“Oei, oei. Ik denk dat je bij mij aan het verkeerde adres zit”, lacht mountainbiker Filip Meirhaeghe. “Ik kijk bijna geen tv. En ik blijf er zeker niet speciaal voor thuis. Gewoon omdat ik er vaak niet toe kom en er ook weinig tijd voor wil maken. Het wielrennen bijvoorbeeld volg ik helemaal niet van nabij. Ik vind het wel ideaal om er mee in slaap te vallen als ik bijvoorbeeld na een harde training even wil uitrusten in mijn zetel. ( grijnst) Vaak gebeurt het dan, in negen van de tien gevallen, dat ik de volledige finale en de aankomst van de winnaar mis, omdat ik al in dromenland vertoef. Vooral tijdens de Tour de France, bij die vlakke ritten die eindigen op een massasprint, overkomt me dat vaak. Op die manier vind ik naar de koers kijken ook wel ontspannend.

“Eigenlijk zie ik nog het liefst van al biatlon. Op de Duitse tv besteden ze daar veel aandacht aan, want het blijft een traditie”, vervolgt Meirhaeghe. “Eerst langlaufen en dan schieten vanop grote afstand naar een doel, het blijft een uitzonderlijke sport. Indrukwekkend hoe je met een maximale hartslag, boven je overslagpunt, plots je adem kan inhouden om te mikken met een geweer dat in je hand ligt te beven. Straffe kost, zeker wat concentratievermogen betreft. Je valt van het ene extreem in het andere. Een moordende inspanning. Ik hou wel van de wintersporten, ook van de Olympische Spelen.”

Meirhaeghe vindt worstelen “een heel dwaze sport, waar ik het nut niet van snap”. Maar hij kan wel vol bewondering uren naar een golfwedstrijd kijken, bij voorkeur op de BBC. “Echt precisiewerk. Honderd meter ver een bal zo kunnen richten, het blijft voor mij onwezenlijk, fenomenaal. Mijn bewondering voor Tiger Woods is groot.”

Naar tennis zal de inwoner van Schorisse ook niet snel kijken. “Het moet al iets heel speciaals zijn”, erkent Meirhaeghe. “Ik ben wel geïnteresseerd in de uitslag. Maar het kan me niet lang genoeg boeien.”

Een echte fan van de Champions League of de Belgische competitie blijkt Meirhaeghe ook niet te zijn. “Ik ga liever live kijken”, stelt hij. “Weet je, ik ben meer voor de pure sporten. Zoals atletiek of de Elfstedentocht. In alle vroegte vertrekken en rekenen op de oerkracht van de mens. Dat vind ik prachtig. Ik kwam vroeger onder de indruk van Maurice Greene, vooral door zijn gelaatsuitdrukkingen. Met de olympische delegatie bezochten we wel eens de Memorial Van Damme, maar ik herinner me daar nog bijzonder weinig van. ( lacht) Weet je, ik heb een bijzonder kort geheugen.”