Gianluigi Lentini was ooit een ouderwetse flankaanvaller. Hij voetbalde voor Torino en werd door de supporters op handen gedragen. Lentini was snel en frivool, hij slalomde en dribbelde, hij passte en scoorde, had vuur in de schoenen en viel met zijn lange, wapperende haren op. Ook bij Silvio Berlusconi, de grote man van AC Milan. De huidige premier van Italië haalde Lentini in 1992 voor achttien miljard lire, dat is ruim negen miljoen euro, naar Milan. Heel Italië wond zich op over deze astronomische transfersom, zelfs de paus mengde zich in de debatten. Hij sprak over een belediging tegen de waardigheid van het werk. Supporters staken auto’s in brand, gooiden ruiten in en toen Lentini in Turijn eens ging winkelen, werd hij bijna gelyncht.
Vandaag, zeventien jaar later, stelt een transfersom van negen miljoen euro in de voetbalwereld niets meer voor. Het is het (netto)jaarsalaris van de straks voor Real Madrid voetballende Cristiano Ronaldo. Voor een golf van verontwaardiging zorgde de 94 miljoen euro die de Spaanse voetbalgigant voor de Portugees van Manchester United betaalde. Eerder was er al 65 miljoen euro uitgegeven voor de Braziliaan Kakávan AC Milan. En er hangen nog megatransfers in de lucht.
Ook Spanje kreunt onder een dramatische economische recessie. Sterker zelfs: nergens binnen de Europese Unie is de werkloosheid hoger dan in dit land. Hoewel Spanje er niet beter zou voorstaan zonder deze overgang geeft dat deze deal een bizarre dimensie. Florentino Pérez, de steenrijke voorzitter van Real Madrid wiens vermogen op 1,9 miljard euro wordt geschat, pareert de kritiek. Hij zegt alles te kaderen binnen een goed uitgekiende strategie. Pérez spreekt niet over goedkope of dure voetballers, maar wel over voetballers die wel of niet renderen.
Ook in andere geledingen van de maatschappij circuleren er aan de top waanzinnige bedragen. Voetbal is uitgegroeid tot een harde business. Real Madrid wil Cristiano Ronaldo gebruiken als een soort reclame-icoon die via marketing en commercialisering een dubbel doel moet dienen: Real sportief op een hoger platform brengen maar de nog altijd met schulden kampende club ook uit de financiële impasse sleuren. Wat dat betreft wordt het voorbeeld van David Beckham gevolgd. Van de Brit werden er in de eerste zes maanden één miljoen truitjes verkocht en opende zich voor de club bovendien de Aziatische markt. Alleen lijkt deze vergelijking niet op te gaan: Ronaldo kan qua uitstraling niet tippen aan Beckham, bij Manchester United laat niemand een traan om hem. Omdat hij de ziel van de club niet aanvoelde.
Real Madrid leeft op alle niveaus in een andere wereld. Het heeft een budget van 368 miljoen euro, het hoogste van Europa. Elk jaar weer weet het zich verzekerd van 157 miljoen euro televisiegeld. Maar de club kijkt wel tegen een schuldenberg van 562 miljoen euro aan. Wie dan nog zichzelf kan versterken en andere clubs verzwakt, doet in wezen aan competitievervalsing.
In Spanje is het mogelijk om ook met zware schulden licenties te halen. In een periode dat er daar een beperking in de kredietverlening geldt die de grote banken volgen, heeft Pérez andere bronnen aangeboord om aan het nodige geld te raken. Het gegeven dat Real de afgelopen jaren verstoken bleef van Europese successen, groeide voor hem uit tot een nachtmerrie. Intussen wordt er geen sportieve analyse gemaakt. Hoe Real zich aanvallend ook versterkt, het grootste probleem van het elftal ligt in de defensie. Verdedigers worden echter niet gezocht.
Alleen al de transfersom die Real Madrid voor Cristiano Ronaldo betaalde, ligt dubbel zo hoog als het totale budget van de helft van de Belgische eersteklassers samen. Meer en meer wordt er in de internationale voetbalwereld op verschillende snelheden gereden. In België is het nog nooit zo stil geweest op de transfermarkt als de voorbije weken. Toen de competitie vorig seizoen begon waren er net geen 150 nieuwe spelers aangetrokken. Dat aantal zal nu nooit worden bereikt. S
door JACQUES SYS
