Hier loop je in de voetsporen van de mensen die de geschiedenis van Luik hebben geschreven”, staat er op de website VéroniqueLiège te lezen. Je vindt er ook prachtige foto’s van de Rue de la Montagne, die omhoogloopt naar de Mont- Saint-Martin en de plaats van onze afspraak, hotel Crowne Plaza. Daar loont het de moeite om even de tijd te nemen om stil te staan en de herenhuizen te bewonderen, die van een zeldzame schoonheid zijn. Net als de vele trappen, die maar één ding vragen: dat ze hun verhaal mogen vertellen, het verhaal van de Vurige Stede.
Daniel Kimoni (42) is een kind van deze bijzondere stad die zich spiegelt in de Maas. Nochtans verdiende hij zijn sportieve sporen een eindje van hier, vooral in Genk (1996-2000), waar hij landskampioen werd (1999) en twee keer de beker won (1998 en 2000). Daarnaast speelde hij ook bij Standard, Grazer AK, FC Augsburg en CS Visé. En niet te vergeten: hij haalde drie caps bij de Rode Duivels.
Met zijn eeuwige glimlach op de lippen bereidde hij zorgvuldig zijn reconversie na het voetbal voor. “Ik was 34”, zegt hij, “en een van mijn vrienden had een winkelketen met een concept dat aansloeg: Planète Vidéo. De cassettes verkochten als zoete broodjes en de klanten konden tegelijk hun boodschappen doen in de superette die mee voor de aantrekkelijkheid van Planète Vidéo zorgde. Ik kreeg de kans om de vestiging in het centrum van Luik over te nemen. Tegelijkertijd ben ik begonnen met het zoeken naar sponsors voor voetbalclubs, iets wat me enorm beviel.”
Kimoni, verstandig als hij is, liet beetje bij beetje zijn videotheek over om verder te gaan als raadgever van voetballers, zoals Ali Lukunku, toen die in 2008 naar Mons verkaste. Als vlotte jongen onderhield Kimoni ook goeie contacten met Mircea Rednic, die hij had leren kennen bij Standard. Zo introduceerde hij Philippe Léonard bij Dinamo Boekarest. “Het is een moeilijk beroep, want de concurrentie is fel”, zegt Kimoni. “Het interessantste is de begeleiding van jonge spelers die nog niet thuis zijn in deze jungle. Ze zijn amper 20 en moeten al beslissingen nemen die een invloed kunnen hebben op de rest van hun loopbaan.
“In 1996 drong Standard erop aan dat ik zou tekenen bij Tilleur, toen in tweede klasse”, gaat Kimoni verder. “Ik kon ermee leven dat ik bij mijn oude club moest vertrekken, maar als ik Sclessin moest verlaten, dan toch liever voor een club uit eerste klasse, zoals Genk, dat net was gepromoveerd. Dankzij die koerswijziging – naar Genk in plaats van Tilleur – heb ik onvergetelijke momenten beleefd. Ik ben de club en Aimé Anthuenis veel verschuldigd. Ik werk nu vaak samen met Stijn Haeldermans, die mijn ploegmaat was bij Genk. Hij kent het Nederlandse voetbal goed. Een van onze spelers, Leroy Labille, ex-Standard, won onlangs de KNVB-beker met het PEC Zwolle van Ron Jans, dat Ajax met 5-1 versloeg. Bij Club Brugge begeleiden we Obi, de zoon van Souleymane Oulare.”
Wie Daniel Kimoni zegt, denkt allicht ook aan zijn broers Donatien en Serge Kimoni. Die laatste speelde voor onder meer Club Brugge, Seraing en het Franse Sedan. “Ook met hen gaat het goed”, bevestigt Daniel, die er nog altijd afgetraind uitziet. “Donatien zet zijn studie verder met het oog op een job in het Groothertogdom Luxemburg. Serge heeft een kantoor voor sportweddenschappen in Seraing. Dat draait heel goed, vooral dankzij het voetbal uiteraard.”
DOOR PIERRE BILIC
