Werden de schrijnende tegenstellingen tussen de internationale en de nationale top al beter aangetoond dan in die twee fases uit de wedstrijd tussen Real Madrid en Anderlecht ? Het ene moment was er Raul die met een subtiel, snel uitgevoerd en technisch verfijnd meesterstukje de bal over een verbijsterde Filip De Wilde borstelde, het andere moment aarzelde de vrijstaande Gilles De Bilde bij een tegenstoot een fractie van een seconde en was hij de bal meteen kwijt, waarna hij gelaten weer naar de middellijn slofte. Het verschil met het internationale topvoetbal zit hem inderdaad vooral in de snelheid van uitvoering én in de beweeglijkheid. Hoe groot is ook het contrast tussen die scherp afgetrainde spelers van Real Madrid en die voetballers van Anderlecht die te veel kilo’s met zich meezeulen ?

Het is opmerkelijk hoe gemakkelijk je het scenario van het seizoen dat Anderlecht nu doormaakt, vooraf kon schrijven. Het verkiezen van kwantiteit boven kwaliteit, de kans op tribulaties in de kleedkamer door het gigantische salaris van Gilles De Bilde, de andere machtsverhoudingen in de groep na het vertrek van Goor, Koller en Radzinski : het werd ook in deze kolommen voorspeld voor de competitie op gang kwam. Anderlecht moet zich weer schikken in een ontnuchterende werkelijkheid. Het Europees sprookje van vorig seizoen was niet meer dan een eenmalige opflakkering. Probleemloos ging trainer Aimé Anthuenis na afloop van de wedstrijd in Madrid over tot de orde van de dag : hij liet weten dat de partij in Aalst veel belangrijker was.

In een instituut als Anderlecht wordt het woord crisis snel in de mond genomen. Dat was na Madrid niet anders. Maar afgelopon zondag, na de 1-5-zege in Aalst, zag de wereld er alweer anders uit voor Anderlecht. Dat haperde ook de afgelopen twee seizoenen in het begin van het seizoen, maar herpakte zich vervolgens. Dat is ook nu mogelijk. In de competitie, maar zeker niet Europees. Het bestuur draaide zichzelf een rad voor ogen door de illusie te koesteren dat de internationale status van de club na de vergulde Europese campagne van vorig seizoen moeilijk kon verbleken. Maar daarvoor is er een doortastend beleid nodig en geen gestuntel op de transfermarkt. Het mag dan zijn dat Anderlecht de spelers die het wilde door zijn financiële beperkingen niet kon strikken, een club van dat niveau kan het zich niet veroorloven elf spelers aan te trekken waarvan er op dit moment niet één het elftal een meerwaarde geeft. En veel beter dan er zich bij monde van Constant Van den Stock over te ergeren dat Gilles de Bilde in een Ferrari rijdt, doet Anderlecht er goed aan zich af te vragen waarom het deze spits heeft teruggehaald.

Zo verdwijnt Anderlecht straks wellicht roemloos uit de Champions League. Met zeven spitsen, maar zonder scherpte. Om de problemen vooraan op te lossen moet Anderlecht zowaar ArunaDindane diep in de spits opstellen. Een voetballer die vorig seizoen slechts incidenteel mocht opdraven. Al is het voorlopig nog wachten op Nened Jestrovic, de geblesseerde, slagvaardige maar niet door trainingsijver uitblinkende Joegoslaaf.

Meer dan ooit wordt de nationale ploeg zo weer het uithangbord van het Belgische voetbal. Een zesde opeenvolgende WK-ticket zou een fenomenale prestatie zijn voor een land dat qua beleid nooit op nieuwe ontwikkelingen anticipeerde en met een achterstand zit opgezadeld die niet meer in te halen valt.

De Rode Duivels hebben zich in het verleden altijd kunnen opladen voor dat soort cruciale confrontaties. Dat mag zaterdag in Zagreb niet anders zijn. Al doet bondscoach Robert Waseige er goed aan snel enkele knopen door te hakken en mag de vraag of Marc Wilmots tijdig fit geraakt, niet eindeloos lang aanslepen. Net zoals er enkele andere heikele punten zijn : neemt Joos Valgaeren achteraan zijn plaats in ten koste van Glen De Boeck ? Hoe wordt het middenveld gestoffeerd ? Speelt Emile Mpenza vooraan naast Wesley Sonck, en schuift Wilmots al dan niet een rij achteruit ?

Welk elftal er ook aan de aftrap komt, ook zaterdag zullen de Rode Duivels weer moeten teruggrijpen naar het wapen van de eendracht en de collectiviteit om in Zagreb te overleven en zo het aanzien van het Belgisch voetbal hoog te houden. Want ook al is er nog het vangnet van de barragewedstrijden om alsnog naar het WK te gaan, een niet-kwalificatie voor Azië zou iedereen met een gigantische kater opzadelen. Dan dreigt het Belgische voetbal met al zijn structurele problemen echt vast te lopen en terecht te komen in een bodemloze put, zonder dat iemand nog de schijn hoog kan houden.

door Jacques Sys

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content