ervoor leggen en die niet bij het minste contact tegen de grond gaan.”

Zelfs de veeleisende supporters van Bayern zijn bijgedraaid. “Van Buyten is nu beter dan toen hij bij Hamburg speelde”, zegt er één. “Vorig jaar was het duo Lucio-Demichelis incontournable, maar dit seizoen is Van Buyten beter dan de Argentijn.”

Toen hij tegen Hannover na zijn doelpunt geblesseerd van het veld moest, kreeg hij een staande ovatie. “Ik was er helemaal van gepakt”, zegt hij. Een gevoelige jongen, inderdaad. S

door patrice sintzen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content