Eden Hazard, die afgelopen weekend positief testte op corona, zit ondertussen al vijftien maanden bij Real Madrid. Eén vraag is nog niet beantwoord: wordt hij een echte Galáctico, zo’n type speler buiten categorie waar de Madrileense topclub het patent op heeft?
De ingehouden sfeer van het Alfredo Di Stéfanostadion in de Ciudad Deportiva de Valdebebas, het trainingscentrum van Real (maar vandaag in coronatijden ook de arena waar de tegenstanders bekampt worden), past perfect bij het moment. Omdat Eden Hazard voor zijn allereerste goal van het jaar 2020 niet van plan is om dat uitgebreid te vieren. Wanneer hij met een harde pegel bijna vanuit stilstand de doelman van het bescheiden Huesca het nakijken geeft, amper 40 minuten na zijn terugkeer in competitieverband, was de nummer 7 van Madrid gewoon blij dat hij niets speciaals moest bedenken. Geen nummertje bij de cornervlag, niet uitgebreid op de knieën glijden en de hemel bedanken, zelfs niet richting publiek rennen met de handen achter de oren om aan te geven: wat zeggen jullie nu? Alleen een sobere handenklap met Karim Benzema en een geste met Lucas Vázquez. Alsof de Rode Duivel, ietwat gegeneerd omdat hij de laatste tijd zo weinig teruggegeven had aan zijn werkgever, zich voorgenomen heeft om zich niet te zeer te profileren.
De eenvoud en de glimlach van de Belg bevallen in Madrid. Die mag in ruil daarvoor op krediet en geduld rekenen.
Een houding die past bij de woorden die hij anderhalf jaar daarvoor uitsprak, toen hij bij zijn aankomst in Madrid aan de pers voorgesteld werd en antwoordde dat hij zichzelf nog niet als een Galáctico beschouwde: ‘Dat ben ik niet. Of beter: nog niet. Ik hoop er ooit een te worden. Ik ben Eden Hazard en al wat ik in het verleden bewezen heb, telt niet meer. Ik begin hier weer van nul. Aan mij om te bewijzen dat ik een goeie voetballer ben die ook hier prijzen kan winnen.’
Het is maar een bescheiden boodschap in verhouding tot de massa die is opgedaagd voor zijn blijde intrede. Met 50.000 zijn ze voor dit aperitiefje naar in het Santiago Bernabéustadion gekomen, benieuwd of hun nieuwe speeltje, dat een bedrag met negen cijfers had gekost, wel in staat was de bal minstens vijf keer hoog te houden en drie woorden Spaans te praten.
‘Ik had helemaal niets voorbereid’, zegt hij daar in januari van dit jaar over. ‘Ik wou eerst nog iets in het Spaans zeggen, maar omdat ik geen Spaans ken, zou dat kunstmatig overgekomen zijn. Ik wilde iets spontaans doen, mezelf blijven, en besloot toen: dan maar in het Frans. Zoals op het veld, très naturel. ‘
Belgische vioolspeler
Instinctief, zoals zo vaak. Ontspannen, zoals altijd. Het is zijn handelsmerk sinds Hazard prof werd. Dat geen enkele nieuwkomer zoveel fans naar het stadion lokte bij zijn voorstelling sinds ene Cristiano Ronaldo, moet ongeveer het enige punt van overeenkomst zijn tussen een gewone jongen uit ’s Gravenbrakel en de man die zijn naam leende aan de luchthaven van Funchal, de hoofdstad van Madeira.
Hazard heeft nooit iets megalomaans over zich gehad. Nul sterallures, op die ene keer na toen hij op een overvolle Brusselse Grote Markt de microfoon in handen nam. Maar het is niet omdat je even probeert dj te zijn dat je plots een Galáctico wordt. In tegenstelling tot de Portugese spits, wiens verschijning op het veld alleen al voorzitter Florentino Pérez negen jaar onafgebroken deed dromen van grootse dagen.
‘Eden kán nooit een Galáctico worden’, zegt Frédéric Hermel zonder aarzelen. De Franse correspondent voor de Franse sportkrant L’Equipe in Madrid, die ook de biografie van Zinédine Zidane schreef, legt ook uit waarom: ‘Omdat hij geen Galáctico wíl zijn. Eden is een solist, een violist. Hij kan als speler beslissend zijn, maar wil zichzelf geen pijn doen. Hij wil vooral artiest zijn en zijn talent tonen. Anders had hij zich niet met zeven kilo overgewicht aangeboden op de eerste training. Cristiano Ronaldo is het omgekeerde, dat is een klophamer wiens talent geslepen is door aanhoudend hard werken.’
Niet meteen de specialiteit van het huis van de Rode Duivel, die altijd geweigerd heeft om aan extra krachttraining te doen, maar zijn afkeer van gewichtstraining is niet de verklaring voor zijn overgewicht wanneer hij zich in de zomer van 2019 meldt bij Real.
Ietsje te zwaar
Wanneer hij in Madrid arriveert, merkt de Spaanse pers meteen op dat hij een paar kilo te zwaar staat. Eden geeft dat ook toe, door openlijk te zeggen dat hij vijf kilo verdikt is. Zijn verklaring? ‘Wanneer ik met vakantie ben, ben ik met vakantie.’ Voor wie hem in de wandelgangen van het Koning Boudewijnstadion voorzichtig aangeeft dat je het maar moet durven, bij de club van je dromen aankomen zonder dat je in topvorm bent, heeft hij zijn antwoord klaar. Dat het WK in Rusland ervoor zorgde dat hij twee jaar lang geen vakantie had en dat hij die paar vrije dagen absoluut zelf wilde invullen zoals hem dat beliefde.
Fysiek maar ook mentaal is hij helemaal leeg na twee slopende jaren in de Premier League, aan een ritme van meer dan vijftig wedstrijden per jaar. Het maakt dat hij zichzelf van een vrijbrief en een privilege voorziet dat zelfs ingewijden van het Casa Blanca zich amper kunnen permitteren. Een gebrek aan voorkennis doet hem meteen kennis maken met de ongenadige voorpagina’s van de Spaanse sportmedia en met scherp toeziende en fijn filerende analisten. Daar hoort onder meer Terry Gibson bij, zelf voormalig voetballer in de Premier League bij Tottenham, Manchester United en Wimbledon, en tegenwoordig La Ligawatcher voor Sky Sport. Hij verbaasde zich afgelopen zomer in The Athletic over de attitude van de Rode Duivel: ‘Ik vond dat niet kunnen. Je arriveert bij een van de grootste clubs ter wereld, zo niet dé grootste. Een droomtransfer, en toch heb je vooral geprofiteerd van de zomer. Op menselijk vlak begrijpelijk, maar je moet op zo’n moment toch ook vastberaden zijn om een goeie eerste indruk te maken? Hij was op dat moment dé toptransfer. Men verwachtte veel van hem.’
Behalve dat Eden Hazard nu eenmaal geen superster is als de andere. Een die gewoon niet de spirit heeft van een Galáctico. In tegenstelling tot David Beckham of Luis Figo ging hij zelfs niet eens de strijd aan met zijn oude club om per se naar Real te kunnen vertrekken. In tegenstelling tot Roberto Carlos of Ronaldo eiste hij geen privileges van zijn trainers. Evenmin vroeg hij het recht om aan tafel een glas wijn te mogen drinken, of om met een privévliegtuig terug te keren na een verplaatsing, zoals enkele van zijn voorgangers. Nog minder arriveerde hij, zoals Nicolas Anelka eind vorige eeuw of Wesley Sneijder in 2007, met de gedachte om dé leider te worden in de kleedkamer. Niets van dat alles zit in het DNA van Eden. Het zit niet in de genen van de familie en het komt ook niet in de gedachten van Sergio Ramos op om de leiding in de kleedkamer in handen te geven van een nieuwkomer.
Wat helpt bij zijn integratie, is de aanwezigheid van spelers die Frans praten: Thibaut Courtois, Ferland Mendy, Karim Benzema en Raphael Varane. Plus het feit dat hij niet in een moeilijke kleedkamer belandt. Eden Hazard spiegelt zich bij Real aan de enige Galáctico die een beetje op hem lijkt. Ook Zinédine Zidane arriveerde op zijn 28e bij Real. ‘Hij praat weinig, hij is eenvoudig’, omschreef Hazard zijn trainer in een interview begin dit jaar. ‘Kortom: hij is een gewone mens, die geen zever verkoopt, nooit druk doet en gewoon doet. Hij praat niet als er niets te zeggen is en hij houdt van zijn spelers. Het is een fijne man.’
Brute pech
Wat een speler altijd helpt zich te doen aanvaarden bij zijn komst in een grote club, zijn goeie statistieken. In het geval van Hazard zijn die niet goed. Sinds zijn aankomst in Madrid scoorde hij voor Real evenveel goals als voor de nationale ploeg: vier.
De oorzaak? Een eerste seizoen dat begon op de slechtst denkbare manier, vanaf de start van La Liga in augustus 2019, toen een pijn in de rechterdij hem van de eerste competitiemaand beroofde.
Half september is hij weer fit, maar in die paar weken waarin hij speelt, laat hij geen onuitwisbare indruk na. Eind november valt hij opnieuw uit tijdens een Champions Leaguewedstrijd tegen PSG. Met Thomas Meunier komt het tot een contact zoals de vroegere spits van Lille er wel tien ondergaat per wedstrijd sinds hij prof werd. Maar dit is het duel te veel. Zonder het te willen of zelfs te weten valt Meunier op de plaats van de enkel waarin Hazard in 2017 een metalen plaat liet steken.
‘Laten we zeggen dat het een kwetsbare plek was op dat moment en dat hij pech had’, zegt zijn broer Thorgan Hazard aan de Belgische pers op de vooravond van de Champions Leaguewedstrijd van Borussia Dortmund tegen Club Brugge. Die toon hanteert ook Lieven Maesschalck, kine bij de Rode Duivels en een van de betrokkenen bij de polemiek in september toen Eden Hazard met de Rode Duivels naar Denemarken trok zonder er een minuut te spelen, in plaats van gewoon in Madrid te blijven.
‘Ik was daarover in contact met de kine van Real’, licht Maesschalck toe. ‘We wisselden dossiers uit, er was helemaal geen probleem. Het enige probleem dat Eden dat jaar had, was pech. Hij had gewoon veel pech. Iets anders moet je er niet achter zoeken. Eden is, sinds ik hem ken uit de tijd bij de nationale ploeg onder Georges Leekens, wat je noemt een slechte klant voor de medische staf. Ik zag hem nooit. Omdat hij nooit geblesseerd was. Tot hij ineens de kwaaltjes op een rij kreeg. Gewoon pech is dat.’
In Madrid ligt Edens septemberuitstap met de Rode Duivels een tijdje op de maag. Terwijl Zidane er een erezaak van maakt om niet tussenbeide te komen bij selecties van de nationale ploegen van zijn spelers, was de vroegere kapitein van Les Bleus op dat moment de eerste om zich verbaasd te tonen over wat Eden toen zijn werkgever aandeed.
Het doet zijn imago in Madrid ook geen goed dat hij in het seizoen 2019/20 slechts 22 officiële wedstrijden afwerkte, maar Hazard zelf trekt zich daar weinig van aan.
Die blessures en tegenslag tasten zijn humeur niet aan. In Madrid heet het dat hij op de club iedereen verbaast door zo goed en zo consequent alles te relativeren. Zelfs op wedstrijddagen komt hij ontspannen aan de aftrap. Verbaasd is men dat zijn aanhoudende blessures zijn glimlach en goeie luim niet beïnvloeden. Een ander zou de muren oplopen of giftig reageren. Niet Eden Hazard.
Wel weigert hij consequent om te voetballen met inspuitingen, uit schrik dat die verdoving ook het gevoel waarop hij teert weg zou nemen. ‘Zelfs als hij maar op vijftig procent van zijn kunnen speelt, geeft hij nog zin aan het spel’, meent Frédéric Hermel, Zidanes biograaf. ‘Zidane zei me vorige week nog dat hij dé transfer van de zomer blijft, omdat hij iets extra’s brengt. Hij heeft niet zo’n volume als Vinícius maar hij beïnvloedt wel het spel van zijn team. Eden heeft een ongelofelijk voetbal-IQ, net zoals Benzema.’
Karim Benzema heeft een heel ander profiel dan Hazard, een dat je zelden associeert men wat men bij Real onder een Galáctico verstaat, maar Real is echt zijn thuis geworden, na elf jaar. Terwijl Eden Hazard er zich na vijftien maanden nog niet helemaal thuis lijkt te voelen.
Wel kan hij, ondanks zijn magere statistieken, rekenen op een steeds groeiende populariteit en veel krediet. Een zeldzaam statuut voor spelers die met zo’n prijskaartje arriveren bij een club die geen falen toelaat ( zie kader). In tegenstelling tot sommige van zijn voorgangers krijgt Eden Hazard het voordeel van de twijfel bij Real. Ongetwijfeld omdat de fans en de experts snel de mens achter de voetballer hebben leren kennen én appreciëren.
Na de dolle jaren met CR7 bevalt de eenvoud van de Belg, die in ruil daarvoor op krediet en geduld mag rekenen. Men vergeeft hem de gemiste afspraken op het veld in ruil voor zijn glimlach en een knipoog. Gelukkig voor Eden, vorige week opnieuw getroffen door een tegenslag, een positieve coronatest. Nog maar eens een obstakel op zijn weg door het Realuniversum.
Van ster tot sterrenstof
James Rodríguez
in 2014 bij AS Monaco gehaald voor 75 miljoen 125 matchen, 37 goals
Kaká
in 2009 bij AC Milan gehaald voor 67 miljoen 120 matchen, 29 goals
Arjen Robben
in 2007 bij Chelsea gehaald voor 35 miljoen 65 matchen, 13 goals
Nicolas Anelka
in 1999 bij Arsenal gehaald voor 35 miljoen 33 matchen, 7 goals
Wesley Sneijder
in 2007 bij Ajax gehaald voor 27 miljoen 66 matchen, 11 goals
Mesut Özil
in 2010 bij Werder Bremen gehaald voor 18 miljoen 159 matchen, 27 goals
Michael Owen
in 2004 bij Liverpool gehaald voor 12 miljoen 45 matchen, 16 goals
