door Jacques Sys

Persconferenties van Aimé Anthuenis groeien doorgaans uit tot gezellige bijeenkomsten. Rustig en sereen pleegt hij op de vragen van de journalisten te antwoorden. Het bijtend cynisme dat het tijdperk van Robert Waseige kenmerkte, heeft plaatsgemaakt voor gemoedelijkheid. Zo ook afgelopen vrijdag toen de Waaslander zijn selectie voor de wedstrijd in Kroatië toelichtte. Het valt op dat Anthuenis na drie turbulente jaren bij Anderlecht als bondscoach met een aura van onverstoorbaarheid door het leven stapt. Hij ligt goed bij de spelers en blijft in de media uit de vuurlijn van de kritiek. Niemand die hem bijvoorbeeld de pijnlijke uitschuiver waarmee de EK-campagne werd begonnen, de 0-2-nederlaag tegen Bulgarije, aanwreef. Anthuenis trok lessen uit dat verlies. Hij zocht naar correcties en viste Thomas Buffel op die voordien door zijn beloftecoach Jean-François de Sart niet goed genoeg werd bevonden. Maar dat kan geen criterium zijn. De Sart zag het eerder niet echt zitten in Wesley Sonck en verkoos bij de beloften de Genkse invaller Thomas Chatelle boven de nu door Anthuenis geselecteerde Davy De Beule. Als trainer zou je dan op zijn minst even voor de spiegel moeten gaan staan, al blijkt dat niet echt een gewoonte in dit vak.

In Andorra en Estland zorgde Anthuenis voor de geboorte van de driehoek Buffel- Sonck– Emile Mpenza. Die vondst werd zo bombastisch bejubeld dat zowaar de tamme tegenstand uit het oog werd verloren. Het neemt niet weg dat deze lichting Rode Duivels overgoten is door voetballend vermogen. Timmy Simons blijft met ongemeen veel flair voetballen, ook al wil hij wel eens incidenteel mee onderuit glijden, zoals zondagavond in de voor Club desastreus verlopen topper op Anderlecht. Wesley Sonck gelooft meer dan ooit in zichzelf en solliciteert verderop in dit blad nadrukkelijk naar een buitenlandse club. En de stormachtige ontwikkeling die Thomas Buffel doormaakt, is gewoon fabuleus. Buffel koppelt een zekere branie aan een haast ontwapenende bescheidenheid en staat straks voor een merkwaardig keerpunt in zijn carrière : zet hij zijn rijpingsproces verder in Rotterdam of kiest hij voor de euro’s en de kilte van Bayern München ? Voor jonge voetballers komt het erop aan eerst goed te leren gaan, alvorens te lopen.

Of het ook in de nationale ploeg tot een kentering komt moet zaterdag blijken. Veel spetterend voetbal viel er sinds het WK nog niet te aanschouwen. In de enige serieuze wedstrijd van Anthuenis, tegen Bulgarije, vertoonde de collectieve ketting hier en daar angstwekkende barsten. Er was geen felheid en agressie in de duels, geen sluwheid en leepheid, geen collectieve pressing. Anthuenis bedekte achteraf de mankementen en zette de waarde van de tegenstander in de verf.

Zaterdag staat de ploeg voor een tweede graadmeter. In Zagreb moeten oude Belgische waarden worden hervonden. Daar moet duidelijk worden hoe ver dit team echt staat. En hoe zwaar de gouden driehoek op een hoger niveau weegt. Gedisciplineerd en gegroepeerd voetbal blijven ook tegen een Kroatië dat veel van zijn zwier inboette absolute voorwaarden om overeind te blijven. Dat iedereen zo zwaar tilt aan de afwezigheid van Yves Vanderhaeghe toont dat er op bepaalde posities in het elftal nog leemtes zijn. Timmy Simons is de ideale vervanger, maar kan achteraan niet worden gemist. Toch overweegt Aimé Anthuenis om voor het eerst Joos Valgaeren en Daniel Van Buyten samen in het hart van de defensie te planten. Van de verdediger van Marseille is het bekend dat hij nood heeft aan een speler die hem stuurt. Anthuenis dicht Valgaeren die leiderscapaciteiten toe en vindt dat hij die bij Celtic Glasgow demonstreert. Maar volgers van de Schotse competitie kunnen zich in die bewering niet echt vinden.

Aimé Anthuenis staat zaterdag met de Rode Duivels voor een cruciaal duel. Halfweg de route naar Portugal mag hij geen nieuw donker epistel schrijven in een seizoen vol zwarte bladzijden. Ook al wil er nog eens incidenteel een lichtflits opduiken. Zoals Anderlecht zondagavond in de kraker tegen Club Brugge op een ouderwetse manier demonstreerde. Hugo Broos weet nu dat hij zichzelf ten onrechte verloochende. Hij had bij het 4-4-2-systeem moeten blijven dat hij zo idealiseert. Nu hij in de ploeg met jeugdig dynamisme injecteert moet hij zich vertwijfeld afvragen hoe hij de overhaast teruggehaalde Pär Zetterberg in dit geheel moet inpassen.

Hoe zwaar weegt de gouden driehoek echt ?